Του Νίνου – Φένεκ Μικελίδη
Ίντριγκες στη δυναστεία των Τανγκ
**** Η σιωπηλή δολοφόνος
The Assassin/Nien yin niang. Κίνα, 2015. Σκηνοθεσία: Χου Χσιάο Χσιεν. Σενάριο: Τσενγκ Αχ. Ηθοποιοί: Κι Σου, Τσεν Τσανγκ, Σατότσι Τσουμαμπούκι. 105′
Η αποστολή μιας νεαρής επαγγελματία δολοφόνου για μια δολοφονία με πολιτικό αντίκτυπο, στην Κίνα του 9ου αιώνα, στην περίοδο της πτώσης της δυναστείας Τανγκ, χρησιμοποιείται από τον Ταϊβανέζο σκηνοθέτη Χου Χσιάο Χσιεν («Τα λουλούδια της Σαγκάης», «Καιρός για να ζήσεις, καιρός για να πεθάνεις», «Η πόλη της θλίψης», «Αντίο, Νότε, αντίο»), για τη δημιουργία μιας εξαιρετικής ταινίας (βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβαλ Κανών) με ένα βαθύτερο από ότι θα περίμενε κανείς στοχασμό πάνω στις σύγχρονες κοινωνίες μας, πίσω από μια φαινομενικά απλή, εικαστικά λαμπρή, περιπέτεια με στοιχεία πολεμικών τεχνών.
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου οι διοικητές των διαφόρων επαρχιών εχουν στραφεί ενάντια στον Αυτοκράτορα. Εκπαιδευμένη από πολύ μικρή ηλικία στις πολεμικές τέχνες από μια μυστηριώδη καλόγρια, η Νίε Γιν Νιανγκ (υπέροχη στο ρόλο η Κι Σου), η «σιωπηλή» δολοφόνος του τίτλου (πράγματι δεν μιλάει καθόλου για ένα μεγάλο διάστημα στην ταινία), επιστρέφει στην οικογένειά της, στη επαρχία Γουίμπο, με στόχο να εξοντώσει τους εχθρούς του βασιλείου, και συγκεκριμένα τον ξάδερφο της (τον οποίο κάποτε αγαπούσε και επρόκειτο να παντρευτεί) που τώρα είναι κυβερνήτης της επαρχίας και σχεδιάζει να πολεμήσει τον Αυτοκράτορα. Μόνο που, αντίθετα με τη ψυχρή αντιμετώπιση του εκτελεστή δολοφόνου, η Νίε εξακολουθεί να διατηρεί τα αρχικά της αισθήματα για τον, παντρεμένο τώρα με άλλη, ξάδερφο…
Πίσω από το εικαστικά εκπληκτικό αυτό αποτέλεσμα (η έξοχη φωτογραφία είναι του Πινγκ Μπιν Λι, γνωστού μας από την ταινία «Ερωτική επιθυμία»του Γουονγκ Καρ-Γουάι), κρύβεται μια τεράστια, λεπτομερής προετοιμασία από τον Χσιάο-Χσιεν για να αναπαραστήσει τη συγκεκριμένη περίοδο της δυναστείας, μέσα όχι μόνο από τα ντεκόρ και τα κοστούμια, αλλά και γενικότερα τα ήθη και τον τρόπο ζωής στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο της δυναστείας Τανγκ (παράδειγμα τα μεγάλα τελετουργικά δείπνα, ή η τελετουργία του μπάνιου, οι εντυπωσιακές δεξιώσεις και διαφορα άλλα). Σ’ αυτά αξίζει να προσθέσω τις με χορογραφική μαεστρία δοσμένες σκηνές των πολεμικών τεχνών (των wu-xia, αντάξιες με τις καλύτερες, αντίστοιχες, σκηνές σε ταινίες σκηνοθετών οπως ο Γουονγκ Καρ-Γουάι και ο Ζανγκ Γιμού.
Η ιστορία δίνει στον Χσιάο-Χσιεν την ευκαιρία να φτιάξει μια αλληγορία πάνω στη σημερινή Ταϊβάν, μέσα από τη σχέση του βασιλείου και των επαρχιών, με το «σιδερένιο» έλεγχο του τυραννικού αυτοκράτορα από τη μια και την επαναστατική αντίδραση των επαρχιών από την άλλη.
Ακόμη, η ιστορία είναι και αφορμή για να χρησιμοποιήσει με τον καλύτερο και πιο δημιουργικό τρόπο την κινηματογραφική γλώσσα για να μας μιλήσει για τον ίδιο τον άνθρωπο και τα συναισθήματα του (τη φιλία, τον έρωτα, την εκδίκηση, την αίσθηση του καθήκοντος), μέσα από τη χρήση της εικόνας και των ήχων, των όμορφων, μεγάλων τοπίων της κινεζικής επαρχίας, με συχνά μεγάλης διαρκείας πλάνα για να δημιουργήσουν την άνεση και μια βουδιστική ηρεμία, αλλά και τα ξαφνικά ξεσπάσματα με το νευρώδες στιλ, στις σκηνές των συγκρούσεων και της ωμότητας.
**** Θαυμάσιος Βοκάκιος
Meraviglioso Boccaccio. Ιταλία, 2015. Σκηνοθεσία: Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι. Σενάριο: Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι από τις ιστορίες του Τζιοβάνι Βοκάκιο. Ηθοποιοί: Λέλο Αρένα, Πάολα Κορτελέζι, Καρολίνα Κρεσεντίνι, Φλάβιο Παρέντι. 120′
Στη Φλωρεντία του 14ου αιώνα εκτυλίσσονται οι ιστορίες αυτές του Βοκάκιου που επέλεξαν να αφηγηθούν οι αδερφοί Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι. Σε μια Φλωρεντία όπου κυριαρχεί η πανώλης, με μια ομάδα νεαρών να εγκαταλείπουν την πόλη και να καταφεύγουν σε μια εξοχική έπαυλη στην Τοσκάνη, όπου αρχίζουν να αφηγούνται τις άλλοτε κωμικές και άλλοτε τραγικές ιστορίες τους.
Εκεί που ο Παζολίνι στις δικές του ιστορίες του «Δεκαημέρου»στρεφόταν περισσότερο στην ανατρεπτική, πικάντικη, σεξουαλικά τολμηρή πλευρά τους, οι 80ρηδες σήμερα Ταβιάνι, που η τελευταία ταινία τους, «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει» είχε κερδίσει τη Χρυσή άρκτο στο Βερολίνο, εγκαταλείπουν την πολιτική πλευρά των προηγούμενων ταινιών τους για να στραφούν στη ρομαντική πλευρά των πέντε ιστοριών του Βοκάκιου που επέλεξαν για να μας μιλήσουν για τον έρωτα και τη χαρά της ζωής άλλοτε με τρόπο χιουμοριστικό (όπως στην ιστορία του απλοϊκού σπουδαστή που πιστεύει πως κρατώντας μια πέτρα θα γίνει αόρατος, γεγονός που τον μπλέκει σε διάφορες γκάφες) κι άλλοτε με τρόπο δραματικό (στην ιστορία του ερωτευμένου άντρα που προσφέρει στην αγαπημένη του για φαγητό το αγαπημένο του γεράκι), σε μια όμορφη ταινία, όπου ξαναβρίσκουν το λυρισμό και την ποίηση του «Φιορίλε», του «Λιβαδιού»και του «Χάους».
Με φόντο τα υπέροχα τοπία αλλά και τα μεσαιωνικά κτίρια της Τοσκάνης, οι Ταβιάνι αφήνουν τη φαντασία τους ελεύθερη να μας μιλήσει όχι μόνο για τον έρωτα (σε μια πόλη όπου η πανώλης θέριζε τη ζωή κατά χιλιάδες την ημέρα) αλλά και για τα διαχρονικά της θέματα, ιδιαίτερα αυτά της σύγχρονης νεολαίας που σε μια βουτηγμένη σε ενός άλλου είδους πανώλη κοινωνία προσπαθεί να πιαστεί από κάτι το όμορφο και το ελπιδοφόρο. Μια ταινία που δείχνει πως οι Ταβιάνι, παρά την ηλικία τους, εξακολουθούν να έχουν το ενθουσιασμό, τη φαντασία αλλά και το χιούμορ και την ειρωνική ματιά των πρώτων ταινιών τους.
*** Brooklyn
ΗΠΑ, 2015. Σκηνοθεσία: Τζον Κρόλι. Ηθοποιοί: Σαόρσι Ρόναν, Εμορι Κόεν, Ντόμναν Γκλίσον, Τζομ Μπρόουντμπεντ, Τζούλι Γουόλτερς. 111′
Η Σαόρσι Ρόναν, με την όλο ευαισθησία ερμηνεία της, δίνει ξεχωριστή ζωντάνια και δύναμη στην ταινία αυτή, βασισμένη σε ένα μπεστ-σέλερ μυθιστόρημα του Κολμ Κόιμπιν, γύρω από τη νεαρή Έλις, μια Ιρλανδή μετανάστρια που φτάνει στο Μπρούκλιν στη δεκαετία του ’50. Παράλληλα με τον αγώνα της για επιβίωση, κάποια στιγμή η Έλις θα βρεθεί στο δίλημμα να διαλέξει ανάμεσα σε δυο άντρες που την έχουν ερωτευτεί και ανάμεσα σε δυο τρόπους ζωής, αυτόν του Νέου Κόσμου κι εκείνο της Ιρλανδίας.
Ο σκηνοθέτης Τζον Κρόλι καταφέρνει να αναπλάσει την εποχή και να δημιουργήσει τη σωστή ατμόσφαιρα με τα κοστούμια, τα ντεκόρ αλλά και τον τροπο ζωής με τα ήθη και τα έθιμα της τότε δεκαετίας, με τον αντιπροσωπευτικό διάλογο που έγραψε ο Νικ Κόρμπι να προσθέτει στην όλη αληθοφάνεια της ταινίας.
Στο επίκεντρο πάντα η Έλις και τα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζει: η προσπάθεια ένταξης σε μια νέα κοινωνία, η σχέση της με τους άλλους μετανάστες στην ιρλανδέζικη πανσιόν όπου εργάζεται (με μια εξαιρετική Τζούλι Γουόλτερς στο ρόλο της διευθύντριας), η πλήρης αλλαγή της όταν επιστρέφει στην πατρίδα. Με την Σαόρσι Ρόναν (υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα και σίγουρα ανάμεσα στις υποψήφιες για Όσκαρ) να δίνει στην ταινία την αληθινή συγκίνηση, την ομορφιά αλλά και την ανθρωπιά που λείπει από παρόμοιες ταινίες.
{source}
<iframe width=»640″ height=»360″ src=»https://www.youtube.com/embed/CKFtNsQ78oI» frameborder=»0″ allowfullscreen></iframe>
{/source}
