Στην εποχή των «υπερθεματιστών» (με βοσκοτόπια) το τσίρκο μάλλον έχει μείνει πίσω, όπως και το καφενείο. Χωρίς να υποτιμώ κανένα από τα δύο -θα ήμουν ασεβής αν το έκανα- σκέφτηκα να γίνω κι εγώ… υπερθεματιστής! Θα το επιχειρήσω συγκαταλέγοντας και το λούνα παρκ στα «εγχειρίδια» ερμηνείας του διακυβερνητικού (;) μοντέλου: «φούρλα στην τούρλα»!
Του
Πάνου Τσούμα
Φύσει και θέσει συγκοινωνούντες οι… κόσμοι «λούνα παρκ», «πρώτης φοράς ζερβόδεξα» και θα προσπαθήσω να το εκλαϊκεύσω:
- Ως προς τη φύση σημειώστε «παιδικότητα» αφ΄ ενός και «μικροκοσμικότητα» αφ΄ ετέρου: σε παιδική πελατεία ποντάρει ο μικρόκοσμος «λούνα παρκ», σε παιδικούς, έως και νήπιους, υποστηρικτές (ψήφος στα 16) επενδύει η «πρώτη φορά» τόση αναπηρία…
- Ως προς τη θέση το μαρτυράει η αντιπαραβολή των παιχνιδιών από τη μια και των διακυβερνητικών επιδόσεων -ψευδαισθησιακών και μη- από την άλλη.
Τα «συγκρουόμενα» φέρ΄ ειπείν αντικατοπτρίζουν:
- Σε επίπεδο ψευδαισθήσεων το αγωνιστικό είδος: «όλα είναι πληρωμένα κι ο μπαμπάς έχει για μένα», που χάρισε στο λαό… αξιοπρέπεια και περηφάνια!
- Και σε επίπεδο πραγματικότητας τα γνωστικά εφόδια με τα οποία προσήλθαν οι «κουκουρίκου… μνημονιοφάγοι» σε ράλι για διανοητικά ενήλικους.
Εξ ίσου σημαδιακή είναι και η πτυχή των παιχνιδιών «κούνιες», «μπαλαρίνα» και «τροχός». Οι επί τα αυτά, «πέρα δώθε» και «γύρω γύρω», κινήσεις τους αντανακλούν απόλυτα τη… δυναμική:«κίνηση χωρίς μετακίνηση» που χαρακτηρίζει την κυβερνητική αναπηρία -όταν δεν κατεδαφίζει. (Ένεκα οι αγιάτρευτες ψευδαισθήσεις και η εξειδίκευση στον επικοινωνιακό σανό, η τοιαύτη «δυναμική» διακινείται σαν ιλιγγιώδης κίνηση, επιτρέποντας στη χαύνα ακινησία να τροφοδοτεί ανενόχλητα το παρακμιακό σάπισμα)
Πρωτεύοντες οι συσχετισμοί που προηγήθηκαν και να δούμε λίγο από δευτερεύοντες. Απεικονίζονται στα παιχνίδια «κρίκοι» και «σκοποβολή», όπου παίζουν κυρίως οι κυβερνητικοί παραθυράκηδες στα «βοθροκάναλα», αλλά και η «τυφλή» δικαιοσύνη, δυστυχώς… Παραλείποντας τα ευκόλως εννοούμενα θα πω εν τάχει πως η «τυφλή» δείχνει έφεση στη «σκοποβολή» (Γεωργίου, Ντογιάκος, Στουρνάρας), ενώ οι παραθυράκηδες επιχειρηματολογούν… πειστικότατα «πέρδοντας… κρίκους».
__Παραδοσιακά (!) τα προαναφερθέντα παιχνίδια και είναι επόμενο τα «παιδιά του λαού» να διατηρούν άρρηκτες σχέσεις μαζί τους. Όμως το πάντρεμα ουδόλως υστερεί και στα μοντέρνα «τσουλήθρες» και «τραμπολίνο».
Όσον αφορά τις «τσουλήθρες» περιττεύουν θαρρώ οι εξηγήσεις. Η πράξη βεβαιώνει πως, για τη ζερβόδεξη κατηγορία «πρώτη φορά», τίποτα πιο στέρεο από την «τσουλήθρα». Έχοντας γράψει σχετικά («Της τσουλήθρας τα παιδιά») θα κλείσω με «τραμπολίνο».
Μια κατηγορία μόνος του είναι ο Τσίπρας στο «τραμπολίνο» -τον λες και «υπερθεματιστή» χωρίς αντίπαλο. Σαν ρεκόρ η μετατροπή του αέρινου πηδήματος «ΟΧΙ με φούρλα» σε σιδηροδέσμιο «ΝΑΙ με τούρλα», θα μείνει αιωνίως αξεπέραστο.
Έχοντας βρει την κλίση του έκτοτε αφοσιώθηκε για τα καλά στο κυβερνάν με «τραμπολίνο». Με επικοινωνιακές «φούρλες» αγωνίζεται να καλύψει τα παρεπόμενα της ασυμμάζευτης κυβερνητικής «τούρλας».
Πότε το «ξεδόντιασμα» της διαπλοκής, πότε η μείωση του χρέους, πότε οι γερμανικές αποζημιώσεις, πότε ο νεοφιλελευθερισμός, πότε η συμμαχία του Νότου, πότε ο μπαμπούλας Μητσοτάκης, με τόση συχνότητα γυροβολιάς, κάποτε θα ερχόταν το ατύχημα…
Ότι ήρθε σε στιγμές «φούρλας» για τη δήθεν εξομάλυνση του τηλεοπτικού τοπίου απλά το κάνει χειρότερο. Ούτε κι αυτό όμως θα έκανε το ατύχημα υπολογίσιμο, αν ο… χαρισματικός (των «βούρλων») δεν βρισκόταν «αγκαλιά» με τον τηλεοπτικό υπερθεματιστή Καλογρίτσα των βοσκότοπων.
Αυτό πια το λες καταστροφή, διότι ο «χαρισματικός» υπολόγιζε πολύ στις μουχρίτσες που θα έρχονταν από τα βοσκοτόπια να αλλάξουν γεύση στον επικοινωνιακό σανό, ώστε να συνεχίσει να πουλάει το σχέδιο: «φούρλα μη μας καταπιεί η τούρλα»!
