Του Παύλου Μεθενίτη
Μετά την άγρια δολοφονία της Βρετανίδας βουλευτού, τα μίντια, σόσιαλ και μη, πήραν φωτιά υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην Ευρώπη. Οι υποστηρικτές της εξόδου, στιγματισμένοι από την εγκληματική πράξη του φονιά της Κοξ, αίφνης απαξιώθηκαν.
Όμως, μπορεί να είσαι μια χαρά σοβαρός πολίτης, Βρετανός ή όχι, και ασφαλώς να μη συμμερίζεσαι τις άθλιες εθνικιστικές ιδέες του Τόμας Μερ, αλλά ασφαλώς και να επιθυμείς να βγει η Βρετανία από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ασφαλώς και μπορείς, ασφαλώς και νομιμοποιείσαι να ασκείς ανελέητη κριτική στην «Ευρώπη», εντός εισαγωγικών. Και μάλιστα να επιδιώκεις τη διάλυσή της, αλλά να μην είσαι ούτε ακροδεξιός ούτε ψυχοπαθής ούτε μιλιταριστής ούτε εμμονικός ούτε άρρωστος θαυμαστής των όπλων, ε;
Επειδή η Ενωμένη Ευρώπη, όπως έχει καταντήσει στις μέρες μας, αποστεγνωμένη από οιοδήποτε ιδανικό, από οποιοδήποτε ευγενές, αλληλέγγυο, πνευματικό και δημιουργικό στοιχείο, δεν είναι παρά μια ευρωπαϊκή οικονομική και κοινωνική δικτατορία, όπου η μόνη πραγματική Αρχή, ο μόνος ουσιαστικός Νόμος, το μόνο εν ισχύι Δίκαιο είναι το Κέρδος, η Κονόμα, πώς να το πω για να το καταλάβετε, η ασύδοτη κυκλοφορία του Κεφαλαίου, το εκ γενετής και εκ Θεού δικαίωμα των Πολύ Πλουσίων να γίνουν ακόμα πλουσιότεροι, μαντέψτε εις βάρος τίνος.
Εάν κάποιος σήμερα είναι τόσο ευήθης, που πιστεύει στα σοβαρά στην Ευρώπη των Αξιών και των Λαών, τότε είναι απολύτως άξιος της μιζέριας και της δυστυχίας, τις οποίες το Διευθυντήριο της Ευρώπης επιβάλλει σε λαούς ολόκληρους. Εμείς οι Έλληνες είμαστε οι πλέον αρμόδιοι να μιλήσουμε για το πώς εφαρμόζεται η κεντρική οικονομική στρατηγική στην Ευρωπαϊκή Ένωση: είμαστε μια αποικία χρέους, έχουμε υποθηκεύσει το μέλλον των εγγονιών μας, ζούμε με δανεικά λεφτά, με δανεικό χρόνο, και σε λίγο θα ζούμε σε δανεικό έδαφος, καθώς δεν είμαστε πλέον κύριοι της χώρας μας κυριολεκτικά. Εμείς, είμαστε τα θύματα μιας σύγχρονης εθνοκτονίας.
Οι Ευρωπαίοι, με τους Γερμανούς προεξάρχοντες, διεξάγουν τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, και εμείς είμαστε η χώρα με τα περισσότερα θύματα. Περιμένουμε, σαν τους ζητιάνους, σαν τους υποτελείς, με το χέρι απλωμένο για λεφτά, το αυτί τεντωμένο για διαταγές και το σβέρκο προτεταμένο για σφαλιάρες. Πληρώνουμε νοίκι στο ιδιόκτητο σπίτι μας, όσοι έχουμε τέτοιο και δεν το έχουμε πουλήσει δηλαδή, αμειβόμαστε πέντε φορές λιγότερο για τη διπλή δουλειά, εάν την έχουμε κι αυτή δηλαδή, ζούμε με τη σύνταξη της γιαγιάς, ενώ σε λίγο θα πληρώνουμε νοίκι για την ίδια μας τη χώρα.
Και όλα αυτά συμβαίνουν γιατί αυτά τα ψύχραιμα, μορφωμένα, διπλωματούχα και ορθολογικά σκωληκοειδή παράσιτα του Ευρωπαϊκού Τραπεζικού Συστήματος έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να αγοράσουν και άλλο ένα εξοχικό για τα στελέχη τους, με άλλη μία χρυσή χέστρα μέσα. Ενώ εμείς, το μόνο δικαίωμα που έχουμε είναι να δουλεύουμε μέχρι θανάτου, κυριολεκτικά, για να τους εξασφαλίσουμε αυτά τα αγαθά, το καινούργιο τους τζετ, το καινούργιο ιδιόκτητο νησί.
Κάποιοι λένε πως οι Βρετανοί θα φτωχύνουν εάν βγουν απ΄ την Ευρώπη – ας φτωχύνουν. Σαν κι εμάς αποκλείεται να καταντήσουν. Η Βρετανία είναι ισχυρή, δεν είναι πρώην ανατολική θεραπαινίδα των Γερμανών, δεν είναι Ουγγαρία ή Πολωνία. Δεν είναι Ελλάδα, που θα εκπορνεύεται μόνο για 99 χρόνια για να ξοφλήσει τους τοκογλύφους, δεν είναι Ιρλανδία που ναι μεν βγήκε από το Μνημόνιο, αλλά χρωστάει και το βρακί που φοράει, δεν είναι Ισπανία, που το να βρεις δουλειά θεωρείται εκκεντρικότητα, προσβολή για τον κοινωνικό σου, άνεργο, κύκλο. Η Βρετανία είναι ισχυρή, από πολλές απόψεις, και όταν οι παρακεντέδες των Γερμανών και των Τραπεζιτών, όταν οι σφουγγοκωλάριοι των Ευρωαφεντικών προσπαθούν να την τρομοκρατήσουν με το Μπρέξιτ, αυτοί, δηλαδή οι Βρετανοί πολίτες, μπορούν να απαντήσουν «Μπρέξιτ και ξερός».
Δυστυχώς για μας, που είμαστε με το πιστόλι στον κρόταφο, εν πολλοίς από δική μας ευθύνη, δεν μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο, δεν έχουμε τα κότσια. Εμείς έπρεπε να την είχαμε κάνει από το λάκκο των λεόντων όταν οι συνέπειες μια τέτοιας απόφασης ήταν, ενδεχομένως, διαχειρίσιμες. Τώρα, μάλλον είναι αργά για τους Έλληνες, αλλά όχι για τους Βρετανούς. Που πρέπει να αποφασίσουν μόνοι τους, χωρίς ηθικούς εκβιασμούς, για το μέλλον τους και την ανεξαρτησία των παιδιών τους.
