Της Ευάννας Βενάρδου
«Μέχρι το τέλος του χρόνου κρίνεται το μέλλον του Μεγάρου Μουσικής. Λίγες μέρες πριν από τη λαϊκή ετυμηγορία, ζητάμε από τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου να προωθήσουν άμεσα στη νέα Βουλή το σχέδιο νόμου που θα δίνει οριστική λύση». Αυτά ήταν τα αγωνιώδη λόγια του Ιωάννη Μάνου, προέδρου του Μεγάρου Μουσικής, τον Σεπτέμβριο.
Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 5 μήνες, και οι εργαζόμενοι να βρεθούν στα όρια των αντοχών τους, για να κατατεθεί τελικά στην Βουλή η τροπολογία που αφορά την επιβίωση του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Μετά τη ψήφιση της τροπολογίας, η ευθύνη για τη λειτουργία του Μεγάρου Μουσικής καθώς και το σύνολο των κτιριακών του υποδομών, περνούν στην κυριότητα του ελληνικού κράτους. Το Ελληνικό Δημόσιο εκτός των άλλων, αναλαμβάνει πλήρως την εξυπηρέτηση όλων των δανειακών οφειλών του Μεγάρου, προς τις τράπεζες.
Η τροπολογία κατατέθηκε χθες και σήμερα ψηφίζεται και φανταζόμαστε πως όταν μπει και η τελευταία τζίφρα, όλο το ταλαιπωρημένο προσωπικό και ο πρόεδρος, που έχει δώσει τον δικό του μεγάλο αγώνα για την επιβίωση του Μεγάρου, θα αφήσουν επιτέλους ένα τεράστιο «Ουφ».
Φυσικά τα νέα δεδομένα φέρνουν αλλαγές (τουτέστιν μειώσεις) στους μισθούς των εργαζομένων, αφού αυτοί στο εξής θα πρέπει να προσαρμοστούν στα μισθολογικά δεδομένα του Δημοσίου τομέα. Αλλά με δεδομένη την κατάσταση της Ελλάδας σήμερα και τον κίνδυνο να καταρρεύσει ολοκληρωτικά το Μέγαρο, μάλλον είναι ένα τίμημα που πρέπει να πληρωθεί… Κι όσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους το οτι σε δύσκολους καιρούς το κράτος επωμίζεται (και) αυτό το οικονομικό βάρος, εκτιμούμε πως δεν υπήρχε άλλη βιώσιμη λύση για τον ελληνικό αυτό πυλώνα πολιτισμού. Να θυμίσουμε εδώ και στους πιο δύσπιστούς πως ακόμα κι αν το Μέγαρο διέκοπτε αύριο τη λειτουργία του, το κράτος θα συνέχιζε να καταβάλλει ως εγγυητής τις δόσεις… Τώρα τουλάχιστον το Δημόσιο παίρνει τα κτίρια.
Ας ευχηθούμε το Μέγαρο να μακροημερεύσει εκπληρώνοντας τον -από γενέσεώς του οργανισμού- στόχο του: να διαδώσει την κλασική μουσική, στις πιο υψηλές εκφάνσεις της, σε όσο το δυνατόν περισσότερους Έλληνες. Δίνοντας ακόμα μεγαλύτερο βήμα στους Ελληνες δημιουργούς. Κι αυτό, τώρα, είναι πιο επιτακτικό από ποτέ.
