Σε μια μέρα σαν την Τσικνοπέμπτη, που το κρέας των ζώων έχει την τιμητική του, παρότι πολλοί από εμάς (όπως και εγώ) τιμήσαμε το έθιμο και αγνοήσαμε για λίγο τα προβλήματά μας, αλλά και την τραγωδία που ζούμε σε αυτήν τη χώρα με τους συνανθρώπους μας (πρόσφυγες), βρήκα την αφορμή από ένα περιστατικό για να γράψω μια διαφορετική άποψη για τη χθεσινή ημέρα.
Του Βαγγέλη Σπυράκη (elefenet@gmail.com)
Τσικνοπέμπτη χθες. Ψησταριές, μαγαζιά, σπίτια, ήταν επί ποδός πολέμου. Αιθαλομίχλη παντού στην ατμόσφαιρα, από τα κάρβουνα και όχι μόνο. Ο καιρός βοήθησε στο να απολαύσουμε το «λουκούλλειο» γεύμα της ημέρας. Aπό την πολλή μας «αγάπη» δεν αφήσαμε τίποτα άλλο ζωντανό, εκτός από το δικό μας το «ζώο» που αρπάζει, δολοφονεί, ψήνει και καταβροχθίζει ό,τι βρει, αγνοώντας πως στο τέλος θα κόβει πλέον μόνο από την άρρωστη σάρκα του, στην τελευταία του (και μάταιη) αναζήτηση «τροφής» για να επιζήσει.
Την ίδια στιγμή που εμείς κάνουμε τα «όργια» στο τραπέζι, δίπλα μας, συνάνθρωποί μας κάνουν το δικό τους αγώνα επιβίωσης για να βρουν μια καινούργια πατρίδα, ένα καλύτερο αύριο. Μια εικόνα λέει είναι χίλιες λέξεις… Μια εικόνα που μπορεί να σε επαναφέρει απότομα στην πραγματικότητα.
Εδικά η εικόνα ενός πρόσφυγα, που καταπίνει εξουθενωμένος και ξέπνοος χιλιόμετρα βαστώντας το παιδί του στα χέρια για να φτάσει σε κλειστά σύνορα, τα λέει όλα. Είναι η ενσάρκωση της δυστυχίας, ζει αυτό που κανείς δεν θέλει να ζήσει. Είτε καταβάλλουμε τον οβολό μας, σαν διαβατήριο-δικαίωμα απομάκρυνσης από την κατάσταση, για να ξορκίσουμε το κακό, είτε συνεχίζουμε τη ζωή μας σαν να μη συμβαίνει τίποτα (όπως η χθεσινή), ουσιαστικά κάνουμε το ίδιο.
Αρνούμαστε να έρθουμε στη θέση του, μισούμε και το παραμικρό ίχνος συμπάθειας που ενδέχεται να γεννηθεί. Η συμφορά όταν σκάει μακριά από την κεφαλή μας αλλάζει νόημα. Θα μπορούσαν πολλά να ειπωθούν για τη βέβηλη και κούφια πράξη της έκφρασης «συμπάθειας» στα λόγια ή με φωτογραφίες μέσα στα κοινωνικά δίκτυα, όμως εγώ επέλεξα να πω μια διαφορετική άποψη για τη χθεσινή μέρα, αλλά και για αυτούς τους ανθρώπους που όπως και να το κάνουμε είναι μέρος της ζωής μας.
Την ώρα που καθόμουν σε ένα από τα πιο όμορφα μαγαζιά της πόλης, στην «Γκαλερί του Μεζέ», για να τιμήσω και εγώ με τη σειρά μου το έθιμο, ανάμεσα σε φίλους (σ.σ. Αντρέας Αντρέου, Αποστόλης Κασσωτάκης, Ιφιγένεια Μπογατζίδου, Μαρία Μοραγιάννη και Μαρία Λουκά -τα παιδιά είναι του μαγαζιού), είδα με θλίψη απέναντι ακριβώς δύο πρόσφυγες με το παιδάκι τους, να βλέπουν όλους εμάς να καταβροχθίζουμε τα έρημα τα ζωντανά, μην μπορώντας να κατανοήσουν τι σόι έθιμο είναι αυτό, την ώρα που η σκέψη τους είναι να βρουν λίγο νερό, λίγο γάλα για το παιδί τους.
Εκείνη τη στιγμή μούδιασα στην εικόνα αυτή, ειδικά αντικρίζοντας το παιδάκι τους αλλά και το θλιμμένο τους βλέμμα να μας κοιτούν με απορία. Μέχρι να το πάρω χαμπάρι, ο Αντρέας (υπεύθυνος του μαγαζιού) δίνει εντολή να τους πάνε όλα τα «καλούδια» που είχαμε και εμείς στο τραπέζι, δείχνοντάς τους ότι δεν είναι ξένοι, αλλά είναι και αυτοί μέρος της δικής μας παρέας. Ένα χαμόγελο ήταν αρκετό από μεριάς τους για δείξουν την ευγνωμοσύνη τους.
«Ό,τι μπορούμε κάνουμε, αφού δεν μπορείς να μένεις θεατής σε αυτή την εικόνα και να μη βοηθάς», είπε ο Αντρέας, την ώρα που τον κοίταξα να δίνει εντολή σε έναν υπάλληλο για να πάει ένα πιάτο φαγητό στους ανθρώπους αυτούς.
«Υπάρχει ανθρωπιά τελικά, λέω από μέσα μου, και δεν κοιτάνε μόνο το συμφέρον ή την εικόνα του μαγαζιού τα παιδιά της «Γκαλερί του Μεζέ» και μπράβο τους». Άλλωστε το εν λόγω μαγαζί είναι ένα από τα πιο φινετσάτα εστιατόρια, όχι μόνο στα «δυτικά προάστια», αλλά και σε όλη την Αθήνα. Για αυτό και η έκπληξή μου ήταν ευχάριστη, όταν είδα την άμεση αντίδραση των ανθρώπων εκεί.
Εν κατακλείδι, αυτό που είδα και έζησα χθες δεν είναι ότι το συγκεκριμένο μαγαζί έχει αφενός πολύ εξυπηρετικά παιδιά (σ.σ. Αντρέας Αντρέου, Αποστόλης Κασσωτάκης, Ιφιγένεια Μπογατζίδου, Μαρία Μοραγιάννη και Μαρία Λουκά) και καλό φαγητό, αλλά έχει -και περισσεύει- και μπόλικη ανθρωπιά! Σπάνιο φαινόμενο αυτό στις ημέρες που ζούμε. Λίγα μαγαζιά θα έκαναν τέτοια κίνηση, μη θέλοντας να χαλάσουν το πρεστίζ τους αλλά και την εικόνα τους. Αλλά είπαμε, όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι και τέτοια μαγαζιά στην Αθήνα, μπορούμε τελικά να είμαστε αισιόδοξοι.
«Η αγάπη και η συμπάθεια, από μιαν ορισμένη σκοπιά, είναι λειτουργίες χάρη στις οποίες προσπελάζουμε την ουσία των πραγμάτων. Από τον τρόπο ύπαρξης της αγάπης και της συμπάθειας συνάγονται συμπεράσματα προς όφελος της ενότητας του κόσμου». Τάδε έφη Μαξ Σέλερ.
