Η συστηματική γυμναστική προσφέρει πολλά στα άτομα με διαβήτη και μπορεί να τα βοηθήσει να ρυθμίσουν καλύτερα τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα τους –αρκεί να πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις.
Όπως εξηγεί ο δρ Αντώνιος Π. Λέπουρας, ιατρός παθολόγος εξειδικευμένος στη Διαβητολογία, διευθυντής της Παθολογικής–Διαβητολογικής Κλινικής, τα άτομα με σακχαρώδη διαβήτη μπορούν να συμμετέχουν σε όλα τα αθλήματα, ακόμα και σε επίπεδα υψηλού ανταγωνισμού ή πρωταθλητισμού, αλλά καλύτερα να αποφεύγουν τα ακραία και ριψοκίνδυνα σπορ.
Για το μέσο άτομο με διαβήτη το ιδανικό είναι η συστηματική αερόβια άσκηση με χαμηλή έως μέτρια ένταση (π.χ. τζόγκινγκ, τένις, κολύμπι, ρακέτες, ποδήλατο). Αυτό επιδρά ευνοϊκά τόσο στη γλυκόζη αίματος και στο μεταβολισμό των λιπιδίων και των πρωτεϊνών, μειώνοντας το σπλαχνικό λίπος και τα κιλά, όσο και βελτιώνοντας την ευαισθησία των ιστών στην ινσουλίνη και συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στον έλεγχο της αρτηριακής πιέσεως και της υπερλιπιδαιμίας (αυξημένα επίπεδα χοληστερίνης, τριγλυκεριδίων).
Ωστόσο τα άτομα με τύπου 1 διαβήτη και γενικότερα όσοι παίρνουν ινσουλίνη, χρειάζονται πολύ καλή εκπαίδευση γιατί είναι υπαρκτός και σοβαρός ο κίνδυνος υπογλυκαιμίας. Τα άτομα αυτά καλό είναι να αποφεύγουν ή έστω να συνδυάζουν με τακτικές μετρήσεις του σακχάρου τις ασκήσεις αντοχής επί περισσότερο από 60 λεπτά, ακόμη κι αν έχουν μέτριας έντασης άσκηση, συνιστά ο δρ Λέπουρας.
Αντίστοιχα, «στα άτομα με τύπου 2 διαβήτη η συστηματική γυμναστική αποτελεί απαραίτητο συστατικό της θεραπείας», υπογραμμίζει και προσθέτει ότι «τα σπορ με μέτρο αποτελούν έναν πολύ ευχάριστο και αποδοτικό τρόπο άσκησης και διατήρησης καλής φυσικής κατάστασης (fitness) η οποία φαίνεται ότι είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας για τη δραστική μείωση σε όλα σχεδόν τα προβλήματα που δημιουργεί ο διαβήτης».
O δρ Λέπουρας τονίζει ότι τα άτομα με διαβήτη πρέπει να ξέρουν τα εξής:
Για τον τύπου 1
– Η άσκηση βοηθάει τη βελτίωση του μεταβολικού ελέγχου, αλλά δεν οδηγεί κατ’ ανάγκη σε βελτιωμένο γλυκαιμικό έλεγχο.
– Τα επίπεδα της ινσουλίνης και σακχάρου στο αίμα, άρα και ο κίνδυνος για υπογλυκαιμία, εξαρτώνται από τον τύπο της ινσουλίνης, τη δόση της (μεγάλη δόση σημαίνει μεγαλύτερος κίνδυνος), το σημείο (π.χ. το να γίνει στους γλουτούς ή τον μηρό όταν πρόκειται να κάνει το άτομο τζόγκινγκ ή στην κοιλιά όταν προγραμματίζει να κάνει κοιλιακούς) και την ώρα που έγινε η τελευταία ένεση (π.χ. ένα ταχείας δράσης ανάλογο αρχίζει να δρα περίπου 15 λεπτά μετά την ένεση, έχει αιχμή δράσης τα 90 λεπτά και πρακτικά μετά από 4 ώρες επιδρά ελάχιστα), καθώς και από την ένταση και τη διάρκεια της άσκησης (π.χ. η αγωνιστική ποδηλασία, η κολύμβηση και το ποδόσφαιρο επί περισσότερο από 60 λεπτά αυξάνουν τον κίνδυνο υπογλυκαιμίας).
– Η υπογλυκαιμία (δηλαδή επίπεδο σακχάρου κάτω από 60 mg/dl) μπορεί να εμφανιστεί στη διάρκεια της άσκησης ή 12 έως 24 ώρες αργότερα. Επειδή όμως συχνά επανέρχεται και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα, καλό είναι να καταναλώνει το άτομο, 30 λεπτά αργότερα, ένα δεύτερο ελαφρύ γεύμα πλούσιο σε σύνθετους υδατάνθρακες, όπως φρούτο, ξηρούς καρπούς κ.λπ. Σε περίπτωση επανειλημμένων υπογλυκαιμιών δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος, επομένως το άτομο πρέπει να διακόψει την άσκηση και να επικοινωνήσει με τον διαβητολόγο του.
– Η μέτρηση του σακχάρου πριν από την άσκηση είναι επιβεβλημένη, διότι υπάρχει και ενδεχόμενο υπεργλυκαιμίας στη διάρκειά της. Η υπεργλυκαιμία είναι πιθανότερο να εκδηλωθεί όταν το άτομο έχει παραλείψει ή μειώσει την προηγούμενη δόση ινσουλίνης ή αν πάσχει από μία φλεγμονή την οποία έχει παραμελήσει (π.χ. μια γρίπη, εμπύρετες καταστάσεις κ.λπ.).
– Αν το σάκχαρο πριν από την άσκηση είναι πάνω από 300 mg/dl ή αν είναι πάνω από 250 mg/dl και συνυπάρχουν κετόνες στα ούρα (κετοξέωση), ο κίνδυνος υπεργλυκαιμίας και κετοξεωτικού κώματος είναι πολύ μεγάλος. Σε τέτοια περίπτωση μην ασκηθείτε, αλλά χρησιμοποιήστε ένα ανάλογο ινσουλίνης ταχείας δράσης, περιμένετε 1 ώρα και ξαναμετρήστε το σάκχαρο σας.
– Μην αρχίζετε την γυμναστική αν δεν έχετε τιμές σακχάρου (γλυκόζης) κάτω από 250 mg/dl.
– Μόλις περάσουν 30-45 λεπτά έντονης άσκησης, πρέπει να φάτε 20-60 γραμμάρια απλού υδατάνθρακα (π.χ. 2 κράκερ, 1 μικρό φρούτο, 1 μικρό ποτήρι χυμό, 1 χούφτα ξηρούς καρπούς κ.λπ.).
Για τον τύπου 2
Η άσκηση είναι σωτήρια για τα άτομα με διαβήτη τύπου 2. Τόσο ο μεταβολικός όσο και ο γλυκαιμικός έλεγχος βελτιώνονται δραστικά με την άσκηση. Παράλληλα αυξάνεται και υποβοηθείται η απώλεια βάρους, ενώ μελέτες έχουν δείξει ότι μπορεί να αποτραπεί το ένα στα τρία εμφράγματα, καθώς και να ελαττωθεί η αρτηριακή πίεση μέχρι και 1 βαθμό.
Ωστόσο άλλες μελέτες έχουν δείξει ότι μόλις το 16% των ατόμων με τύπου 2 διαβήτη γυμνάζονται επί περισσότερο από 1 ώρα την εβδομάδα, όταν ιδανικά το ελάχιστο για σωματική άσκηση είναι 30 λεπτά ημερησίως ή 4 ώρες την εβδομάδα.
Αν και ο κίνδυνος υπογλυκαιμίας είναι μικρότερος, καλό είναι να μετριέται το σάκχαρο πριν ή στη διάρκεια της άσκησης όταν αυτή προβλέπεται να διαρκέσει πάνω από 1 ώρα, κυρίως όταν το άτομο λαμβάνει ινσουλινο-εκκριτικά αντιδιαβητικά δισκία.
Πηγή: healthreport.gr
