Η παράσταση αποτελεί μία από τις τρεις παραστάσεις του θεατρικού φεστιβάλ μονολόγων «ο γιος μου», με εμπνευστή και καλλιτεχνικό διευθυντή το Δημήτρη Καρατζιά που φέρνει στη σκηνή μάνες σπουδαίων Ελλήνων ανδρών.
«Η μάνα αυτουνού….Έλλη Ζάχου Ταχτσή», υφαινόμενη πάνω στο κοφτερό κείμενο της Κικής Μαυρίδου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη, ανήκει σε εκείνες τις θεατρικές στιγμές που αφήνουν αναλλοίωτο το στίγμα τους. Η σκηνική εμπειρία συγκροτείται και απογειώνεται με την καθηλωτική ερμηνεία της εξαιρετικής Ράνιας Σχίζα, η οποία τιμά ολιστικά το ρόλο της, με τη μέθοδο της δόμησης -αποδόμησης μιας βασανισμένης προσωπικότητας, θύμα και θύτης παράλληλα. Και όλη αυτή η τραγική υπόθεση βιώνεται μέσα σε μια κοινωνική τοιχογραφία άκρως σκληρή και ανελέητη, αρνούμενη οτιδήποτε πάει κόντρα στο κατεστημένο της.
Σκηνοθεσία:
Η σκηνοθετική σύλληψη του Βαγγέλη Λάσκαρη υπηρετεί μεθοδικά τη βάση της ιστορίας, έτσι ώστε να παραχθεί θεατρικό προϊόν με αδιαφιλονίκητη ποιότητα και σκηνική καλαισθησία. Οι παύσεις στην πρόζα συνοδεία μουσικής, δρουν ανακουφιστικά, καθώς σέβονται τη δυσκολία του συγκεκριμένου θεατρικού είδους, δηλαδή ενός αμείλικτου μονολόγου.
Ενός μονολόγου που δεν κουράζει το θεατή, παρότι το οδυνηρό θέμα του καίει από όλες τις οπτικές γωνίες. Ο λόγος πρωταγωνιστεί σε μια εφόλης της ύλης βιογραφία μιας ανυπόταχτης γυναικείας περσόνας, παρέα με την πολυσχιδή έκφραση, άλλοτε άκρως λυρική και άλλοτε κυνική, και την κίνηση να προσαρμόζεται στο προσκήνιο και παρασκήνιο της ζωής της, με ευάλωτη ισορροπία.
Ερμηνεία:
Η Ράνια Σχίζα, μια ηθοποιός με ιδιαίτερη εσωτερικότητα, ταυτίζεται με την ηρωίδα, σε βαθμό έντονης δραματικότητας, κάτι που ακουμπά άμεσα το κοινό. Μας «πετάει» ολοφάνερα και με τόλμη, στο στίβο των βιωμάτων της, με την ίδια να παίρνει πάνω της όλο το φορτίο, σαν να ενσωματώνει έναν ολόκληρο θίασο, αυτή, ένα μόνο πλάσμα. Η ενδόμυχη δράση της, συγκρούεται με την εξωτερική, σε ένα ατελείωτο γαϊτανάκι, δράσης / αντίδρασης, σαν ηρωίδα μιας μίνι τραγωδίας, χωρίς εννοείται να υπάρχει από μηχανής θεός.
Διαχειρίζεται το πλέγμα των συναισθημάτων και σκέψεών της, ιδιοχείρως, με εναλλασσόμενες εικόνες και εντυπώσεις, ικανές να «ακινητοποιήσουν» το θεατή, εισερχόμενος αυθορμήτως στη ζοφερότητα της ζωής και του αγώνα της να επιβιώσει. Αυτός ο καταρράκτης των αισθήσεων εικονοποιεί μια ολόκληρη εποχή, με ρατσιστικές αντιλήψεις και κοινωνική αδικία, αφού έσπρωχνε στο περιθώριο πλάσματα που δεν συμμορφώνονταν με την κανονικότητα της κοινωνίας. Συμπερασματικά ό,τι και να γράψει κανείς, θα είναι λίγο, μπροστά στη δυναμική της αυθεντικής ερμηνείας της Ράνιας Σχίζα.
Ο Νίκος Καραθάνος χαρίζει τη φωνή του στο ρόλο του Κώστα Ταχτσή, επιτυχώς.
Η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Μάνου Αντωνιάδη, αξιόλογη, αφού συνάδει με τις σκηνοθετικές προθέσεις, ενισχύοντας τον εξαιρετικό ρεαλισμό των νοηματικών κωδίκων του έργου.
Σκηνικό/ κοστούμι Γιώργος Λιντζέρης , κατασκευή κοστουμιού Ειρήνη Αβζίδου, σχεδιασμός φωτισμών Βαγγέλης Μούντριχας, παραγωγή Team Vault ΑΜΚΕ. Όλοι οι συντελεστές εργάστηκαν για την φροντισμένη περαίωση μιας συλλογικής δουλειάς, με προσωπικό αποτύπωμα.
Αξιολόγηση:
«Η μάνα αυτουνού….. Έλλη Ζάχου Ταχτσή», σε κείμενο της Κικής Μαυρίδου, σκηνοθεσία του Βαγγέλη Λάσκαρη και απόδοση του ρόλου από τη Ράνια Σχίζα, στο θέατρο Vault, είναι παράσταση που σέβεται τον εαυτό της, εμπνευσμένη, με τη δική της αισθητική, στο πολυποίκιλο περιβάλλον της τρέχουσας θεατρικής σεζόν. Αποτελεί μια συγκροτημένη σκηνική περιπέτεια που όντως και εντίμως ξεχωρίζει, χωρίς υπερβολές και ανούσιες μοντερνιές.
