To Μουσείο της Φεράρι στο Μαρανέλο έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Αν και το κτίριο του Μουσείου δεν είναι κάτι το εντυπωσιακό , αν και τα εκθέματα δεν είναι πολλά , μόνο και μόνο ότι βρίσκεται σχεδόν δίπλα από το εργοστάσιο και στην πόλη που γεννήθηκε ο ίδιος ο Έντζο Φεράρι το κάνει έναν απαραίτητο προορισμό για κάθε λάτρη του αυτοκινήτου.
Στην παλιά διαφήμιση της Άουντι ένα R8 τραβάει τα βλέμματα προκαλώντας αισθήματα οργής , ζήλιας και μίσους στους κατοίκους του Μαρανέλο καθώς διασχίζει τους δρόμους της πόλης. Η πραγματικότητα είναι άλλη. Οι κάτοικοι της ήσυχης κατά τα άλλα πολης της Εμιλία Ρομάνα έχουν μάτια μόνο για τις Φεράρι τους , τα καμάρια τους . Άλλωστε ποιά άλλη πόλη έχει επίτιμο δημότη τον Μίκαελ Σουμάχερ και οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούν χαρμόσυνα μόλις τα κόκκινα μονοθέσια κατακτούν κάποιο τίτλο;
Ομολογουμένως η πόλη είναι γεμάτη Φεράρι ενώ για τους Carspotters υπάρχουν αρκετές καμουφλαρισμένες . Γύρω από το μουσείο όλα είναι κόκκινα. Από μαγαζιά με σουβενίρ μέχρι καταστήματα ενοικιάσεως…Φεράρι αλλά και Λαμποργκίνι που είναι και αυτή ντόπια . Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε να χαζεύουμε τριγύρω πριν καν μπούμε στο μουσείο κυρίως μια Aventador που με το διαστημικό της σχήμα είναι αδύνατον να περάσει απαρατήρητη ακόμα και από τον αρχισχεδιαστή της Φεράρι. Όσο για το μουσείο , δεν έχει ούτε την απαράμιλλη αισθητική και αρχιτεκτονική των μουσείων Mercedes, Porsche και BMW ούτε την απίστευτη ποικιλία Μιλούζ και Sinsheim αλλά όταν κανείς δει το Μαύρο αλογάκι στην είσοδο νοιώθει αλλιώς. Η Ferrari „παίζει “ στην δική της κατηγορία , χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να εμπλουτιστούν το κάπως τα λίγα εκθέματα.
Η Φεράρι είναι μακράν η σημαντικότερη και παλιότερη ομάδα της Φόρμουλα 1
Μας καλωσορίζει μια 166 ΜΜ53 απο το 1953. Πρόκειται για ένα διθέσιο αγωνιστικό Gt με έναν δίλιτρο δωδεκακύλινδρο κινητήρα 160 ίππων. Πιό δίπλα μια 166 f2 από το 1951 είναι ένα μονοθέσιο της φόρμουλα 2 που βασίζεται επίσης στην 166. Πάρα πολύ σπάνια η 250 gto Breadvan του 1961 ήταν μια Φεράρι ειδικής παραγγελίας που εξελίχθηκε με βάση την 250gto απο τον Τζιότο Μπιζαρίνι και Πιέρο Ντρόγκο. Ονομάστηκε Bread Van λόγω του τετράγωνου πίσω μέρους που την έκανε να μοιάζει με επαγγελματικό αυτοκίνητο. Το μοναδικό αυτό κομμάτι κινούσε ένας τρίλιτρος V12 300 ίππων. Δεν λείπει και η διάσημη 250 Gt swb ήταν ένας πολυνίκης των αγώνων Gt και αντοχής. Η συγκεκριμένη είναι στα χρώματα της ομάδας του Rob Walker.
Από την δεκαετία του 60 στην αγριότερη και κατά πολύ δυνατότερη δεκαετία του ΄70. Η 512 Coda Corta ήταν η απάντηση της Φεράρι στην 917 με έναν πεντάλιτρο κινητήρα 610 ίππων και μια από τις τελευταίες επίσημες προσπάθειες στους αγώνες αντοχής σε Ευρώπη και Αμερική. Για την ένταση των μονομαχιών με την Porsche αλλά και την ατμόσφαιρα της εποχής μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει την ταινία Le Mans με τον Steve McQueen αν και στην συγκεκριμένη ταινία “παίζουν “διάφορες 512 Coda Lunga , οι μακριές δηλαδή εκδόσεις που ήταν προσανατολισμένες στην μεγαλύτερη τελική ταχύτητα. Από την εποχή των Turbo στα Grand Prix συναντάμε μια Formula 1 του 1985 την εποχή που η Φεράρι αναπολούσε τις εποχές της κυριαρχίας της προσπαθώντας να ανασυνταχθεί. Πέτρινα χρόνια; Ίσως. Πολλοί μεγάλοι οδηγοί προσπάθησαν να ξαναφέρουν την παλιά αίγλη και τα πρωταθλήματα. Ένας από αυτούς και ο Nigel Mansell του οποίου το μονοθέσιο επίσης είδαμε.Στον ίδιο χώρο υπάρχει και μια παράσταση , με τομές αλλά και εξαρτήματα , της δομής ενός σύγχρονου μονοθεσίου. Εντύπωση προκαλεί το κομψό ρύγχος , η μελετημένη αεροδυναμική αλλά και τα εξωτικά υλικά κάνοντας την turbo από το 1985 να φαίνεται σχεδιαστικά “απλοϊκή”.
Εντύπωσιακό και το κέρινο ομοίωμα του Έντζο Φεράρι
Σε μια άλλη αίθουσα μια 500 F2 κάνει παρέα σε ένα…ταχύπλοο ης Φεράρι ενώ η αίθουσα του …θρόνου που βρίσκεται δίπλα με υποβλητικό φωτισμό μας τραβάει την προσοχή. Είναι ο χώρος όπου βρίσκονται οι προθήκες με τα κράνη των πρωταθλητών αλλά και μονοθέσια απο τις σεζόν 1999,2000,2001,2002,2003,2004,2007 και 2008.Με δέος στέκει κανείς μπροστά στις βιτρίνες για να χαζέψει τα κράνη τών Ασκάρι , Φάντζιο,Χίλ, Χόθορν , Λάουντα , Σέκτερ, Σουμάχερ και Ραικόνεν μαζί με μοντέλα υπό κλίμακα των νικηφόρων μονοθέσιων. Ο ιδιαίτερος φωτισμός οι οθόνες που δείχνουν τον Κομεντατόρε και τον Ασκάρι , οι μαζεμένοι “άσσοι” στα μονοθέσια του Σουμάχερ και οι μεγάλες φωτό των άλλων πρωταθλητών φέρνουν δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που τουλάχιστον ο γράφων δεν ένιωσε σε κανένα άλλο μουσείο.
Λίγο πιο κάτω “πέφτουμε” πάνω σε μια αλλαγή διαρρύθμισης μιας αίθουσας όπου εργαζόμενοι του μουσείου μεταφέρουν μια …250 Gto δίπλα από δύο μονοθέσια. Ο ενθουσιασμός κορυφώνεται όταν ανακαλύπτουμε ότι η αίθουσα είναι θεματικά αφιερωμένη στον μεγάλο Gilles Villeneuve. Εδώ βλέπουμε το μονοθέσιο του 1979 να κάνει παρέα στην εξακύλινδρη τούρμπο του 1981 που υπήρξε ένα από τα πιο επικίνδυνα μονοθέσια στην ιστορία του θεσμού λόγω της υποστροφικής της συμπεριφοράς αλλά και του αδύναμου σασί που στοίχισε την ζωή του μεγάλου Καναδού. Όσοι έχουν δει την κόντρα με τον Αρνού στην Ντιζόν του 1979 ξέρουν ποιό ταλέντο στερήθηκε η αυτοκινητιστική ιστορία.Η ραγισμένη ζελατίνα του κράνους και η οθόνη στην οποία αναπαράγεται το τρομερό ατύχημα του Βελγικού Γκράν Πρί του 1982 δικαιολογεί το γιατί το κράνος του Βιλνέβ εκτίθεται μόνο του σε μια ειδική προθήκη.
Το μεσογειακό ταμπεραμέντο των υπαλλήλων δρα υπέρ μας αφού δείχνουν να διασκεδάζουν ενώ τους φωτογραφίζουμε.Οι τυπικοί Γερμανοί μάλλον θα απαγόρευαν την είσοδο.Πάντως για τις δύο τελευταίες αίθουσες αξίζει να έρθει κανείς από την άλλη άκρη του κόσμου, κάτι που δείχνουν να έκαναν οι πολυάριθμοι Αμερικανοί που συναντήσαμε.Είπαμε…άλλο πράγμα η Φεράρι.Ιδιαίτερη και πολύ φροντισμένη δείχνει και η προθήκη με ένα κέρινο ομοίωμα του Κομεντατόρε Έντζο Φεράρι που αναπαριστά το λιτό γραφείο του με ένα τηλέφωνο μια υδρόγειο και πολλά κύπελλα.
Ιδανικό επίλογο αποτελεί η Enzo. Η εξωπραγματική ναυαρχίδα της φίρμας , πριν την έλευση της La Ferrari , είναι ένα γλυπτό με ρόδες.Από όποια γωνία και αν την δεις είναι εντυπωσιακή. Πρόκειται για ένα διαχρονικό δημιούργημα που φτάνει στα όρια του έργου τέχνης με 350 χλμ.ω τελικής ταχύτητας που σχεδόν επισκιάζει την “άγρια” F40 αλλά και την 246 Dino που βρίσκονται τριγύρω.Τέλος είδαμε και μια 166 Aerolux απο το 1949 , μια 275 gtb απο το 190 και μια 250 Gt κουπέ από το 1958 .
Σπουδαία εμπειρία, αξίζει τον κόπο η επίσκεψη.Άλλωστε η Ιταλία δεν είναι καθόλου μακριά.Το ξενοδοχείο που διανυκτερεύσαμε πάντως ήταν γεμάτο από τουρίστες και …χιούμορ.Δεν σέρβιρε… Ρεντ Μπουλ .Εκείνη την εποχή ο Σεμπάστιαν Φέτελ μεσουρανούσε.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΦΟΓΙΩΡΓΟΣ
