Της Νίκης Παπαντωνίου
«…τρέχω με όση δύναμη μου έχει απομείνει, νιώθω κουρασμένη, τα πόδια μου τρέμουν, αλλά δεν το βάζω κάτω. Παίρνω κοφτές και γρήγορες ανάσες. «Είμαι δυνατή» σκέφτομαι, «θα τα καταφέρω». Διαβάζω πρώτη τη φάση, «κλέβω» την μπάλα, δυνατό σουτ έξω από τη μεγάλη περιοχή και… ξαφνικά, νιώθω ένα σκούντημα. Ταράζομαι! Στο βάθος ακούω μια βραχνή φωνή να μου λέει επιτακτικά «το εισιτήριό σας, κυρία μου». Ανοίγω διάπλατα τα μάτια μου κι αντικρίζω τον ελεγκτή να περιμένει από πάνω μου, υπομονετικά. Οι κινήσεις μου εντελώς μηχανικές. Δείχνω την κάρτα μου. Ευτυχώς όλα καλά»!
Στο μυαλό μου διαρκώς το ποδόσφαιρο. Το πιο λαοφιλές και δημοφιλές άθλημα παγκοσμίως. Ποιος είπε, όμως, ότι παίζεται μόνο από άνδρες; Η μπάλα είναι γένους θηλυκού και οι γυναίκες το αποδεικνύουμε διαρκώς και ολοένα με τον καλύτερο τρόπο εντός και εκτός γηπέδου. Τουρνουά, πρωταθλήματα, εθνικές κατηγορίες. Παντού παρούσες, παντού διακριθείσες. Τίποτα λιγότερο στον πλέον ανδροκρατούμενο αυτό χώρο!
Τι να πρωτοπώ γι΄ αυτό το σπορ; Με το «μικρόβιο» του ποδοσφαίρου γεννιέσαι, νομίζω. Χρονοβόρες και επίπονες προπονήσεις στις όποιες καιρικές συνθήκες, πληθώρα αγώνων, ποικίλα συναισθήματα, άγχος, αγωνία, μάχες σώμα με σώμα, ομαδικό πνεύμα, συνεργασία, καθοδήγηση, πειθαρχία, με μοναδικό κοινό παρονομαστή να δαμάσεις τη «στρογγυλή θεά»! Η ψυχολογική φόρτιση και η σωματική καταπόνηση αυξημένες, μα η αδρεναλίνη στα ύψη! Κι αυτή η στιγμιαία λύτρωση και εσωτερική ικανοποίηση όταν πετυχαίνεις το γκολ, δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις…
Αλλά τι να το κάνεις; Όποιο κι αν είναι το μεγαλείο του αθλητισμού, η Ελλάδα παραμένει Ελλάδα και το γυναικείο ποδόσφαιρο θα συνεχίσει να «νοσεί». Τα ίδια τα σωματεία, οι παράγοντες, οι εκάστοτε επιτροπές, τα «παρεάκια», ο εξοπλισμός, οι εγκαταστάσεις, η διάθεση, ακόμα και οι ίδιες οι αθλήτριες, τα πάντα υπολειτουργούν. Η λέξη «επαγγελματισμός» φαντάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Το ταλέντο; Ακατέργαστο κι άφθονο. Αλλά και πάλι, τι να το κάνεις;
Κι όμως είναι συγκλονιστική η διαρκής ανταπόκριση κι απήχηση του γυναικείου αθλητισμού σε μια εποχή που όλοι βιώνουμε μια γενικότερη κρίση, οικονομική και κοινωνική. Ο αριθμός των μικρών κοριτσιών που επιθυμούν να τρέχουν και να κλοτσούν, αυξάνεται καθημερινά. Η θετική σκέψη κι αισιοδοξία δεν είναι κάτι δεδομένο, αντιθέτως όλοι έχουμε στη φύση μας τον αρνητισμό και το φόβο.
Όμως αυτά τα νεαρά κορίτσια είναι το μέλλον μας! Ας κάνουμε κάτι γι’ αυτό… στο χέρι μας είναι!
