Η Ελλάδα ξεκίνησε ως η μητέρα της δημοκρατίας και η μεταπολίτευση την μετέτρεψε σε μια δημοκρατία αλά καρτ.
Για να γίνει αντιληπτό το δημοκρατικό χάος, χιλιάδες νόμους ψηφίζονται δεν εφαρμόζονται ή αλλάζουν κατά το δοκούν.
Στην Νορβηγία το εθνικό κοινοβούλιο αποτελείται από μόλις 169 βουλευτές έναντι των 300 δικών μας βο(υ)λευτών. Ένας νόμος για να εγκριθεί χρειάζεται τα 2/3 των ψήφων έναντι των 150+1 στη χώρα μας.
Για να παραμείνει σε ισχύ πρέπει να ψηφιστεί και στην επόμενη βουλή δηλαδή υπάρχουν απόλυτες συνθήκες ασφάλειας ώστε οι δικαιώτεροι νόμοι να επικρατούν.
Όταν καταφέρουμε να δημιουργήσουμε ένα αδιάλειπτο και απρόσιτο σε παρεμβάσεις δικαστικό σύστημα, αμισθί βουλευτές, μικρή διάρκεια της θητείας και άμεση δήμευση περιουσίας για ζημιά στο Κράτος, τότε θα δούμε πραγματική και μακροχρόνια πρόοδο.
Αυτά έκανε ο πρώτος κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας διέθεσε όλη την περιουσία του για την ανασυγκρότηση της Ελλάδας κι αρνήθηκε δύο φορές τον οποιοδήποτε μισθό για το αξίωμα του Κυβερνήτη, ενώ ακόμη κι ο αυταρχικός, αλαζόνας και σπάταλος Βαυαρός μονάρχης Όθωνας διέθετε ετησίως, από το 1842, 200.000 δραχμές (ποσό ίσο με σχεδόν 2.000 κατώτερους μισθούς του υπαλλήλου της εποχής!!!) από τη χορηγία του, πριν επιβάλλει περικοπές και φόρους στους Έλληνες…
Οι Έλληνες βλέπουν την πολιτική, από λειτούργημα αυτοθυσίας και προσφοράς για το κοινό καλό, συνεχίζει να είναι ένα χρυσοφόρο επάγγελμα, από τα πλέον προσοδοφόρα στην Ελλάδα.
Η ίδια η ελληνική ιστορία όμως εκθέτει ανεπανόρθωτα τις σύγχρονες ηγεσίες της χώρας. Κάποτε οι ηγέτες της, ακόμη και οι χειρότεροι απ’ αυτούς, δεν αποφάσιζαν θυσίες για τους άλλους, τον απλό λαό. Έμπαιναν μπροστά πρώτοι εκείνοι, δίνοντας το σύνθημα της προσφοράς.
Πρώτο και λαμπρότερο όλων παράδειγμα, ο πρώτος Κυβερνήτης της χώρας, Ιωάννης Καποδίστριας. Όχι μόνο δεν πήρε ουδέποτε μισθό για την ενασχόλησή του με την ηγεσία της χώρας, αλλά αντιθέτως έδωσε όλη την προσωπική του περιουσία, αρχικά για την επανάσταση του 1821 και στη συνέχεια για την ανασυγκρότηση της χώρας. Κι όταν αρνιόταν για δεύτερη φορά το μισθό που αποφάσισε γι αυτόν η Εθνοσυνέλευση, το 1829, απαντούσε με την επιστολή της άρνησής του, στις 4 Αυγούστου εκείνης της χρονιάς: «Ευτυχείς διότι ηδυνήθημεν να προσφέρωμεν δι αυτό το τόσον θεάρεστον έργον τα λείψανα της μετρίας καταστάσεώς μας εις το θυσιαστήριον της πατρίδος!»
Και πρόσθετε: «Ελπίζομεν ότι, όσοι εξ υμών μεθέξωσι μετά της κυβερνήσεως εις την προσωρινήν Διοίκησιν καθώς και οι λοιποί των πολιτών, όσοι προσκληθώσιν επί τούτω θέλουν γνωρίσει μεθ’ ημών, ότι εις τας παρούσας περιστάσεις οι εν δημοσίοις υπουργήμασι δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς ανάλόγους με το βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ’ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η κυβέρνησις εις την εξουσίαν της».
Όμως ο Καποδίστριας δεν είναι το μόνο παράδειγμα της ελληνικής ιστορίας που εκθέτει τις σύγχρονες πολιτικές ηγεσίες της χώρας. Ακόμη κι ο πρώτος μονάρχης Όθωνας, ο Βαυαρός αυταρχικός, αλαζόνας και σπάταλος βασιλιάς που εκδιώχθηκε από τον ελληνικό θρόνο, πριν αποφασίσει να επιβάλλει περικοπές στους μισθούς και φόρους σε όλο το λαό, έδινε, με διάταγμά του, 200.000 δραχμές από την ετήσια χορηγία του στο δημόσιο ταμείο, δίνοντας πρώτος το παράδειγμα! Το ποσό αντιστοιχούσε σε περίπου 2.000 μηνιαίους κατώτερους μισθούς υπαλλήλων.
Ο χρυσός αιώνας αμοιβών
Σκεφτείτε την αναλογία σήμερα, παρότι ο μισθός του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα «κουρεύτηκε» κατά 50%. Μέχρι τότε, το ύψος της μηνιαίας χορηγίας για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας υπολογιζόταν στο τετραπλάσιο της βουλευτικής αποζημίωσης, δηλαδή σε 23.122 ευρώ τον μήνα.
Επίσης ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας λαμβάνει 7.644 ευρώ και οι εκπρόσωποι του λαού 5.700 ευρώ συν επιδόματα οργάνωσης γραφείου, μετακίνησης και διαμονής.
