{{Οι Εβραίοι γιόρταζαν το Πάσχα σε ανάμνηση της απελευθέρωσής τους από τους Αιγυπτίους και της διάβασης της Ερυθράς θάλασσας – Οι Χριστιανοί γιορτάζουν την ανάσταση του Σωτήρα και τη διάβαση από το θάνατο στη ζωή. Η αντίστοιχη ελληνική λέξη για το Πάσχα είναι Λαμπρή…}}.
ΛΑΜΠΡΗ λοιπόν, και το λέω με παράπονο. Παράπονο που δεν έχει να κάνει με πατριωτισμό, αντιεβραϊσμό ή αντιχριστιανισμό.
ΜΕ την ανάσταση έχει να κάνει-την καθαυτή και όχι τη φολκλόρ.
ΤΗΝ ανάσταση που, χαρίζοντας ευφροσύνη, κατάφερνε να λαμπρύνει και τις πιο μαύρες των ψυχών.
ΣΤΩΝ Ελλήνων τις κοινότητες, που πρόλαβα στη δύση τους, συνέβαινε.
ΣΑΝ αίσθηση ξεκίναγε από νωρίς το Μεγάλο Σάββατο. Και κορυφωνόταν με το πρώτο Χρηστός Ανέστη του παπά.Το οποίο, εν χορώ, ψελνόταν από ολόκληρη την κοινότητα.
ΟΠΩΣ και κάθε άλλο στη ζωή δεν κράταγε για πάντα. Καθώς όμως απαλύνονταν έχθρες, μίση και λοιπές κακομοιριές, ήταν αρκετό για να ισορροπούν οι κοινότητες και να πορεύονται δημιουργικά.
ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Της Λαμπρής η ανάσταση καλεί σε έξοδο-προσωρινή έστω, από των παθών το θανατερό σκοτάδι. Τόσο απλό.
Οπότε η ευχή-για όσο κρατάει η Λαμπρή: ΛΑΜΠΡΥΝΘΗΤΩ ΑΙ ΨΥΧΑΙ
