Του Πάνου Τσούμα
Με το που πήγε το μάτι στο ρεπορτάζ του Εnetpress για το θεατρικό μονόλογο «…και Ιουλιέτα», με την κυρία Πέμη Ζούνη, αυτόματα στου νου την οθόνη αναρτήθηκε ταμπελάκι με τη φράση: «να η ευκαιρία».
Τα έχω κάτι τέτοια… κολλήματα! Πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για διαμάντια που, συν τοις άλλοις, είναι και παντοτινά.
Σαν αυτό της κυρίας Ζούνη, ας πούμε. Η οποία σαν νέα πολιτικός, προερχόμενη μάλιστα επαγγελματικά από «γη της επαγγελίας» όσον αφορά τα «καβαλημένα καλάμια», λειτούργησε μάλλον εξωπραγματικά σε σχέση με τα ειωθότα στο επιχώριο έλος της…βατραχοκρατίας!
Στην παραίτησή της από βουλευτής του ΠΑΣΟΚ τον Φεβρουάριο του 2011 αναφέρομαι. Και το «κόλλημα» που προανέφερα έχει να κάνει με τη φράση: «Θεωρώ ανεπαρκή πολιτικά τον εαυτό μου, γι΄ αυτό και παραδίδω την έδρα» *.
Απευθυνόμενη στον Γ. Παπανδρέου το είπε αυτό. Στη συνέχεια υπέβαλε και εγγράφως την παραίτησή της λέγοντας και τούτα:
«Ξέρω καλά πού τελειώνει το θέατρο και πού ξεκινά η πολιτική.
Και γι’ αυτό ακριβώς, ξέρω καλά πού τελειώνει η παράσταση και πού ξεκινά η πραγματικότητα… Η πολιτική δεν είναι ένας ρόλος που ζητά το χειροκρότημα. Δε γίνεται με μονολόγους και ατάκες. Δεν εξαντλείται στις εντυπώσεις».
Μίλησε επίσης για «ποιότητα, ειλικρίνεια, ήθος». Για «σεβασμό στη νοημοσύνη, στην αισθητική, στο χώρο…»
Σαν ελάχιστο μέτρο σύγκρισης θυμίζω τη θέση της στη Bουλή πήρε η επίσης ηθοποιός Άννα Βαγενά.
Γι΄ αυτό σου λέω «σύντροφε από το πουθενά» -αν υπάρχεις. Πήγαινε να τη δεις, αλλά να χειροκροτήσεις και για μένα που είμαι μακριά.
* Αν το είπε ειρωνικά ή όχι, δεν έχει και πολλή διαφορά. Σημασία έχει ότι το είπε και ο νοών νοείτω.
