Της Μαρίνας Κουρμπεέλα (marinakourbela@gmail.com)
Αν δεις την ανθρώπινη διάσταση σε κάθε ενέργεια, τότε αυτή, ό,τι και αν είναι, αλλάζει μορφή, αποκτά άλλο νόημα, αλλάζει περιεχόμενο και μερικές φορές γίνεται αντιστροφή με το σκοπό να παίρνει τη θέση του μέσου, και το μέσο τη θέση του σκοπού.
Ήταν μια Κυριακή, βραδινή ώρα, προχωρημένη. Προέκυψε, για κάποιον σοβαρό λόγο, τον οποίο δε θυμάμαι, η ανάγκη ενός λεμονιού, το οποίο όμως δεν υπήρχε στο σπίτι.
Τα καταστήματα κλειστά, γνωστοί, συγγενείς και φίλοι στη γειτονιά δεν υπήρχαν, πήραμε την απόφαση να χτυπήσω την πόρτα των διπλανών ανθρώπων. Δεν τους ήξερα. Ήταν χρόνια εκεί, και μερικές φορές είχα δει κάποιον να μπαίνει στην πόρτα του σπιτιού τους, όταν έμπαινα στον ανελκυστήρα. Του κουνούσα το κεφάλι, ψέλλιζα και έναν χαιρετισμό, και έως εκεί.
Όταν χτύπησα την πόρτα, άκουσα μια ανδρική φωνή να λέει «άσε, θα ανοίξω εγώ, δεν περιμένουμε κανέναν». Δεν του μίλησα, αμέσως, μόλις άνοιξε την πόρτα. Έμεινα να τον κοιτάζω και να χαίρομαι την εικόνα που έβλεπα. Ήταν ένας άνδρας μεγάλης ηλικίας, που από το χρόνο είχε πάρει μόνο την ομορφιά του. Πο, πο, σκέφτηκα. Λες και έχει βάλει το χρόνο να τον υπηρετεί, να τον ομορφαίνει. Κοίτα τι έφτιαξε!
Στεκόταν μπροστά μου ήρεμος και χαμογελαστός, περιμένοντας να του μιλήσω. Συγγνώμη για την ενόχληση, του είπα, ήθελα να σας ζητήσω να μου δώσετε ένα λεμόνι, η έστω μισό. Έχουμε, μου είπε, και έτρεξε στην κουζίνα. Τον άκουσα να ανοίγει μια πόρτα, μάλλον του ψυγείου και γύρισε με μια σακουλίτσα γεμάτη.
Πήγα να φέρω αντίρρηση. Τόσα πολλά! Ωστόσο, δεν πρόλαβα, μού κούνησε το χέρι με τρόπο απαγορευτικό, ενώ άκουσα τη γυναίκα που ήταν πίσω του να λέει: «Έχουμε πάρα πολλά, και από τη δική μας λεμονιά».
Μερικές φορές, είπα, η ανάγκη είναι ευλογία. Χαμογέλασαν και οι δύο, και έδειχναν πολύ χαρούμενοι. Ευχαρίστησα, είπα καλό ξημέρωμα και έφυγα. Όταν γύρισα στο σπίτι, δεν θυμόμουν ακριβώς τι έγινε. Χρησιμοποιήσαμε το λεμόνι, και έμειναν άλλα. Όσο για τη συνέχεια, γίναμε φίλοι με όλη την οικογένεια, η οποία δεν είναι και μικρή, και για τα λεμόνια, δεν αγοράσαμε ξανά. Είχαμε από τη λεμονιά μας.
