Του Πάνου Τσούμα
Κρατάνε από «δρακογενιάς… νταμάρι», τοποθετημένο κάπου… στο φεγγάρι! Πλάσματα αλά Χαρούλα Καφαντάρη τα λες και «φεγγαριασμένα»…
Με την πολιτική καταπιασμένα, «τα… καημένα», εκπροσωπούν τον ύστερο αριστερό (!) λυρισμό -που… «ό,τι θυμάται χαίρεται»! Τη «μεγάλη… χαρά» αυτή τη φορά την έδωσε η «προσωποποίηση» του αισθήματος βουλευτής του (τ)συριζα Χαρούλα (Χαρά) Καφαντάρη.
Εμπλουτίζοντας, η Χαρούλα, τα περί «δίκαιης ανάπτυξης» που, εν όψει ΔΕΘ, διακινεί η Μαξίμου «παράγκα», αποκάλυψε το «καινοτόμο… βάθος» που έχει το (τ)συριζα «νταμάρι» σε ιδέες οικονομικής ανάπτυξης. Προδιαγράφοντας το τέλος της ατομικής επιχείρησης («η εποχή τού εγώ είμαι το αφεντικό του εαυτού μου έχει τελειώσει…» είπε) το πολιτικό «κοίτασμα» Καφαντάρη κάλεσε τους μικρομεσαίους να συνεταιριστούν για να πάμε «σε μία κοινωνική οικονομία με καινούργια, υγιή βάση».
Τέτοια έλεγε το νήπιο ΠΑΣΟΚ (1974-1985), θαυμάζοντας τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο, θυμίζω εγώ, δηλώνοντας… εθελοντής! Εθελοντικά λοιπόν, συμμετέχοντας στη χαρά της Χαράς, προτείνω την επικείμενη «(τ)συριζα… κοινωνική ανάπτυξη» να τη συνοδεύει ο γνωστός αιγαιοπελαγίτικος… ύμνος «ντάρι, ντάρι…»!
Πάει με φεγγάρι, νταμάρι, Καφαντάρη, φανάρι, φουλάρι, μουλάρι… με ό,τι «κοινωνικά… αναπτυξιακό» ο καθείς γουστάρει…
