Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Με τα έκτακτα μέτρα (αυστηρός έλεγχος στις εισόδους του Μεγάρου του Φεστιβάλ και συνεχείς περιπολίες στην Κρουαζέτ από βαριά οπλισμένους στρατιώτες) συνεχίστηκε η δεύτερη μέρα του 69ου Κινηματογραφικού Φεστιβάλ των Κανών.
Η κρίση στο χρηματιστήριο της Γουόλ Στριτ, το τείχος που εξακολουθεί να χωρίζει ανθρώπους και ιδέες, η οικογένεια, καθώς και ο συχνά καταστροφικός ρόλος της θρησκείας και η κοινωνική κατάσταση στις μετακομμουνιστικές χώρες ήταν τα βασικά θέματα των σημερινών ταινιών. Η παρουσία δύο μεγάλων αστέρων του αμερικανικού κινηματογράφου, του Τζορτζ Κλούνι και της Τζούλια Ρόμπερτς, που θα περπατήσουν απόψε στο κόκκινο χαλί του Φεστιβάλ, για να παρακολουθήσουν την επίσημη προβολή της ταινίας τους «Money Monster» (εκτός συναγωνισμού), σε σκηνοθεσία της Τζόντι Φόστερ, ήταν το γεγονός της σημερινής μέρας.
«Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν πρόκειται να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ», ήταν η δήλωση του Κλούνι, που έκανε εντύπωση στη συνέντευξη Τύπου της Τζόντι Φόστερ και των πρωταγωνιστών της ταινίας της (Τζούλια Ρόμπερτς, Τζακ Ο´Κόνελ, Ντόμινικ Γουέστ και Κετριόνα Μπαφ). Απάντηση του Αμερικανού ηθοποιού σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με το μέλλον της αμερικανικής οικονομίας σε περίπτωση που εκλέξουν τον Τραμπ για πρόεδρο των ΗΠΑ.
Αξίζει να σημειώσω πως η ταινία της Φόστερ καταπιάνεται με τη Γουόλ Στριτ και το θέμα της οικονομικής κρίσης του 2018. Με τον Κλούνι να ερμηνεύει έναν παρουσιαστή της τηλεόρασης που αναγκάζεται από ένα θύμα της Γουόλ Στριτ να ξεσκεπάσει την πλεκτάνη των τραπεζιτών, που οδήγησε στην οικονομική κρίση. Ένα θρίλερ στο πνεύμα των παραδοσιακών παραγωγών του Χόλιγουντ, δοσμένο όμως με δύναμη και ειλικρίνεια και, βέβαια, πολύ καλές ερμηνείες.
Η θρησκεία αλλά και η οικογένεια είναι στο επίκεντρο της ιταλικής ταινίας «Γλυκά όνειρα» του Μάρκο Μπελόκιο. Ένας πετυχημένος δημοσιογράφος προσπαθεί να ξεπεράσει ένα παιδικό τραύμα (ο ξαφνικός, μυστηριώδης θάνατος της μητέρας του όταν αυτός ήταν εννιά χρόνων) αντιμετωπίζοντας τους φόβους, τις ενοχές και μια καταπιεστική θρησκεία που του δημιουργεί επικίνδυνες κρίσεις πανικού. Ο Μπελόκιο συνδέει με επιτυχία στοιχεία του παραμυθιού με στοιχεία ρεαλιστικά, για να οδηγήσει τον πρωταγωνιστή του στην τελική αυτογνωσία και κάθαρση.
Στο σινεμά-βεριτέ στρέφεται ο Ρουμάνος Κρίστι Πούιου («Η οδύσσεια του κυρίου Λαζαρέσκου») για να αφηγηθεί τις διάφορες ιστορίες μιας οικογένειας που ετοιμάζει το μνημόσυνο του πατέρα. Με μια κάμερα που κινείται συνέχεια σε μεγάλης διαρκείας πλάνα, το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας εκτυλίσσεται στο χαλάκι του σπιτιού, από όπου παρακολουθούμε τα διάφορα πρόσωπα να μπαινοβγαίνουν και να συζητούν (ή και να τσακώνονται) στα διάφορα δωμάτια του σπιτιού. Συζητήσεις και ιστορίες, δοσμένες σε μέγαρα τριτοκοσμικά και χιούμορ ενός μικρόκοσμου που δεν απέχει και πολύ από αυτόν των μετακομμουνιστικών χωρών.
Αναφορά στα τελευταία υπάρχοντα τείχη που χωρίζουν κοινωνίες, ιδέες και ανθρώπους (στο νου έρχεται το τείχος της Λευκωσίας, που εξακολουθεί να χωρίζει την ελληνική από την τουρκική, κατεχόμενη, πλευρά) είναι το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «Η τελευταία παραλία» των Θάνου Αναστασόπουλου και Νταβίντε Ντελ Ντέγκαν. Πρόσκειται για μια λαϊκή παραλία στην Τεργέστη, με ένα τείχος τριών μέτρων να χωρίζει τους άντρες από τις γυναίκες. Μέσα από απλές, συχνά δοσμένες με χιούμορ, σκηνές της καθημερινής ζωής, τόσο αυτών που εργάζονται στην παραλία όσο και των επισκεπτών, οι δύο σκηνοθέτες συνθέτουν την εικόνα μιας ολόκληρης, κάπως ξεχασμένης, κοινωνίας, θυμίζοντας παρόμοιες σκηνές από το βραβευμένο στη Βενετία ντοκιμαντέρ «Sacro GRA» του Τζιανφράνκο Ρόζι.
