Του Παύλου Μεθενίτη
Μετά τη λήξη των ναπολεόντειων πολέμων στις αρχές του 19ου αιώνα, οι νικητές αυτοκράτορες της Ρωσίας Αλέξανδρος Α’, της Αυστρίας Φραγκίσκος Α’ και ο βασιλέας της Πρωσίας Φρειδερίκος Γουλιέλμος Γ’, συνομολόγησαν μια, μυστική αρχικά, τριμερή συνθήκη, με το όνομα Ιερά Συμμαχία.
«Ιερά» επειδή υποτίθεται πως συνένωνε τους ορθόδοξους της Ρωσίας, του καθολικούς της Αυστρίας και τους προτεστάντες της Πρωσίας. Από αυτή την άποψη, της «αλληλεγγύης» των χριστιανικών πληθυσμών της Ευρώπης, που ανήκουν σε διαφορετικά δόγματα, η Ιερά Συμμαχία θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως ο προάγγελος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αν και αυτή η συμμαχία ιδρύθηκε, υποτίθεται, για να εξασφαλίσει την ειρήνη στην ευρωπαϊκή ήπειρο μετά τους πολέμους του Ναπολέοντα, η Ιερά Συμμαχία τελικά λειτούργησε ως το μακρύ, οπλισμένο χέρι των μεγάλων ηγεμόνων της Ευρώπης εναντίον των φιλελεύθερων ή επαναστατικών τάσεων που είχαν αρχίσει να διαδίδονται στον ευρωπαϊκό χώρο –όπως ο άνεμος του ξεσηκωμού που είχε αρχίσει να φυσάει στην Ελλάδα.
Σήμερα, διακόσια χρόνια μετά, εάν πάτε στα υπέροχα καφέ της Βιέννης, θα δείτε να φιγουράρουν περήφανα τα πορτρέτα του αυτοκράτορα της Αυστροουγγαρίας Φραγκίσκου Ιωσήφ και της αυτοκράτειρας Ελισάβετ της Βαυαρίας σε φυσικό μέγεθος.
Η εραλδική επιγραφή που συνόδευε το θυρεό της αυστριακής αυτοκρατορίας ήταν «Alles Erdreich ist Osterreich untertan», που σημαίνει «όλος ο κόσμος υπόκειται στην Αυστρία». Ναι, εάν αυτό το αυστριακό σλόγκαν σας θυμίζει το «Ντόιτσλαντ ούμπερ άλες» των ναζί, πέσατε μέσα.
Άλλωστε, ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν αυστριακής καταγωγής. Έτσι, το Άνσλους, δηλαδή η ένωση Γερμανίας – Αυστρίας τον Μάρτη του 1938, ήταν κάτι φυσικό και αναμενόμενο. Ασφαλώς και υπήρχαν Αυστριακοί που δεν ήταν ναζί, αλλά οι εικόνες των κατενθουσιασμένων Βιεννέζων να ζητωκραυγάζουν τον Χίτλερ, κατά τη θριαμβευτική είσοδό του στη Βιέννη, είναι χαρακτηριστικές.
Σήμερα λοιπόν, η Αυστρία πάει να ξαναφτιάξει στην Ευρώπη την «Ιερά Συμμαχία» της εποχής, βεβαίως εντός εισαγωγικών, γιατί είναι γνωστό πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα. Σήμερα, είναι τραγωδία αυτό που γίνεται εις βάρος των Σύρων προσφύγων, οι οποίοι προσπαθούν αρχικά να γλιτώσουν από τις βόμβες στην πατρίδα τους, μετά από τα κύματα του Αιγαίου, και τελικά από κάποια ευρωπαϊκά κράτη, που τους κλείνουν τα σύνορα στα μούτρα. Και είναι φάρσα αυτό που συμβαίνει εις βάρος των Ελλήνων.
Έχουμε την ευτυχία ή τη δυστυχία, όπως το πάρει κανείς, να είμαστε σταυροδρόμι πολιτισμών, γωνιακό μαγαζί, οι ακρίτες της Ευρώπης.
Η Αυστρία, τώρα, πολύ θα ήθελε να είναι η πατρίδα μας ένα αχανές στρατόπεδο συγκέντρωσης, ώστε να μη μολυνθεί η αγνή ευρωπαϊκή ήπειρος με τα μιλιούνια, τις ορδές, τα κύματα, τα πλήθη των προσφύγων. Πρόθυμοι υποστηρικτές της Αυστρίας είναι τα πρώην κομουνιστικά εξαπτέρυγα, οι χώρες του Βίζεγκραντ, δηλαδή η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Σλοβακία και η Τσεχία. Λένε πως οι πρώην δούλοι γίνονται οι χειρότεροι αφέντες, λένε επίσης πως τσογλάνια που γ….ε γίναν καπετανέοι, λένε πολλά, αλλά οι παροιμίες ωχριούν μπροστά στην πραγματικότητα.
Οι πρώην λακέδες της ΕΣΣΔ είδαν το φως το αληθινό, αλλαξοπίστησαν προθύμως και ασπάστηκαν εκθύμως τη μόνη αληθινή θρησκεία του Εφαρμοσμένου Καπιταλισμού με Φιλελεύθερο Πρόσωπο, μεταβαλλόμενοι σε Γενίτσαρους, σε φανατισμένους προσήλυτους, που λένε ανοιχτά και κάνουν ανερυθρίαστα ό,τι ακόμα και η Αυστρία, ακόμα και η Ούμπερ Άλες Γερμανία, ακόμα και οι Υπεραντλατικοί Αφέντες διστάζουν να κάνουν και να πουν.
Οι ξενόφοβοι ηγέτες τους δεν κρύβουν τις ρατσιστικές τους πεποιθήσεις εναντίον των προσφύγων, ενώ μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν κρύβει την επιθυμία του να παραμείνει η Ευρώπη καθαρή, απαλλαγμένη από μαυριδερούς υπανθρώπους. Βεβαίως και όλοι αυτοί της Νέας Ιεράς Συμμαχίας, της Νέας Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, λέμε τώρα, σκουπίζουν τα πόδια τους, ή, για να ακριβολογούμε, κάποιο άλλο μέρος της ανατομίας τους με τα ευρωπαϊκά «ιδεώδη» της αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού. Ευρωπαϊκές αξίες!… Πολιτικάντικες πομφόλυγες, κάλπικες, κούφιες λέξεις, φαντεζί ψευδολογίες, πολύχρωμες κι ευχάριστες μπούρδες για μαζική κατανάλωση.
Κι εμείς τι κάνουμε; εγείρεται η ερώτηση. Κι εμείς, εάν κλείσουν τα σύνορά τους οι κωλοευρωπαίοι (κατά το «κωλοέλληνες» του Σαββόπουλου), εμείς τι κάνουμε; Πόσες χιλιάδες ακόμα μπορούμε να φιλοξενήσουμε, έστω και στοιχειωδώς, έστω και σε μεταποιημένα στρατόπεδα; Πώς να διαχειριστούμε αυτήν τη σαρωτική πλημμυρίδα δυστυχίας, πόσο καλύτερα, ανθρωπινότερα, πόσο πιο ευαίσθητα απ’ ό,τι κάνουμε τώρα, και όχι μόνο σε κρατικό, αλλά και σε προσωπικό, σε κοινοτικό επίπεδο;
Τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να σταματήσει η Τουρκία να εξαπολύει κατά βούλησιν, και με το αζημίωτο, τα κύματα των προσφύγων, ώστε να πιέσει την Ευρωπαϊκή Ένωση, εξάγοντας δυστυχία, τρόμο και πόνο; Τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να σταματήσει η αιματοχυσία στη Συρία και στο Ιράκ, με συνέπεια την ανακοπή του ρεύματος των προσφύγων;
Λίγα πράγματα, είναι η απάντηση. Πάντως, σίγουρα δεν μπορούμε να βασιστούμε στις «αρχές και τις αξίες» του ευρωπαϊκού συμφύρματος. Σίγουρα δεν μπορούμε να ελπίζουμε τίποτα από την Ανίερη Συμμαχία της Αυστρίας με τις χώρες του Βίζεγκραντ. Τίποτα κι απ’ τη Γερμανία, που έχει εξαπολύσει τον Τρίτο (Οικονομικό) Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη. Για να γίνει κάτι, πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας. Για να γίνει κάτι, πρέπει να ξαναβρούμε τη μνήμη μας, να θυμηθούμε αυτό που είχαμε αποφασίσει να ξεχάσουμε, για να συνεχίσουμε να έχουμε αυτά τα σκατωμένα, ματωμένα ευρώ στην τσέπη. Πρέπει να ξανασκεφτούμε την ελευθερία…
Πριν από 218 χρόνια, ο Ρήγας Φεραίος, αυτός που οραματιζόταν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρα τα Βαλκάνια ελεύθερα από τον οθωμανικό ζυγό, αυτός που είχε γράψει «Βούλγαροι κι Αρβανίτες και Σέρβοι και Ρωμιοί / Νησιώτες κι Ηπειρώτες με μια κοινή ορμή / για την ελευθερία να ζώσουμε σπαθί…», συνελήφθη στην Τεργέστη και παραδόθηκε στους Τούρκους του Βελιγραδίου, οι οποίοι και τον δολοφόνησαν, μετά από φριχτά βασανιστήρια, πετώντας το πτώμα του στον Δούναβη, μαζί με τους επτά συντρόφους του. Να θυμίσουμε πως ο Ρήγας παραδόθηκε στους Οθωμανούς δυνάστες από τους χριστιανούς, πολιτισμένους, ευρωπαίους Αυστριακούς. Αυτούς που σήμερα μαζί με τους πρώην ανατολικούς τους τσάτσους τολμούν να μας κουνάν το δάχτυλο και να μας υψώνουν τη φωνή…
