Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Ο Γούντι Άλεν στον κόσμο του Χόλιγουντ και της νεοϋορκέζικης κοινωνίας.
**** Cafe Society
ΗΠΑ, 2016. Σκηνοθεσία-σενάριο: Γούντι Άλεν. Ηθοποιοί: Τζέσι Άιζενμπεργκ, Κρίστεν Στιούαρτ, Στιβ Καρέλ, Μπλέικ Λάιβλι, Σέριλ Λι. 96′
Οι ταινίες του Γούντι Άλεν μοιάζουν με το χελιδόνι (έστω κι αν είναι ένα και μοναδικό) που φέρνει την άνοιξη. Έτσι κι αυτή η απολαυστική, ρομαντική (μαζί και θλιμμένη) κωμωδία «Cafe Society», με την οποία έκανε έναρξη το φετινό Φεστιβάλ των Κανών και που τώρα αρχίζει να προβάλλεται στις αίθουσες. Ο Γούντι Άλεν χρησιμοποιεί τις ρομαντικές κωμωδίες της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ, με τις οποίες μεγάλωσε και που είχαν επίδραση στο έργο του, όπως παραδέχτηκε ο ίδιος στη συνέντευξη που ήδη δημοσιεύσαμε, για να κάνει ένα σχόλιο πάνω στον αμερικανικό κινηματογράφο της δεκαετίας του ’30 (περίοδο στην οποία εκτυλίσσεται η ιστορία της ταινίας), αλλά και τη συγκεκριμένη κοινωνία της τότε εποχής.
Η ιστορία δεν απέχει και πολύ από εκείνες των κλασικών κωμωδιών: ο Μπόμπι (έξοχος στο ρόλο ο Τζέσι Άιζενμπεργκ), ένας εβραϊκής καταγωγής νεαρός από το Μπρονξ της Νέας Υόρκης, φτάνει στο Χόλιγουντ για να συναντήσει το θείο του Φιλ (Στιβ Καρέλ), πανίσχυρο ατζέντη των σταρ, και να του ζητήσει να του βρει δουλειά στη Μέκκα του σινεμά. Στο γραφείο του θείου του, όπου αρχίζει να εργάζεται, γνωρίζει και ερωτεύεται τη γραμματέα του Φιλ, Βόνι (μια πολύ καλή Κρίστεν Στιούαρτ), που όμως είναι (τουλάχιστον αρχικά) ερωτευμένη με τον ήδη παντρεμένο Φιλ, ο οποίος την κρατάει κοντά του με την υπόσχεση πως θα εγκαταλείψει τη γυναίκα του για να την παντρευτεί (αναφορά σε άλλες κλασικές κωμωδίες, ανάμεσά τους και την «Γκαρσονιέρα» του Μπίλι Γουάιλντερ). Με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα ερωτικό τρίγωνο που στη συνέχεια θα μεταφερθεί στη Νέα Υόρκη, όπου καταλήγει ο Μπόμπι και αναλαμβάνει τη διεύθυνση του κλαμπ του θείου του.
Γύρω από τον Μπόμπι κινούνται και διάφορα αλλά πρόσωπα, φίλοι του Φιλ και, πάνω από όλα, η εβραϊκή οικογένεια του Μπόμπι: οι γονείς του, που διαρκώς φιλονικούν ακόμη και για τα πιο ασήμαντα πράγματα, στο πνεύμα των χαρακτήρων που συναντάμε στο γουντιαλενικό ρεπερτόριο, η αδερφή του Κάρεν, παντρεμένη με έναν ιδεαλιστή κομμουνιστή, και ο αδερφός του, Όσκαρ, φαινομενικά διευθυντής νυχτερινού κλαμπ στη Νέα Υόρκη, γκάνγκστερ στην πραγματικότητα, που κάθε τόσο «εξαφανίζει» όσους του στέκονται εμπόδιο στα παράνομα σχέδιά του.
Οι χώροι και τα πρόσωπα που χρησιμοποιεί ο Γούντι είναι αυτά που παρουσιάζονται στις κλασικές ρομαντικές κωμωδίες της Μέκας του σινεμά: η περίοδος του ντιπρέσιον που δεν φαίνεται να έχει επηρεάσει καθόλου τον σκληρό, απάνθρωπο, εξοντωτικό κόσμο της Tinseltown, η παρουσία ή η απλή αναφορά των ονομάτων διάσημων σταρ (από τον Γκάρι Κούπερ και τον Τζόελ ΜακΚρέι μέχρι τη Μπάρμπαρα Στάνγουικ, τη Τζίντζερ Ρότζερς; και την Αϊρίν Νταν, ηθοποιοί που σημάδεψαν την κλασική κωμωδία στην τότε δεκαετία) καθώς και οι συγκεκριμένοι χώροι (αίθουσες όπως το Egyptian και το Grauman’s Theater, ή το Coconut Grove στο Λος Άντζελες, το Σέντραλ Παρκ και διάφορα άλλα μέρη, της, με κινηματογραφική πάντα παρουσία, Νέας Υόρκης). Στοιχεία που ο Άλεν χρησιμοποιεί για να ανατρέψει πρόσωπα και καταστάσεις που συναντάμε στις κλασικές αυτές κωμωδίες. Με τον διάσημο κάμεραμαν Βιτόριο Στοράρο να χρησιμοποιεί με ξεχωριστή έμπνευση τα χρώματα στο στιλ του παλιού Τεχνικολόρ (έντονα στο πρώτο μέρος, πιο μετρημένα, ψυχρά στο δεύτερο).
Πολλοί από τους διαλόγους μοιάζουν να βγήκαν από τις ταινίες των τότε κωμωδιών: οι κοφτοί, επιτακτικοί (με τα απλά «ναι» ή «όχι» που συνεχώς τονίζει στα τηλέφωνα), ανεπίδεκτοι οποιασδήποτε άρνησης, διάλογοι του Φιλ, χαρακτηριστικό ενός πνιγμένου στη δουλειά μεγαλοατζέντη (ο Στιβ Καρέλ, πρέπει να πω, «κλέβει» κυριολεκτικά την παράσταση), ενώ άλλοι βγαίνουν κατευθείαν από τη γουντιαλενική φιλοσοφία («να αγαπάς την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία σου και μια μέρα θα δικαιωθείς»), με τις συζητήσεις της εβραϊκής οικογένειας προς το φινάλε της ταινίας, που σχολιάζει αν υπάρχει ζωή μετά θάνατον («δέχομαι το θάνατο, αλλά διαμαρτύρομαι», λέει ο πατέρας του, για να πάρει την απάντηση της μητέρας, «διαμαρτύρεσαι σε ποιον;»).
«Η ζωή είναι μια κωμωδία γραμμένη από ένα σαδιστή συγγραφέα», αναφέρει, κάποια στιγμή, ένα από τα πρόσωπα της ταινίας. Αυτή την κωμωδία, με όλες τις πτυχές της αλλά και τις αντιθέσεις της, με τα θλιβερά, επιπόλαια, όπως αποκαλύπτονται, πρόσωπα που περιφέρονται στην ταινία του, μας παρουσιάζει άλλοτε με ειρωνεία (σαδιστική αν θέλετε), άλλοτε με το γνωστό του χιούμορ κι άλλοτε με μια φαινομενική αδιαφορία (όπως οι σκηνές των διάφορων δολοφονιών από τον αδερφό Όσκαρ, που παρουσιάζονται σαν ασήμαντα επεισόδια που συμβαίνουν παρεμπιπτόντως), και που πίσω τους κρύβεται μια άλλη, ειρωνική, κριτική ματιά από τον Γούντι πάνω στη σχέση της υψηλής κοινωνίας (του Cafe Society) με το έγκλημα και τη διαφθορά. Αποτέλεσμα, μια ρομαντική κωμωδία που ανατρέπει, με τον πιο αποτελεσματικό και απολαυστικό τρόπο, την κλασική ρομαντική κωμωδία, όπως έκαναν πριν από τον Γούντι σκηνοθέτες όπως ο Ερνστ Λούμπιτς, ο Πρέστον Στέρτζες και ο Μπίλι Γουάιλντερ.
Οι άλλες ταινίες
* Ομάδα αυτοκτονίας (Suicide Squad). ΗΠΑ, 2016. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ντέιβιντ Έιρ. Ηθοποιοί: Γουίλ Σμιθ, Τζάρεντ Λέτο, Μάργκοτ Ρόμπι, Κρόστοφερ Ντάισον. 123΄
Ύστερα από τους «X-Men: Αποκάλυψη» και «Batman εναντίον Σούπερμαν», μια ομάδα σούπερ ήρωες της DC Comics αναλαμβάνουν, με τη σειρά τους, να σώσουν την ανθρωπότητα από μια Αποκαλυπτική καταστροφή, σε μια περιπέτεια που στηρίζεται αποκλειστικά στα ειδικά εφέ της.
* Mechanic: Resurrection. ΗΠΑ, 2016. Σκηνοθεσία: Ντένις Γκάνσελ. Σενάριο: Φίλιπ Σέλμπι, Τόνι Μόσερ. Ηθοποιοί: Τζέισον Στέιθαμ, Τζέσικα Αλμπα, Τόμι Λι Τζόουνς. 99΄
Περιπέτεια δράσης με τον Στέιθαμ στο ρόλο του επαγγελματία εκτελεστή που έρχεται αντιμέτωπος με μια σειρά επικίνδυνων εγκληματιών, όταν αναλαμβάνει να σώσει την απαχθείσα φιλενάδα του.
{source}
<iframe width=»560″ height=»315″ src=»https://www.youtube.com/embed/icNj1CRzWAM» frameborder=»0″ allowfullscreen></iframe>
{/source}
