Είναι ο άνθρωπος που μεγάλωσε τους γονείς μας, ήταν εκείνη που μεγάλωσε κι εμάς με περίσσια αγάπη. Είναι εκείνη η γιαγιά που αύριο μεθαύριο θα μεγαλώσει τα παιδιά μας με απίστευτη ζεστασιά.
Ποιος δεν θυμάται τις εκατοντάδες βόλτες, τα δεκάδες παιχνίδια, τις πολλές ξεχωριστές μυρωδιές από την κουζίνα. Η γιαγιά ανέκαθεν ήταν η «ηρωίδα» των παιδικών μας χρόνων, ένας άνθρωπος που είχε και θα έχει για πάντα ένα χωριστό, μεγάλο κομμάτι τόσο στην καρδιά μας, όσο και στο μυαλό μας. Με αφορμή την σύλληψη της Πόντιας γιαγιάς στην Θεσσαλονίκη και την χάρη… που έκανε η ΕΛ.ΑΣ να της χαρίσει το πρόστιμο είναι αφιερωμένο αυτό το άρθρο. Δυσκολεύεσαι να γράψεις λέξεις γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις, οι λέξεις δεν αρκούν. Είναι πολλά παραπάνω. Η εικόνα την στιγμή που τις περνάνε δακτυλικά αποτυπώματα, λες και είχαν να κάνουν με εγκληματία του κοινού ποινικού δικαίου, ξεπερνά σε φαντασία τον οποιοδήποτε. Είναι η στιγμή που ό,τι κι αν γράψεις, για αυτούς τους ανθρώπους -που την κατήγγειλαν – φοβάσαι ότι δε φτάνει, δεν είναι αρκετό. Στο πρόσωπο της κυρίας Σουζάνας βλέπει κανείς όλες τις κλασικές γιαγιάδες -υπερηρωίδες που με την απλότητα τους γαλήνευαν τα πνεύματα, δεν ήθελαν να είναι ποτέ βάρος σε κανέναν, ήταν σύμβουλος της ζωής μας στις δύσκολες στιγμές, και η αγκαλιά τους καταφύγιο για όλους.
Η χάρη που τις κάνανε να μην πληρώσει το πρόστιμο, μάλλον δεν χρίζει σχολιασμού. Ίσως μόνο αυτό, τη στιγμή που συλλαμβάνουν τη γιαγιά με τις παράνομες κάλτσες ένα panama paper αυταναφλέγεται.
Η σύλληψη της και η ταλαιπωρία που υπέστη η 90χρονη σίγουρα δεν τιμά κανέναν από εμάς. Τι θα πει η γιαγιά σύμβολο που έσωσε προσφυγόπουλα στην Μυτιλήνη και έφυγε πρόσφατα- Μαρίτσα Μαυροπούλου -από εκεί ψηλά; Τι θα πει η η γιαγιά της 20χρονης σήμερα Χριστίνας Φωτεινή Στεφάνοβιτς, η οποία εδώ και τόσα χρόνια μεγαλώνει μόνη της την εγγονή της; Τι θα πει η «υπεραιωνόβια» Παναγιούλα Στεφανιδάκη από την Κάλυμνο που φροντίζει μέσα από το γηροκομείο όσους μπορεί; Απάντηση σίγουρα δεν θα πάρουν από κανέναν, αλλά και πάλι αν της ρωτούσες θα έδιναν συχώριο.
Το πόσο σημαντικές είναι οι σημερινές γιαγιάδες και στηρίζουν την ελληνική κοινωνία αλλά και η οικονομία, θα το καταλαβαίναμε αν κάποια στιγμή έκαναν απεργία απ’ τα καθήκοντά τους, όπως τους ζητήθηκε από μια οργάνωση στην Ισπανία πριν λίγα χρόνια. Σκεφτείτε το χάος που θα δημιουργούσαν, με εκατομμύρια γονείς να έστεκαν αποσβολωμένοι, ανήμποροι, ανίκανοι ανάμεσα στις εργασιακές και γονεικές απαιτήσεις. Θα ήταν σαν να έπεφτε το σύστημα οικογενειακού προγραμματισμού με άμεσο αντίκτυπο στην εργασιακή σφαίρα.
Σε αυτές τις γιαγιάδες το μόνο που αξίζει είναι ένα μεγάλο, εγκάρδιο ευχαριστώ. Ευχαριστώ για τις στιγμές ευτυχίας που μας χάρισαν. Για το ήθος που μας διέπλασαν με τα λόγια και τις πολύτιμες συμβουλές τους. Για τις αξίες και την αξιοπρέπεια που μας δίδαξαν, ακόμα και αν πουλούσαν »παράνομα» τερλίκια για να μας μεγαλώσουν και να ζήσουν αξιοπρεπώς!
Αν ο Μπρεχτ ζούσε τώρα μάλλον δεν θα έγραφε το «Μάνα κουράγιο», αλλά το «Γιαγιά κουράγιο».
