Tου Πάνου Τσούμα
Για το ανώτερο στάδιο της δημοκρατίας ο δρόμος είναι πολύ μακρύς, έως και αιώνιος. Ο σοσιαλισμός -ο σκέτος, χωρίς προσμίξεις- είναι το «ανώτερο στάδιο» και επιχώριος φιλόσοφος-θεωρητικός του, ο επί του πολιτισμού «καβαλάρης», ασυναγώνιστος Μπαλτάς.
Τι κι αν δεν πρόλαβε τα άρματα; Τα κέρδισε όλα με τα γράμματα ο κατέχων το κατά αριστείας στίγμα. Ηλιόλουστης διαύγειας σκέψη και σιδερένιας πυκνότητας λόγος το «Αριστείδου τρόπαιον» έλαμψε νοηματικά στη Βουλή όταν μίλησε για την επένδυση στο Ελληνικό.
Ήττα για τον ίδιο και το βαθύ «τσίριζα» η κυρωθείσα σύμβαση, αλλά τη δικαιολόγησε με παπαρολογίες σαν αυτές: «…ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει εκ γενετής για μία έννοια που λέγεται “δημοκρατικός δρόμος του σοσιαλισμού” και στο περιεχόμενό του έχει υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, νίκες και ήττες. Είναι σταθερές οι αξίες μας σε αυτό τον δρόμο. Άρα όταν σε αυτό τον δρόμο βρισκόμαστε μπροστά σε υπέρτερους συσχετισμούς που μας αναγκάζουν να υποστούμε μια αναγνωρισμένη ήττα, δεν σημαίνει ότι μετά την ήττα λέμε άλλα από αυτά που λέγαμε πριν. Λέμε κάτι που αναγνωρίζει το γεγονός μιας ήττας, ότι πρέπει να προσαρμοστούμε, να κάνουμε τον συμβιβασμό που απαιτεί η ήττα για να συνεχίσουμε τον αγώνα».
Συγγνώμη για την αθυροστομία, αλλά αυτή δεν είναι ό,τι κι ό,τι πορδολογία. Είναι το ανώτερό της στάδιο… το λες και: αλτσχάιμερ αριστεία!
