Του Δ.Π. Δήμα (dpdimas29@gmail.com)
Μέσα στο διχαστικό κλίμα των σημερινών εκλογών και της έντονης εσωτερικής πόλωσης που έχει θέσει στην πρώτη γραμμή του πυρός ακόμη και την υστεροφημία του προέδρου Ομπάμα, προετοιμάζεται για τη μετάβασή του στην Αθήνα ο ήδη μετακομίζων από τον Λευκό Οίκο Αμερικανός πρόεδρος, για μια επίσκεψη που στην καλύτερη περίπτωση «τιμολογείται» για κάποιους ασαφείς επί του παρόντος συμβολισμούς και πολύ λιγότερο για την ουσία της.
Η επίσκεψη Ομπάμα κατά μια ειρωνική συγκυρία θα συμπέσει με τις προετοιμασίες των αντιαμερικανικών εορταστικών εκδηλώσεων για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Επίσης, κατά μια έτερη ειρωνική συγκυρία, εκείνοι που διαδήλωναν πριν από 17 χρόνια το 1999, κατά της άφιξης ενός άλλου Αμερικανού προέδρου, του Μπιλ Κλίντον, παραμονές και πάλι της 17ης Νοέμβρη, και οι οποίοι παρ’ ολίγον να καταφέρουν να την ακυρώσουν, τώρα με «άλλον μανδύα», εκείνον της εξουσίας, ετοιμάζονται πυρετωδώς για να υποδεχθούν τον κ. Ομπάμα ως… «μάννα εξ ουρανού», ελπίζοντας στον «καλό λόγο» του Αμερικανού προέδρου.
Αλλά, πόσο καλός και αξιόπιστος μπορεί να είναι ο «καλός λόγος» ενός προέδρου που η μια μετά την άλλη οι πολιτικές του κατακρημνίζονται από τις εξελίξεις; Πολιτικές που, πέραν των εσωτερικών ζητημάτων, συνοδεύτηκαν από δραματικές αποτυχίες στο διεθνή χώρο και που στην ουσία τους αποτέλεσαν σταθερή συνέχεια με ενισχυμένη μάλιστα δόση, των νεοσυντηρητικών αποφάσεων του προκατόχου του, Τζορτζ Μπους του νεότερου; Πολιτικές τις οποίες εκλήθησαν να εφαρμόσουν η Χίλαρι Κλίντον στην πρώτη 4ετια στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, περιστοιχιζόμενη από ένα σκληρό πυρήνα νεοσυντηρητικών, με «συνταγές» του άτυπου προεδρικού συμβούλου Τζον Ποντέστα, οι οποίες φιλοδοξούσαν να καταστήσουν την Τουρκία σε κέντρο της ευρύτερης περιοχή και την Ελλάδα έναν από τους δορυφόρους της.
Ο Μπιλ Κλίντον, με εκείνη τη εκφραστική «μάσκα» του περίλυπου συγγενή, είχε παραδεχθεί στην Αθήνα τις ευθύνες της χώρας του για την αμερικανική συμπαράσταση στη δικτατορία των συνταγματαρχών, γεγονός που είχε «μαλακώσει» την ελληνική γνώμη με λίγη… «βοήθεια» από τα μέσα ενημέρωσης από τα οποία ερμηνεύτηκε ως «συγγνώμη» του Αμερικανού προέδρου. Μήπως είναι η στιγμή και για τον κ. Ομπάμα να παραδεχθεί από την Αθήνα τις ευθύνες της χώρας του ώστε να τον «ακούσει» όλη η περιοχή, για τις λανθασμένες επιλογές του ίδιου αλλά και του προκατόχου του, που άναψαν φωτιές στη Μέση Ανατολή, με συνεπακόλουθες επιπτώσεις τις μεγάλες προσφυγικές εξόδους προς Ελλάδα και προς άλλες χώρες της Νότιας Ευρώπης; Κάτι, που, κατ’ ελάχιστον, είναι αμερικανικής δημιουργίας και ευθύνης;
Ο Κλίντον με έντονη προδιάθεση, όπως αποδεικνύεται τώρα, στο «ξέπλυμα ιδεών και χρημάτων», κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα είχε βάλει στο «πλυντήριο» της ιστορίας τις προγενέστερα διαπραχθείσες αμερικανικές αμαρτίες που, εν τέλει και για του λόγου το αληθές, εκείνες δεν ήταν δικής του ευθύνης! Τι θα κάνει άραγε ο Ομπάμα που φέρει ακέραια την ευθύνη για τις ενέργειες των νεοσυντηρητικών επιτελών του (Κλίντον, Νούλαντ κ.ά.) που με τις σημερινές τους πράξεις συνέβαλαν στο «μπάχαλο» του ευρύτερου χώρου της Μέσης Ανατολής;
Μήπως, όμως, ο κ. Ομπάμα θα περιμένει και νεότερες ευχαριστίες από την Αθήνα πέραν των παλαιοτέρων του κ. Δραγασάκη, για τις κατάμουτρα αγνοηθείσες από τους Ευρωπαίους παρεμβάσεις του υπέρ της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους;
«Εσείς να ασχοληθείτε με τα του οίκου σας και εμείς θα ασχοληθούμε με τα οίκου μας» του είχε καταστήσει σαφές από την πρώτη στιγμή η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ τόσο επί αμερικανικού όσο και επί ευρωπαϊκού εδάφους, ενώ ανάλογες ήταν και οι αντιδράσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Σόιμπλε στις εκάστοτε παραινέσεις του Αμερικανού ομολόγου του Λιου. Σε τελική ανάλυση, οι αμερικανικές παρεμβάσεις για την αποτροπή της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη εξυπηρετούσαν πρωτίστως και όπως είναι φυσικό, τα αμερικανικά συμφέροντα.
Ή μήπως ο κ. Ομπάμα θα ζητήσει συγγνώμη για το «τζογάρισμα» που έκανε πάνω στο πτώμα της Ελλάδας, με κερδοσκοπικά κεφάλαια, ο γαμπρός της υπουργού του επί των Εξωτερικών Κλίντον, επί τη βάσει εσωτερικής πληροφόρησης που είχε από την πεθερά του όταν αυτή ήταν στο πηδάλιο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ;
Φυσικά, η Αθήνα, που δικαίως αναζητούσε όλο αυτό το διάστημα αμερικανική συμπαράσταση και πολιτικά στηρίγματα στην πέραν του Ατλαντικού σύμμαχο -έστω και στα χνάρια του δρόμου που χάραξε ο Σαμαράς-, δεν έχει την πολυτέλεια να υπενθυμίσει… «απρεπώς» στον φιλοξενούμενό της το μπάχαλο που ο ίδιος και οι επιτελείς του έκαναν και, παρεμπιπτόντως, εξακολουθούν να κάνουν στην περιοχή λόγω της κοντόφθαλμης πολιτικής τους.
Εκ των πραγμάτων, ο Αμερικανός πρόεδρος είναι σε αδύναμη θέση και ο λόγος του πλέον, για την ακρίβεια ο «καλός του λόγος» δεν έχει απήχηση στους ισχυρούς της Ευρώπης, ούτε αποτελεί εγγύηση στο χρηματιστήριο αξιών.
Εξάλλου, πώς είναι δυνατόν;
Η πολιτική άβυσσος στην οποία οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια η Αμερική φαίνεται πως συμπαρασύρει τώρα και απορροφά με ισχύ την υστεροφημία Ομπάμα την οποία απεγνωσμένα αγωνίζεται να διατηρήσει άθικτη ο Αμερικανός πρόεδρος. Η προεδρία του πρώτου μαύρου προέδρου κινδυνεύει τώρα να καταστεί ένας αστερίσκος υποσημείωσης στην αμερικανική πολιτική ιστορία.
Και γιατί όλα αυτά;
Για περίεργους λόγους που εκπλήσσουν ακόμη και ένθερμους υποστηρικτές του, ο κ. Ομπάμα, πέραν των αρχικών συμβιβασμών με τη Χίλαρι Κλίντον, στην έναρξη της θητείας του, στο κλείσιμο τώρα του 8ετους κύκλου του συνέδεσε το όνομά του με την οικογένεια Κλίντον η οποία, όπως αποδεικνύεται από τις διαρροές των Wikileaks, λειτουργεί με κανόνες οργανωμένου εγκλήματος και συνωστίζεται από ένα περιβάλλον, ως επί το πλείστον ανίκανο και υποτακτικό, που κινείται με βάση τον κανόνα της «σιωπής» κατά τα πρότυπα της Μαφίας.
Οι ίδιοι παράγοντες αναρωτιούνται για το είδος της «συναλλαγής» και για τα «γραμμάτια που ξεχρεώνονται» ανάμεσα στα ζεύγη Ομπάμα και Κλίντον, τη στιγμή που οι έχοντες γνώση της «εσωτερικής πραγματικότητας», οι Ομπάμα για μεγάλο χρονικό διάστημα «ούτε με κιάλια δεν ήθελαν να βλέπουν τους Κλίντον». Η «αποστροφή και περιφρόνηση» που φέρεται να ένιωθε τα πρώτα χρόνια η Μισέλ Ομπάμα για τη Χίλαρι Κλίντον ήταν παροιμιώδης, σύμφωνα με κύκλους που είχαν προσωπική αντίληψη των πραγμάτων. Η υποστήριξη που έδωσε τώρα ο Ομπάμα στην Κλίντον, όπως λέγεται από ιστορικούς, ήταν άνευ προηγουμένου για έναν εν ενεργεία πρόεδρο, για υποψήφιο του κόμματός του. Εν τέλει, η εξουσία διαφθείρει!…
Βέβαια δεν θα περίμενε κανείς πως ο κ. Ομπάμα θα κρατούσε μεγάλες αποστάσεις από την υποψήφια του κόμματός του, αλλά θα περίμενε τουλάχιστον πως θα κρατούσε αποστάσεις ασφαλείας προς χάριν της υστεροφημίας του, τη στιγμή μάλιστα που παραμένει αβέβαιο για το ποιος εκ των δυο υποψηφίων είναι τελικά «το μικρότερο από δυο κακά», ο άξεστος και παρορμητικός Τραμπ ή η διεφθαρμένη Κλίντον η οποία θεωρείται υπεύθυνη για πράξεις που λογικά θα έπρεπε να τις έχουν ήδη επιφέρει δικαστικές διώξεις;
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ανεξαρτήτως της επιλογής των Αμερικανών, ο κ. Ομπάμα θα δει την κληρονομιά που αφήνει πίσω του να καταβαραθρώνεται – ιδιαίτερα μετά τη «βιασύνη» του να δηλώσει και να προκαταλάβει έτσι το FBI πως η Χίλαρι δεν έχει διαπράξει παράνομες ενέργειες και ούτε έχει παραβιάσει την εθνική ασφάλεια. Αγνωστο από ποιο λεξικό δίνει τις ερμηνείες του ο κ. Ομπάμα για το τι αποτελεί παράνομη πράξη και παραβίαση της εθνικής ασφάλειας!… Κυβερνητικοί υπάλληλοι με αδικήματα που αποτελούν το απειροελάχιστο των όσων έκανε η Χίλαρι βρίσκονται στη φυλακή ή σε κατ’ οίκον κράτηση.
Στην περίπτωση εκλογής Τραμπ (σ.σ. παραμένει ισχυρή πιθανότητα, εφόσον κερδίσει τη Φλόριντα), οι πολιτικές του σημερινού προέδρου ούτως ή άλλως, από την πρώτη μέρα, θα αρχίσουν να ξετυλίγονται σαν κουβάρι. Ενώ, στην περίπτωση εκλογής Κλίντον (σ.σ. σοβαρότερη πιθανότητα), οι πολιτικές Ομπάμα θα υποστούν πλήγμα γιατί η νέα κάτοικος του Λευκού Οίκου, με το βαρύ φορτίο των συνεχιζόμενων ερευνών στους ώμους της, δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει σ’ ένα Κογκρέσο ελεγχόμενο από τους Ρεπουμπλικάνους. (Θα διατηρήσουν σίγουρα τη Βουλή και το πιθανότερο είναι πως θα διατηρήσουν και τη Γερουσία)
Και έτσι, εν μέσω ερευνών για τις ποικίλες ατασθαλίες της με εξαιρετικά πιθανό το ενδεχόμενο να ορίσει το Κογκρέσο Ειδικό Κατήγορο (Special Prosecutor), ενεργοποιώντας τη σχετική νομοθεσία, όπως είναι φυσικό η κ. Κλίντον δεν θα είναι σε θέση να υπερασπιστεί την υστεροφημία Ομπάμα. Αισθανόμενη διαρκώς την…»αναπνοή» του Κογκρέσου σε κάθε της στροφή, η Χίλαρι δεν θα έχει ως πρωταρχικό μέλημα να υπερασπιστεί τις πολιτικές που εκείνος αφήνει πίσω του ως κληρονομιά!
Πριν από οκτώ περίπου χρόνια, στις 6 Απριλίου του 2009, ο πρόεδρος Ομπάμα στην πρώτη έξοδό του από τις Ηνωμένες Πολιτείες μετέβη στην Αγκυρα, από όπου, με εισήγηση του απανταχού ευρισκομένου Τζον Ποντέστα, έδωσε μια ιστορική ομιλία στο τουρκικό κοινοβούλιο, απευθυνόμενος στο μουσουλμανικό κόσμο από την τουρκική πρωτεύουσα. Σημειολογικά η αμερικανική ενέργεια απέβλεπε στο να καταδείξει στο μουσουλμανικό κόσμο το «παράδειγμα» της Τουρκίας ως ένα μετριοπαθές μοντέλο μίμησης. Οι εξελίξεις έδειξαν ότι ο κ. Ομπάμα απέτυχε τραγικά.
Τώρα, στο κλείσιμο της προεδρίας του, οκτώ χρόνια αργότερα, ο κ. Ομπάμα μεταβαίνει και πάλι στην ίδια περιοχή, αλλά στην άλλη πλευρά του Αιγαίου. Μήπως αποτελεί γι’ αυτόν μια δεύτερη ευκαιρία για να «διορθώσει» τα προ 8ετίας εσφαλμένα μηνύματά του και να ισορροπήσει κάπως τα πράγματα; Αλλωστε, είναι η Ελλάδα εκείνη που έχει υποστεί τις συνέπειες της αμερικανικής προχειρότητας και απερισκεψίας, περισσότερο από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα και με ένα γείτονα που ονειρεύεται οθωμανικά μεγαλεία.
Ισως, σε τελική ανάλυση, είναι ο Αμερικανός πρόεδρος που χρειαζόταν αυτή την επίσκεψη πολύ περισσότερο από την αγωνιούσα ελληνική κυβέρνηση.
Αν μη τι άλλο, για την υστεροφημία του!…
