Του Γιάννη Μαρνέλλου
Θα είναι πράγματι θαύμα αν τελικά η Λέστερ, η ομάδα μιας πόλης 330.000 κατοίκων, πάρει το πρωτάθλημα σε μια χώρα 60 εκατομμυρίων.
Η ιδρυθείσα το 1884 ομάδα από τα ανατολικά Μίντλαντς δεν έχει πάρει ποτέ ούτε πρωτάθλημα ούτε κύπελλο και στην τροπαιοθήκη της βρίσκονται τρία μονάχα σκονισμένα Λιγκ Καπ. Πρωτάθλημα, αν και έχασε ένα μέσα από τα χέρια του το 2010 με τη Ρόμα, δεν έχει ούτε ο προπονητής Ρανιέρι ύστερα απο 30 χρόνια στο επάγγελμα. Φέτος όμως έχει ακριβώς ό,τι χρειάζεται για να πετύχει το αρχικά αδιανόητο με την ομάδα του.
Στο πιο ανταγωνιστικό και αδιάφθορο πρωτάθλημα η Λέστερ διαθέτει αξιοζήλευτη ομοιογένεια με έμπειρους αμυντικούς (Χουτ, Μόργκαν, Φουκς) και ποιοτικούς μέσους (Καντέ, Ολμπράιτον, Ντρινκγουότερ), αλλά αυτό που την ξεχωρίζει φέτος απο τις παραδοσιακές δυνάμεις της Αγγλίας είναι οι πρωτοφανώς φονικοί Βάρντι και Μαχρέζ. Είναι δεδομένο ότι στα δύσκολα παιχνίδια οι σπουδαίοι και αποτελεσματικοί επιθετικοί είναι αυτοί που φέρνουν συνήθως τους 3 βαθμούς και γίνονται ήρωες. Η Λέστερ έχει δυο τέτοιους την ώρα που οι διώκτες της έχουν έναν ή κανέναν.
Ας μιλήσουμε όμως με στοιχεία, και έπειτα ας συγκρίνουμε τα στοιχεία της Λέστερ με αυτά των ομάδων που πέτυχαν αντίστοιχα θαύματα τα τελευταία χρόνια σε Ισπανία, Γερμανία και Γαλλία.
Σε 33 αγωνιστικές, Βάρντι (21) και Μαχρέζ (16) έχουν πετύχει μαζί 37 απ´ τα 57 γκολ της Λέστερ. Τα γκολ των δυο έχουν αποδώσει τους 50 από τους συνολικά 72 βαθμούς των πρωτοπόρων.
Την ίδια στιγμή οι δυο πρώτοι σκόρερ της δεύτερης Τότεναμ,Κέιν (22) και Ντέλε Άλι (9), έχουν βάλει 31 απο τα 60 της ομάδας τους τα οποία μεταφράζονται σε 37 απ´ τους 65 βαθμούς των «Σπιρουνιών».
Με έναν αγώνα λιγότερο η τρίτη Άρσεναλ έχει τούς Ζιρού (12) και Σάντσες (8) που έχουν μαζί 20 απ´ τα 55 της γκολ που απέδωσαν τους 28 απο τους 59 πόντους που έχει.
Τέταρτη είναι η Μάντσεστερ Σίτι με τους Αγκουέρο (18) και Γ. Τουρέ (7) να έχουν πετύχει τα μισά γκολ της ομάδας: 25 απ´ τα 50. Όμως έχει πάρει απο αυτούς μόλις 26 απ´ τους 57 βαθμούς της, καθώς ο Αγκουέρο όποτε σκοράρει βάζει πολλά γκολ μαζεμένα, όπως για παράδειγμα εναντίον της Νιούκαστλ που έβαλε 5.
Αντιθέτως ο Βάρντι όλες τις φορές που σκόραρε, εκτός από το Άρσεναλ – Λέστερ 2-1, η ομάδα του πήρε τη νίκη. Το ίδιο με τον Αγκουέρο συμβαίνει και με τους Κέιν και Σάντσες.
Αποδεικνύεται λοιπόν πως το ζευγάρι Βάρντι – Μαχρέζ δεν έχει αντίπαλο και έκανε τη διαφορά που έδωσε άξια την απευθείας συμμετοχή στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ του χρόνου στη Λέστερ, η οποία χρειάζεται να χάσει τουλάχιστον τρία απο τα πέντε τελευταία παιχνίδια για να μην κερδίσει το πρωτάθλημα.
Αντίστοιχου βεληνεκούς «θαύματα» στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα κορυφής επιτεύχθηκαν τα τελευταία χρόνια σε Ισπανία, Γερμανία και Γαλλία. Και τα τρία προήλθαν με την ίδια συνταγή που ακολουθεί η Λέστερ, αυτήν του ασυναγώνιστου επιθετικού ζεύγους.
Στην Ισπανία τη σεζόν 1999-2000, τότε που υποβιβάστηκαν στη δεύτερη κατηγορία μαζί η Σεβίλη του Τσιάρτα και η Ατλέτικο Μαδρίτης του Ρανιέρι, η άτιτλη μέχρι τότε Ντεπορτίβο Λα Κορούνια με προπονητή τον Ιρουρέτα κατάφερε να κάνει δικό της με πέντε βαθμούς διαφορά ένα πρωτάθλημα που διεκδίκησαν μέχρι τέλους έξι ομάδες! Ήταν το δίδυμο Μακάι – Τζαλμίνια που ξεπέρασε με μεγάλη διαφορά σε παραγωγικότητα τα δίδυμα των Κλάιφερτ-Ριβάλντο και Ραούλ-Μοριέντες των Μπάρτσα και Ρεάλ αντίστοιχα.
Στη Γερμανία τη σεζόν 2008-2009 η άτιτλη Βόλφσμπουργκ με τον Μάγκατ στον πάγκο τερμάτισε ένατη στον πρώτο γύρο. Στο δεύτερο όμως η δυο άσημοι τότε στράικερ Γκραφίτε και Τζέκο πήραν φωτιά! Πέτυχαν μαζί 54 γκολ και ξεπέρασαν κατά πολύ τους Τόνι και Κλόζε της Μπάγερν και παρήγαγαν τους 37 απο τους 43 βαθμούς που πήραν οι «Λύκοι» στο δεύτερο γύρο για να κόψουν πρώτοι το νήμα στο +2 απο τους Βαυαρούς.
Τέλος, στη Γαλλία την περίοδο 2011-2012 η άγνωστη στους περισσότερους Μονπελιέ απο τη νότια Γαλλία συγκλόνισε όλη τη χώρα τερματίζοντας πρώτη τρεις βαθμούς πάνω απο τη νεόπλουτη Παρί Σ.Ζ. του Αλ Κελαϊφί. Σε ένα πρωτάθλημα θρίλερ που κρίθηκε την τελευταία αγωνιστική η ομάδα του Ρενέ Ζιράρ, με τους Ζιρού-Μπελχαντά στην αιχμή του δόρατος, παρήγαγε ακριβώς 3 πόντους παραπάνω απο το ντουέτο Νενέ-Παστόρε των Παριζιάνων, που μετά από αυτό το κάζο δεν ξανάχασαν τον τίτλο.
