Το ραντεβού μας ήταν έξω από του Ζόναρς στην οδό Πανεπιστημίου, εκεί που στην εποχή του Μίλτου Λιδωρίκη, στα τέλη του 19ου αιώνα ήταν οι βασιλικοί στάβλοι. Απέναντι ακριβώς, στο νούμερο 10, όπου σήμερα είναι το κατάστημα Ζολώτα, δίπλα στο Ιλίου Μέλαθρον ήταν το πατρικό του Μιλτιάδη Λιδωρίκη, πατέρα του γνωστού συγγραφέα και δημιοσιογράφου Αλέκου Λιδωρίκη.
Από το μπαλκόνι του σπιτιού του, ο μικρός Μίλτος έβλεπε σχεδόν κάθε απόγευμα να μπαίνει ο βασιλιάς Γεώργιος ο Α΄ με τη συνοδεία του. Σε εκείνο το σημείο, εμείς, περιμέναμε να έρθει ένα παλαιό λεωφορείο της FINOS FILM, που κάποτε πρωταγωνιστούσε στις ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Θα κάναμε μια Κυριακάτικη βόλτα στην Αθήνα της Μπελ Επόκ όπως την έζησε από το 1980 μέχρι το 1940 ο Λιδωρίκης και την περιγράφει γλαφυρότατα στο νεοεκδοθέν βιβλίο του «Εζησα την Αθήνα της Μπελ Επόκ» (εκδόσεις POLARIS).
Κάποια στιγμή έφτασε ασθμαίνον και το παλαιό λεωφορείο που ανήκει τώρα στους συλλέκτες Xάρη και Βαγγέλη Λαζαρόπουλο. Αμέσως, ενεργοποιήθηκαν κινητά, κάμερες, φωτογραφικές μηχανές για να το απαθανατίσουν. Καθένας μας ανακαλούσε τις μνήμες που είχε από την Ελλάδα του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου, του χωματόδρομου, της φτωχογειτονιάς, της αρχόντισσας και του αλήτη … Μιας Ελλάδας που τα έφερνε πέρα δύσκολα, αλλά του περίσευε η αξιοπρέπεια και το φιλότιμο. Η εικόνα του παροπλισμένου λεωφορείου στη σύγχρονη πόλη, μας θύμισε τις σχολικές εκδρομές, τα ταξίδια στην επαρχία, εικόνες της δεκετίας του ΄60 και του ΄70. Ακούγαμε τη μηχανή του αυτοκινήτου να αγκομαχάει και βλέπαμε τους περαστικούς να ξαφνιάζονται ευχάριστα βλέποντας μέσα στον ήλιο ένα λεωφορείο 57 χρόνων στους δρόμους της Αθήνας. Στα φανάρια από την Πανεπιστημίου μέχρι το Νέο Φάληρο και πίσω, όλοι κοιτούσαν χαμογελώντας το παλιό όχημα και κάποιοι το φωτογράφιζαν.
Η Ζωζώ Λιδωρίκη που οργάνωσε την μοναδική αυτή ξενάγηση, σε όλη τη διάρκεια της πορείας του λεωφορείου, μας διάβαζε αποσπάσματα από το βιβλίο που σχετίζονταν με την εικόνα που βλέπαμε. Στην Αθήνα του φίλου της οικογένειας Λιδωρίκη του Χαρίλαου Τρικούπη δεν υπήρχε στο Σύνταγμα παρά μόνο το παλάτι (σήμερα Κοινοβούλιο), το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία και κάποια αρχοντόσπιτα που χεν υπάρχουν πιά. Η Πανεπιστημίου ήταν ένας χωματόδρομος, σκόνη παντού και από κήπους μόνο της βασίλισσας Αμαλίας, ο σημερινός εθνικός κήπος. Αυτοκίνητα δεν υπήρχαν. Μόνο τροχήλατες άμαξες. Οι περισσότεροι μέχρι το 1897 δεν ήξεραν καν την ύπαρξή τους. Το πρώτο αυτοκίνητο έφερε στην Αθήνα ο Νικόλαος Κοντογιαννάκης γαμπρός του υπουργού Κων. Καραπάνου. Ηταν ένα μικρό τρίκυκλο. «…Ο Κοντογιαννάκης επιχειρών διαδρομάς πολύ μικράς μέσα στην πόλη, υπέφερε τα πάνδεινα από τη σκόνη, τις λάσπες, και τους φοβερούς λάκκους των δρόμων της Αθήνας. Απαυδήσας στο τέλος το γύρισε πίσω στην Ευρώπη, διότι «εδώ» όπως έλεγε «του ήταν άχρηστο». Μετά ένα έτος άλλος καλός φίλος και αλησμόνητος άνθρωπος ο Κώστας Χρηστομάνος, ο κατόπιν ιδρυτής της Νέας Σκηνής, έφερε ένα αυτοκινητάκι με δύο θέσεις. Το ενθυμούμαι που το οδηγούσε μόνος για να κατεβαίνει προς τα δύο Φάληρα, χωρίς ποτέ να φθάνει σε αυτά».
Για την οδό Πειραιώς, ο Λιδωρίκης, αναφέρει πως είναι ένα χάλι σε πολλά χιλιόμετρα. Εχουν πολύ ενδιαφέρον οι αναφορές του σε δρόμους, πλατείες, ξενοδοχεία, ταβέρνες, καφε σαντάν, σε συνήθειες της υψηλής κοινωνίας, σε επαγγέλματα που δεν υπάρχουν πιά, σε γνωστές και άγνωστες πολιτικές, επιχειρηματικές και καλλιτεχνικές προσωπικότητες, ακόμη και στα στέκια με διαφόρους τύπους των Αθηνών. Είναι πραγματικά ένα παλίμψηστο μιας εποχής, την ύπαρξη της οποίας δεν φανταζόμαστε.
