Του Συμεών Σολταρίδη
Βρισκόμαστε περίπου μια εβδομάδα πριναπό το Πάσχα. Παλαιότερα, γίνονταν προετοιμασίες, οι νονοί και οι γονείς αγόραζαν κάποιο δώρο στα παιδιά τους και ξεκινούσαν ψυχικά και πνευματικά να ζούνε την ερχόμενη Ανάσταση του Χριστού.
Τα τελευταία χρόνια ο Έλληνας ξέχασε αυτή την όμορφη περίοδο και ζει με το καθημερινό άγχος και το φόβο, μήπως απολυθεί, μήπως περικοπεί και πάλι η σύνταξή του, μήπως εκ νέου φορολογηθεί, μήπως ξεσπάσει και πάλι μια νέα οικονομική κρίση και συμπληρώσει την ήδη υπάρχουσα.
Πριν από μερικές μέρες βρισκόμουν σε κάποια ορεινά χωριά της περιοχής μου. Συνάντησα μεροκαματιάρηδες ανθρώπους, κτηνοτρόφους, ξυλοκόπους, καπνοκαλλιεργητές. Όλοι τους προβληματισμένοι για την κατάσταση που βιώνουν, για τα «μπρος – πίσω» και τα «ψέματα» που αράδιασε προεκλογικά η κυβέρνηση, για τις υποσχέσεις που έδωσε και δεν υλοποίησε και τέλος μήπως η ανικανότητα της κυβέρνησης οδηγήσει τους πολίτες σε νέα περιπέτεια.
Καθώς μιλούσαμε συχνά έφερνα στο μυαλό μου τη λέξη «ανικανότητα» και πρόσθετα τη λέξη «τακτική», για να μπορέσω να δώσω κάποιες απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτω «γιατί η παρούσα κυβέρνηση συνεχώς αποτυγχάνει», παρά τους «φανφαρονισμούς» και τις «μεγαλοστομίες» που τα γνωστά παπαγαλάκια της παρουσιάζουν και παραθέτουν.
Συνεχώς διαβάζουμε ότι η κυβέρνηση επιτυγχάνει περίτρανες νίκες και μετά υπογράφει νέα μνημόνια! Ακούμε ότι «ήγγικεν η ώρα» για υπογραφή συμφωνίας και στη συνέχεια λαμβάνονται νέα μέτρα! Βλέπουμε χαμόγελα και φιλιά να «πηγαινοέρχονται» και στη συνέχεια κάνουμε παραγγελίες «τσίγκινων εσωρούχων»!
Διερωτώμαι τελικά η κυβέρνηση ποιον εκπροσωπεί; Μάλλον τον εαυτό της, γιατί αν εκπροσωπούσε το λαό, μόλις είχε εκλεγεί τον Ιανουάριο του 2015 θα συνομιλούσε, θα διαλεγότανε, θα αποφάσιζε, θα υπέγραφε και η χώρα θα έμπαινε σε μια νέα πορεία ανάπτυξης. Εκείνη προτίμησε να ακολουθήσει τις εμμονές της, να μην προδώσει τα «ιδανικά» της, να μην παρακούσει τις ιδεολογικές συνιστώσες της και να παραμείνει στην εξουσία την οποία αναζητούσε επί χρόνια.
Τελικά η κυβέρνηση εμφανίζεται «μικρότερη» των περιστάσεων και «ανίκανη» να κυβερνήσει. Επί πλέον ο «τακτικισμός» της είναι άτσαλος, απρογραμμάτιστος και βασισμένος σε τεθλασμένη γραμμή. Βέβαια τα επίθετα που χρησιμοποίησα ανήκουν στην πολιτική που εφαρμόζει για τους πολίτες. Αν τη δούμε κάτω από το πρίσμα της εσωκομματικής τακτικής που ακολουθεί, μάλλον είναι «πετυχημένη», αφού με τον εκβιασμό των εκλογών πείθει τους βουλευτές της και ψηφίζουν νόμους, τροπολογίες, μέτρα που σε άλλους καιρούς όλοι αυτοί δεν θα μπορούσαν ούτε να τα διανοηθούν.
Η επίλεκτη ομάδα λοιπόν υπό τον πρωθυπουργό αρέσκεται στη σύγκρουση και τις αλλαγές τακτικών. Μόνο που θα πρέπει να γνωρίζει ότι πάντοτε δεν πείθουν και δεν εισακούονται. Ο Αλέξης Τσίπρας, μέχρι σήμερα, έχει την ανοχή κάποιας μερίδας του λαού και όλων αυτών που βρίσκονται στις τάξεις του από «μεταγραφές». Μέχρι πότε όμως;
Τελειώνοντας τη συνομιλία που είχα στα ορεινά, ακούγοντας τους συνομιλητές μου να λένε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ τέλειωσε για αυτούς», πρόσθεσα τις δύο λέξεις «ανικανότητα + τακτικισμός» και έβγαλα ένα άθροισμα μηδενικό.
Το κακό είναι όμως ότι το άθροισμα αυτό αντανακλάται στο λαό και όχι στους κυβερνώντες. Οι εκλογές, όποτε και να γίνουν, δεν δίνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο πρωθυπουργός δεν θα «πέσει» έτσι εύκολα. Για το λόγο αυτό οι πολίτες πρέπει να σκεφθούν και να εμπεδώσουν για τα καλά τα όσα άκουσαν και δεν εφαρμόστηκαν, και οι πολιτικοί και πολιτευτές να σχεδιάσουν το νέο σχήμα της Σοσιαλοδημοκρατίας που θα οδηγήσει τη χώρα σε νέους χώρους ανάπτυξης και προόδου.
