Τα κοινωνικοπολιτικά θέματα προβληματίζουν αρκετούς από τους σκηνοθέτες στο φετινό 66ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Βερολίνου. Έτσι, μετά τα προβλήματα των μεταναστών, τον πόλεμο, το φασισμό, την ταξική και κοινωνική εκμετάλλευση, έχουμε, στην ταινία «Chi-Raq» του Σπάικ Λι, το θέμα της χρήσης των όπλων, πηγή αμέτρητων, παράλογων φόνων, στη σύγχρονη αμερικανική κοινωνία.
Θέμα που ο Λι αναπτύσσει με ένα αρκετά πρωτότυπο και πολύ ψυχαγωγικό τρόπο στην ταινία του (φωτ. ανοίγματος), σύγχρονη μεταφορά της αριστοφάνειας κωμωδίας «Λυσιστράτη», εμπνευσμένης με αφορμή τους θανάτους, πολλούς από «παράπλευρες απώλειες», που για θύματα έχουν παιδιά, και που ο αριθμός τους στο Σικάγο, τα τελευταία χρόνια, έχουν ξεπεράσει τον αριθμό των Αμερικανών στρατιωτών που σκοτώθηκαν στο Αφγανιστάν και το Ιράκ μαζί –τη λέξη Chi-Raq πρέπει να πω πως ο Λι την έφτιαξε από τις Λέξεις Chicago και Iraq.
Η μοντέρνα Λυσιστράτη, μετά το θάνατο ενός 11χρονου παιδιού από σκοτώνεται τυχαία από σφαίρα σε μια σύγκρουση δυο συμμοριών (των Σπαρτιατών και της Τροίας), στην πιο βίαιη συνοικία του Σικάγου, καλεί όλες τις γυναίκες της περιοχής και τις πείθει να ορκιστούν πως δεν θα προσφέρουν σεξ στους άντρες τους αν δεν σταματήσουν την αιματοχυσία. Με σλόγκαν το «No Peace, No Pussy», που σταδιακά μεταφέρεται παγκόσμια (από τη Νότια Αμερική ώς την Αθήνα και την Αυστραλία), καταλαμβάνουν το Οπλοστάσιο του Δήμου, όπου αμπαρώνονται για μήνες, προκαλώντας προβλήματα όχι μόνο στο δήμαρχο της πόλης αλλά και στον ίδιο τον πρόεδρο των ΗΠΑ.
Με απολαυστικούς στίχους της μουσικής ραπ για διαλόγους, με χορευτικά κομμάτια (από τα καλύτερα, αναφέρω εκείνο με τις γυναίκες, με σορτσάκια, δεμένα με αλυσίδες και κλειδαριές μπροστά και πίσω, να χορεύουν σε ένα απολαυστικό χορευτικό που μου θύμισε ένα παρόμοιο του Μπάσμπι Μπέρκλεϊ στους «Χρυσοθήρες του 1932»), με το μαύρο ηθοποιό Σάμιουελ Τζάκσον να παρεμβάλλεται και να σχολιάζει ως Κορυφαίος του Χορού, και με ένα συγκινητικό φινάλε, ο Λι κατάφερε να περάσει το μήνυμά του (ενάντια στα όπλα και τη βία) με έναν ιδιαίτερα απολαυστικό τρόπο.
Στην κινέζικη συμμετοχή στο διαγωνιστικό, την ταινία «Crosscurrent» (φωτ. πάνω) του Γιανγκ Τσάο, σκηνοθέτη της «έκτης γενιάς» των Κινέζων σκηνοθετών, έχουμε ένα ποιητικό, βουτηγμένο σε ένα μαγικό ρεαλισμό, ρόουντ-μούβι, που με αφορμή το ταξίδι ενός νεαρού καπετάνιου και των δύο συντρόφων του, κάνουμε και ένα ταξίδι στην ιστορία και τους μύθους της Κίνας. Ταξίδι εμπνευσμένο από τον ποταμό Γιανγκτσέ, στην πηγή του οποίου καταλήγει σε ένα εξαιρετικό, ονειρικό φινάλε.
Οι ερμηνείες των δύο βασικών πρωταγωνιστών της, του Τζουντ Λο και του Κόλιν Φερθ, είναι το μεγάλο ατού της αγγλικής ταινίας «Genius» («Ιδιοφυία», φωτ. πάνω) του Μάικ Γράντεϊτζ, γνωστού ιδιαίτερα για τη θεατρική δουλειά σε μερικά από τα πιο γνωστά θέατρα του Λονδίνου. Η ταινία, βασισμένη σε αληθινά πρόσωπα, εστιάζεται στη σχέση ανάμεσα στον καλλιτεχνικό επιμελητή βιβλίων των εκδόσεων «Σκρίμπνερ», Μαρκ Πέρκινς (Φερθ), που είχε επιμεληθεί βιβλία των Φιτζέραλντ και Χέμινγουεϊ, και του αρχικά άγνωστου συγγραφέα Τόμας Γουλφ (Λο).
Η ταινία αρχίζει με τον Γουλφ να φτάνει στο γραφείο του Πέρκινς για να παραλάβει πίσω το χιλίων σελίδων χειρόγραφό του, για να πληροφορηθεί πως ο Πέρκινς έχει αποφασίσει να εκδώσει το βιβλίο του, μόνο που χρειάζονται ορισμένες περικοπές. Έτσι θ΄αρχίσει μια μακρόχρονη συνεργασία (θα ακολουθήσει κι ένα άλλο, ακόμη πιο μεγάλο σε έκταση, βιβλίο), συνεργασία που θα φέρει κοντά τους δυο (τον Γουλφ παθιασμένο με το γράψιμο και ενθουσιασμένο που στον Πέρκινς βρήκε ένα αληθινό φίλο, και αντικαταστάτη τιου νεκρού πατέρα του, τον Πέρκινς παθιασμένο με τα ερξαιρετικά, πρωτότυπα κείμενα του Γουλφ), με αποτέλεσμα να αποξενωθούν από τις γυναίκες τους και, στην περίπτωση του Πέρκινς, τα παιδιά του.
Σε μια αληθινή ιστορία στηρίζεται και η μέτρια, δυστυχώς, ταινία «Μόνοι στο Βερολίνο» (φωτ. πάνω) του Βίνσεντ Πέρεζ, με τον Μπρένταν Γκλίσον και την Έμα Τόμσον (οι καλές τους ερμηνείες είναι η βασική αρετή τΉς κατά τα άλλα επίπεδης αυτής ταινίας), στο ρόλο του ζευγαριού δύο απλών, εργατικής τάξης, ανθρώπων, στο χιτλερικό Βερολίνο, το 1940, οι οποίοι, όταν πληροφορούνται το θάνατο του γιου τους στο μέτωπο, αποφασίζουν να αρχίσουν ένα αγώνα αντίστασης: πληροφορώντας το γερμανικό λαό για τα ψέματα και την υποκρισία του Χίτλερ και του καθεστώτος του, με μια σειρά από ανώνυμες κάρτες που μοιράζουν σε διαμερίσματα του Βερολίνου. Πράξη που θα γελοιοποιήσει την αστυνομία και το καθεστώς, αλλά που κάποια στιγμή θα ανακαλυφθεί, με αποτέλεσμα το ζευγάρι να εκτελεστεί.
