Του Βασίλη Κ. Καλαμαρά [vasillis.kalamaras@gmail.com]
Ο Κριστόφ, η φωνή της νιότης της μεταπολεμικής Ευρώπης με το τραγούδι «Αλίν», δεν θα τραγουδήσει ξανά. Ας τον θυμόμαστε ως νέο με την προτεταμένη μύτη, τα ξανθά μακριά μαλλιά του και το μουστάκι του. Μ’ αυτή την περσόνα εντυπώθηκε στην μνήμη όσων μεγάλωσαν μαζί του, -στα χρόνια της εφηβείας που δημιουργούνται οι τομές προς την ενηλικίωση-ιδιαίτερα στα πάρτι, όπου δεν μπορείς να χορέψεις παρά με τις λαϊκές, άμεσες και σωματικές μελωδίες.
Αν και δεν κατάφερε να ανανεωθεί, μετά το τέλος του ’70, ωστόσο παρέμεινε ο ερμηνευτής των γαλλικών μιούζικ χολ. Τον θάνατό του από κορονοϊό στα εβδομήντα τέσσερα χρόνια του, δεν το επιβεβαιώνει η σύζυγός τού Ντανιέλ Μπεβιλακουά (όπως ήταν του ονοματεπώνυμο), η οποία επιμένει στο εμφύσημα. Αφού το «Αλίν» ήταν η πρώτη του επιτυχία, να θυμηθούμε ότι το καλοκαίρι του 1965 κονταρίστηκε με το «Capri c’est fini» του Ερβέ Βιλάρ, άλλη μεγάλη επιτυχία του «ελαφρού» γαλλικού τραγουδιού. Οι πωλήσεις του κριστοφικού σινγκλ έφθασαν το ένα εκατομμύριο δίσκους!
Αυτοδίδακτος, θαυμαστής του Μπρασένς και της Πιάφ, της τζαζ μουσικής, άνθρωπος της νύχτας, συλλέκτης αυτοκινήτων, πότης και χρήστης, αλλά πολύ κοντά στους μαύρους και στους ινδιάνους.Μ’ αυτές τις επιλογές, παρέμεινε ένας μοναχικός, γιαυτό δεν είναι καθόλου παράξενο, όταν δήλωνε ότι ο Κριστόφ που έχουν ως εικόνα οι θαυμαστές του δεν ήταν αυτός, αλλά ένας άλλος που είχε δημιουργηθεί μέσα από την μουσική βιομηχανία και τα μίντια. Ακολούθησαν κι άλλες επιτυχίες: «Les Marionnettes» (1965), «J’ai Entendu la Mer» (1966), «Excusez-Moi Monsieur le Professeur» (1966). «Oh! mon amour» (1972), «Les Mots Bleus» (1972).
Η συνεργασία του με τον Ζαν Μισέλ Ζαρ ήταν εξαιρετικά γόνιμη – αν και δεν τους συνέδεαν πολλά κοινά χαρακτηριστικά στην μουσική που επέλεξε να υπηρετήσει ο καθένας- καθώς μεταξύ τους ήταν αναγνωρίσιμη η αλληλοεκτίμηση. Φαίνεται όμως ότι και οι δύο ζούσαν με το μεγάλο πάθος της σκηνής ως πεδίο, όπου το σπεκτάκλ γεννιέται και ξαναγεννιέται με τη σύμπραξη τέχνης και τεχνικής.
Ο Κριστόφ παρέμεινε στο παρελθόν του ευρωπαϊκού μουσικού θεάματος, με πρωταγωνιστή τον τροβαδούρο που δημιούργησε η μακρά γαλλική παράδοση, όπου ο στίχος και η μουσική, προκαλούν την έκκληση του γραγουδιού. Τραγουδιού που απευθύνεται κατευθείαν στο συναίσθημα των ερωτευμένων, καθώς περνάει από την έλξη και την απώθηση, από την αποδοχή και την απόρριψη, από την κατάκτηση και της απώλειας.
Ακούστε και τραγουδείστε την «Αλίν»:
