Της Δανάης Τανίδου*
Πρέπει να ήμουν 8. Κατά γενική ομολογία ένα χοντρό κοριτσάκι. Οι γονείς μου, αγχωμένοι για τα κιλά μου και απελπισμένοι, προσγειώνουν στο ψυγείο μας ένα χαρούμενο κίτρινο πλαστικό γουρουνάκι. Ένα γλυκούλικο γουρουνάκι που με το που ανέτελλε ο ήλιος του ψυγείου έκανε το χαριτωμένο ήχο των γουρουνιών.
Έτσι ειδοποιούσε ότι μια επιδρομή λάμβανε χώρα στο ψυγείο-σπίτι του και το όνομά μου ακουγόταν στο σπίτι μέσα στην ερώτηση «Δανάη, θέλεις κάτι από το ψυγείο;», με ευγενικό τρόπο. Το γουρουνάκι όμως ολίγον τι αδαές απέναντι στο σατανικό παιδικό μυαλό μου, που θα έδινε ό,τι είχε και δεν είχε για να πάρει αυτό που ήθελε από το θησαυροφυλάκιο-ψυγείο, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα το σκορ έγινε Γουρουνάκι – Δανάη 0-1!!!
Γέμιζα την πόρτα του ψυγείου μαστίχες (γιατί σου λέει οι τσίκλες αν είναι κρύες είναι πιο ωραίες) και κάθε φορά που το γουρουνάκι φώναζε, εγώ έπαιρνα μια τσίκλα και φυσικά ό,τι άλλο προλάβαινα. Το σκορ πολύ γρήγορα μετατράπηκε σε Γουρουνάκι – Δανάη 1-1! Αυτό δεν μπορούσα να το δεχτώ. Το παιδικό μυαλό όμως είναι ΘΗΣΑΥΡΟΣ!!
Και έτσι το σκορ πήγε Γουρουνάκι – Δανάη 1-2!! Απλά όλα έπρεπε να γίνονται με ακρίβεια χειρουργείου και ταχύτητα του φωτός (ψιλοκυριολεκτικά). Άνοιγα την πόρτα του ψυγείου ελάχιστα και σε κλάσματα του δευτερολέπτου πατούσα το κουμπί που έκλεινε την λάμπα. Με την αντίστοιχη ταχύτητα έπαιρνα αυτό που ήθελα και με την ίδια χειρουργικής ακρίβειας κίνηση έκλεινα την πόρτα πριν προλάβει να ανάψει το φως. Ώσπου μια μέρα το γουρουνάκι έφυγε από το ψυγείο και δεν ξαναγύρισε ποτέ.
Αυτήν την ιστορία την έχω διηγηθεί άπειρες φορές και η αλήθεια είναι πως πάντα οι ακροατές μου γελούσαν με την ψυχή τους. Έφτασα τα 30 για να τη θυμηθώ και να κλάψω με την ψυχή μου όταν κατάλαβα τι στάμπα είχε αφήσει αυτό το γουρουνάκι μέσα μου. Δεν μπορώ να με θυμηθώ να μην κάνω δίαιτα. Δεν μπορώ να με θυμηθώ να μη βγάζω όλη την ντουλάπα επάνω στο κρεβάτι μου γιατί ετοιμάζομαι να βγω και τελικά να μη βγαίνω γιατί αισθάνομαι χάλια με τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να με θυμηθώ να μην αισθάνομαι πως το τέλος του κόσμου έρχεται επειδή έφτασε το καλοκαίρι.
Και όλα αυτά μέχρι αρκετά πρόσφατα. Φέτος σκέφτηκα μια που τα ολόσωμα μαγιό είναι της μόδας να αγοράσω ένα. Δεν είχα ενημερωθεί όμως πως οι Ελληνίδες έχουν όλες αποκτήσει οπίσθια Βραζιλιάνας ή παίζουν στο Baywatch. Όπως δεν είχα ενημερωθεί πως σε περίπτωση που ήθελα ένα κλασικό ολόσωμο μαγιό θα έπρεπε να φτάσω τουλάχιστον τα δεύτερα -ήντα. Γύρισα σπίτι απογοητευμένη αλλά κυρίως εκνευρισμένη.
Σκέφτηκα όλα εκείνα τα κορίτσια που είναι πιο μικρά από μένα που δεν έχουν τις υπέροχες αναλογίες, που είναι κομπλαρισμένα και καθόλου ευχαριστημένα με τα σώματά τους και τι θα σήμαινε γι’ αυτά το πρωινό που είχα περάσει. Πόσα κορίτσια πρέπει ή να αισθανθούν χάλια με το σώμα τους ή να φορέσουν κάτι που δεν θα τα κολακεύει καθόλου για να σταματήσει επιτέλους αυτός ο βραχνάς; Πότε επιτέλους θα μιλήσουμε με απόλυτη ειλικρίνεια για το ανθρώπινο σώμα και θα το απενοχοποιήσουμε για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να έρθουν πιο κοντά με αυτό και όχι να το μισήσουν;
Καμία σημασία δεν έχει η τελειότητα του σώματος. Μοναδική σημασία έχει να μάθουμε να αγαπάμε το σώμα μας. Να το αποδεχόμαστε και αν θέλουμε να το βελτιώσουμε να το κάνουμε όχι με ψύχωση ή γιατί το ορίζει κάποιος. Η ζωή σου δεν θα είναι πιο όμορφη αν έχεις λιγότερη ή περισσότερη κυτταρίτιδα, κιλά, ραγάδες ή χαλάρωση. Όσοι σε κρίνουν από την εικόνα σου και μόνο, αναρωτήσου γι’ αυτό. Η ζωή θα είναι πιο όμορφη αν αγαπήσεις το σώμα σου γιατί θα καταλάβεις πως αυτό είσαι εσύ. Είναι η ιστορία της ζωής σου, είναι το σπίτι της ψυχής σου.
Και όταν η ψυχή είναι ήρεμη τότε και η ζωή είναι πιο όμορφη. Να χορεύεις χωρίς να σκέφτεσαι το αύριο. Να γελάς με όλο σου το είναι. Να πηγαίνεις βόλτα. Να βγαίνεις με τους φίλους σου. Να ταξιδεύεις. Να χαλαρώνεις. Να απολαμβάνεις μια ταινία, ένα βιβλίο, μια συναυλία, ένα παγωτό σε ένα παγκάκι με τον ήλιο να σου γαργαλάει το πρόσωπο.
Να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Να ελπίζεις. Να ονειρεύεσαι. Αυτά είναι η ομορφιά της ζωής και τα δικαιούσαι όπως και να είσαι. Το καλοκαίρι τελειώνει και θέλω να προλάβω να κάνω όσο περισσότερα μπάνια μπορώ. Το μόνο που χρειάζομαι είναι το μαγιό μου και το σώμα μου ακριβώς έτσι όπως είναι. Βουτάω στο νερό και χαμογελάω ευτυχισμένη.
Γουρουνάκι – Δανάη, ποιος νοιάζεται; Καλή ζωή γουρουνάκι μου!!
* Συγγραφέας – Θεατρολόγος
