Ο Γιάννης Βόγλης, ένας από τους μύθους αλλά και από τα αρσενικά του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου, πέρασε στο πάνθεον της αθανασίας από σήμερα, σε ηλικία 79 χρόνων. Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε πολλά σοβαρά προβλήματα με την υγεία του. Τον τελευταίο καιρό νοσηλευόταν στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο.
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 30 Σεπτεμβρίου του 1937 και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1961 στον Αρτούρο Ούι σε σκηνοθεσία Κουν. Ακολούθησε μια πλήρης θεατρική και κινηματογραφική καριέρα, με την πρώτη εμφάνισή του στον κινηματογράφο να είναι στην ταινία «Οι Υπερήφανοι». Με «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» του Βασίλη Γεωργιάδη, το 1966, έκανε μια ξεχωριστή ερμηνεία, ενώ σήμα κατατεθέν του στάθηκε η ταινία «Κορίτσια στον ήλιο» με τη γνωστή διαχρονική φράση του στη σκηνή «Στάσου, μύγδαλα».
Στο θέατρο συνεργάστηκε με την Έλλη Λαμπέτη, τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον Μάνο Κατράκη, καθώς και με το Προσκήνιο του Αλέξη Σολομού, όπως και με το Κρατικό Βορείου Ελλάδος. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ίδρυσε τον Καλλιτεχνικό Οργανισμό «Ανατολή» και ανέβασε πολλές παραγωγές, «Καπετάν Μιχάλης», «Αλέξης Ζορμπάς», «Ο Καλός Στρατιώτης Σβέικ», ενώ περιόδευσε με επιτυχία με τον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου.
Μετά το 1990 ο Γιάννης Βόγλης άρχισε να δουλεύει με το Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας «Πράξη» και την Μπέτυ Αρβανίτη (μεταξύ άλλων «Ο Φερνάντο Κραπ μου Έγραψε ένα Γράμμα», «Η Κυρία από τη Θάλασσα», «Μια Πιθανή Συνάντηση», «Η Επιστροφή»), με σκηνοθέτες όπως ο Μίνως Βολανάκης.
Την πενταετία 2000 – 2005 ήταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής στους Οργανισμούς ΕΘΑΛ της Λεμεσού και του Θεάτρου «Σκάλα» της Λάρνακας, στην Κύπρο, ενώ τη διετία 2009-2011 ανέλαβε τα ηνία του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Ηταν ο Οιδίποδας στον «Οιδίποδα επί Κολωνώ» του Σοφοκλή, στην παράσταση για τα εξηντάχρονα του Θεάτρου Τέχνης στην Επίδαυρο, σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή (2002), ενώ συγκλονιστική ήταν η ερμηνεία του στον «Θείο Βάνια» του Τσέχοφ (2014-2015), που ανέβασε η Λίλυ Μελεμέ στο θέατρο Χορν.
Μια από τις τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του Γιάννη Βόγλη στη σκηνή ήταν στην «Ηλέκτρα» του Σπύρου Ευαγγελάτου στο θέατρο Badminton, το καλοκαίρι του 2015. Ηταν η πρώτη συνεργασία τους έπειτα από 53 χρόνια γνωριμίας. Και όπως αποδείχθηκε, η μοιραία και τελευταία.
«Η λέξη ξεκούραση για εμένα ταυτίζεται μόνο με την έννοια του θανάτου» είχε πει πέρυσι στην εφημερίδα το ΒΗΜΑ ο Γιάννης Βόγλης, με αφορμή τη συμμετοχή του στην «Ηλέκτρα» του Σπύρου Ευαγγελάτου.
«Η πλασματική ευμάρεια που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια μάς απομόνωσε από τους διπλανούς μας. Σήμερα νομίζω ότι έχουμε αρχίσει να αναζητάμε ξανά ο ένας το χέρι του άλλου. Συνειδητοποιούμε λίγο λίγο ότι μόνο όλοι μαζί μπορούμε να φέρουμε ξανά τον κόσμο σε σωστή πορεία» τόνιζε ο εμβληματικός ηθοποιός.
Σε ό,τι αφορά τον κινηματογράφο, ο Γιάννης Βόγλης μιλούσε πάντα με αγάπη για το σκηνοθέτη Βασίλη Γεωργιάδη με τον οποίο γύρισε τις γνωστότερες ταινίες του στο πανί: το «Χώμα βάφτηκε κόκκινο» και το «Κορίτσια στον ήλιο». Αυτές ήταν οι ταινίες που ξεχώριζε γιατί του ξυπνούσαν ευχάριστες αναμνήσεις, χωρίς να υποτιμά τις παραπάνω από τις 45 που έκανε με σημαντικούς σκηνοθέτες. Το «Χώμα βάφτηκε κόκκινο» σε σενάριο Νίκου Φώσκολου ήταν υποψήφιο για το Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, ενώ το «Κορίτσια στον ήλιο» περιέχει την φράση «Στάσου, μύγδαλα» που «δεν έπαψε ποτέ να με κυνηγά όπως το είχε προβλέψει τότε ο Γεωργιάδης, ο σκηνοθέτης».
Ο Βόγλης λέει την ατάκα «στάσου, μύγδαλα» παίζοντας ένα βοσκό ερωτευμένο με μια τουρίστρια, την Αναμπελ – Αν Λόνμπεργκ. Ο ηθοποιός είχε μιλήσει με πολύ έντονες αναμνήσεις για αυτό το συγκεκριμένο γύρισμα που του είχε σημαδέψει ανεξίτηλα την κινηματογραφική του καριέρα του: «Φορούσα την κάπα και ήταν πολύ βαριά. Το γυρίζαμε πάνω-κάτω συνέχεια. Κάποια στιγμή μπάφιασα και είπα στον Γεωργιάδη: «Ελα, ρε Βασίλη, αφού το ‘χουμε το πλάνο, βαρέθηκα πια, στάσου μύγδαλα, στάσου μύγδαλα». Κι εκείνος γυρνά και μου λέει: «Βόγλη, αυτή η φράση θα σε κυνηγάει σ’ όλη σου τη ζωή». Και είχε δίκιο. Γιατί ο Βασίλης είχε μια εκπληκτική αίσθηση για τα πράγματα. Δεν νομίζω ότι υπήρχε άλλος σκηνοθέτης που να έχει την αίσθηση της λαϊκής ποιότητας, της ποιότητας δηλαδή που μπορούσε να ακουμπήσει τον κόσμο».
Το ντεμπούτο του Γιάννη Βόγλη στον κινηματογράφο έγινε στην ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Ερόικα». Συνεργάστηκε επίσης με τον Ζυλ Ντασσέν «Πάθος γυναικών», τον Ντίνο Δημόπουλο «Ο βάλτος», «Κατηγορώ τους ανθρώπους», τον Κώστα Καραγιάννη «Ενας μάγκας στα σαλόνια», «Εγώ ρεζίλεψα τον Χίτλερ» και πολλούς άλλους.
Εκτός από το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση (χαρακτηριστικές εμφανίσεις του εκτός άλλων στις σειρές «Ανατολικός άνεμος», «Μοιραίο πάθος», «Ψίθυροι καρδιάς», «Σύνορα αγάπης», «Αγγιγμα ψυχής» και «Της αγάπης μαχαιριά»), ο Γιάννης Βόγλης παρέμενε ενεργός πολίτης. Ανάμεσα στις πολλά κοινά του ήταν η ένωση «Οι φίλοι της Δήλου και της Ρήνειας», η ένωση «Φίλοι του Μίνωα Βολανάκη», ο φιλειρηνικός σύλλογος «Λόρδος Βύρων» «και όπου αλλού χρειάζομαι είμαι παρών».
Ηταν παντρεμένος και είχε δύο γιους.
