Του Παύλου Μεθενίτη
«Ανθρώπινη ασπίδα» είναι η χρησιμοποίηση αμάχων από μια ένοπλη δύναμη, ώστε να μη χτυπηθεί αυτή η δύναμη από τους εχθρούς. Πολλοί έχουν μεταχειριστεί αμάχους για να προστατεύσουν τις δυνάμεις τους: για παράδειγμα, οι Ισραηλινοί έναντι των Παλαιστινίων, όπως φαίνεται στη φωτογραφία.
Όμως η ανθρώπινη ασπίδα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και εκτός πολεμικών συρράξεων. Ας πούμε, ανθρώπινη ασπίδα είναι οι εργαζόμενοι, που προστατεύουν τον διαπλεκόμενο εργοδότη τους από τις επιθέσεις της Πολιτείας, όταν αυτή προσπαθεί να βάλει κάποια τάξη στο επιχειρηματικό του πεδίο.
Έτσι, τώρα στην Ελλάδα, έχουμε μια πολύ μεγάλη και πολύ σημαντική ανθρώπινη ασπίδα, αυτή των εργαζομένων στα κανάλια που δεν αδειοδοτήθηκαν, και συνεχίζουν να εκπέμπουν παρανόμως, όπως ακριβώς έκαναν εδώ και 27 χρόνια, από το 1989, όταν αρχικά βγήκε στον αέρα η Ιδιωτική Τηλεόραση, χρησιμοποιώντας δωρεάν ένα πολύτιμο δημόσιο αγαθό – τη συχνότητα εκπομπής. Ακριβώς δηλαδή σαν να έχουν καταπατήσει δημόσια γη, για την οποία δεν έχουν δώσει ούτε ένα σέντσι πρόστιμο στο κράτος.
Έτσι λοιπόν, σήμερα, όλοι αυτές οι εκατοντάδες των δημοσιογράφων, των τεχνικών, των διοικητικών υπαλλήλων και όλων όσοι ζούσαν από τη δραστηριότητα των σταθμών, αποτελούν μια ανθρώπινη ασπίδα. Η Πολιτεία ασφαλώς δεν μπορεί να κάνει ότι δεν τους βλέπει. Από τη μια στιγμή στην άλλη, η δημιουργία χιλιάδων θέσεων ανεργίας, αυτή την εποχή, και με τον Τύπο στη σημερινή οικτρή κατάσταση, είναι ένα απευκταίο φαινόμενο.
Βέβαια, η ανησυχία και ο πόνος των καναλαρχών, που έμειναν εκτός νυμφώνος, για τους ανέργους που θα δημιουργηθούν, είναι γνήσια σαν χαρτονόμισμα των τριών ευρώ. Οι ίδιοι έχουν απολύσει τα τελευταία χρόνια κατοσταριές συνάδελφους των σημερινών υποψηφίων ανέργων χωρίς να παίξει το βλέφαρό τους, ενώ η επιχειρηματική τους πορεία είναι, γενικώς, στρωμένη με κορμιά ανέργων.
Επίσης, όσοι σκούζουν για τους ανέργους στον Τύπο σήμερα, που θα προκύψουν από το κλείσιμο των καναλιών, εάν γίνει τελικά αυτό, παρουσιάζουν μια εντελώς επιλεκτική ευαισθησία.
Σήμερα, που γίνεται ο κακός χαμός για τους δημοσιογράφους των σταθμών, κάποιοι δεξιοί και ποταμιστές και πασόκοι και λοιπά κεντροαριστερά περιτρίμματα, έχουν πέσει στα πατώματα για τα εργασιακά δικαιώματα, κινδυνεύοντας να σκίσουν το καλσόν τους, όταν πριν από λίγα χρόνια όλοι αυτοί οι ευαίσθητοι, όλες αυτές οι πασιονάριες σφύριζαν αδιάφορα καθώς έκλεινε η Ελευθεροτυπία, ας πούμε.
Οπότε, εντάξει, οι άνεργοι είναι ένα πράγμα, σοβαρό, αλλά τα κροκοδείλια δάκρυα και ο όψιμος φιλεργατισμός του κώλου είναι κάτι άλλο, κάλπικο, ψεύτικο και πρόστυχο, και να μην τα συγχέουμε.
Εν τέλει όμως τί θα γίνει; Θα περάσει ο στυγνός, ψυχρός εκβιασμός των καναλαρχών προς την Πολιτεία και την Κοινωνία, που λέει πως «εάν με κλείσετε, όλοι αυτοί θα καταλήξουν στις ουρές του ΟΑΕΔ»; Τί θα έπρεπε να κάνει η Πολιτεία, ώστε επιτέλους να ελεγχθούν κάποιοι από τους Κοτζαμπάσηδες που λυμαίνονταν τόσα χρόνια το Δημόσιο χρησιμοποιώντας τσάμπα τα αγαθά του, ώστε να κανονίζουν όμορφα – όμορφα τις αλλότριες μπίζνες τους, διαπλεκόμενοι αρμονικά με τους πολιτικούς, τους παρατρεχάμενους κλητήρες τους; Τί θα έπρεπε να κάνει η Πολιτεία, ώστε αφενός να μην υπάρχουν απώλειες στην ανθρώπινη ασπίδα και αφετέρου να μπει κάποια τάξη σε ένα αίσχος τριάντα ετών;
