«Στον Παράδεισο», του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, ένα βαθυστόχαστο υπαρξιακό δράμα, ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με ένα ρηξικέλευθο πείραμα σωφρονισμού βαρυποινιτών, από έναν οραματιστή ονόματι Έξαρχο, κάτοχο ιδιωτικού νησιού, ο οποίος κτίζει την πρότυπη μονάδα με στόχο τη συνέτιση και την επανένταξή τους στην κοινωνία. Ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο με αμφίσημα αποτελέσματα. Σκηνοθετεί η Μαρία Αιγινίτου με συνεργάτη τον Γιώργο Παλούμπη.
Η γραμμή που ακολουθούν επιχειρεί να αναδείξει το «τρομακτικό» περιβάλλον που συνυφαίνεται με το φυσικό κάλλος και την απόλαυση των καταδίκων στον επίγειο παράδεισο του ιδιωτικού νησιού.
Με όπλο έναν ανθηρό ρεαλισμό, με τους ήρωες γεμάτους ίντριγκα, μίσος, συγκρούσεις και προδοσίες, δημιουργείται μια σκιερή ατμόσφαιρα, με αλλεπάλληλες ανατροπές και εκπλήξεις. Εκείνο που χαρακτηρίζει τη σκηνοθετική οπτική και βγαίνει πληθωρικά στη σκηνή, είναι μια υποδόρια ένταση και ένα πάθος που υποβόσκουν, κάπως με αργό ρυθμό στην αρχή του έργου, αλλά με γοργότητα μετά.
Ο απόηχος αυτής της δράσης γίνεται κάτι ιδιαίτερα «ενοχλητικό» και επηρεάζει το κοινό, καθώς τα διαδραματιζόμενα αντίκεινται στην παγιωμένη αντίληψή του για τα στερεότυπα, τους ηθικούς και αξιακούς κανόνες μιας «κανονικής» ζωής.
Δημιουργούνται ερωτήματα και εγείρονται σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με τις ερεβώδεις συμπεριφορές των εγκλείστων προσώπων, ειδικά μετά από ένα ατυχές έγκλημα που ταράζει τα νερά της κοινότητας καταργώντας τις μέχρι τότε εύθραυστες ισορροπίες. Ένα ατύχημα και μία συνακόλουθη μεγάλη αδικία σε έναν φυλακισμένο που έχει δείξει εναργώς τη μεταστροφή του προς το καλό και την διαυγή συνείδηση, συνιστούν αδιαμφισβήτητο δείκτη του απρόβλεπτου και ευμετάβλητου ψυχισμού του ανθρώπινου όντος. Έτσι καταρρίπτεται η ιδεατή συνθήκη σωφρονισμού στην οποία επένδυσε με ενθουσιασμό ο κινών τα νήματα, αλλά απών στη σκηνή, ιδεαλιστής Έξαρχος.
Ο προβληματισμός που διαχέεται, η γλώσσα και οι συμβολισμοί συνυποδηλώνουν τη δυναμική εμβέλεια της γραφής του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, σε ένα κείμενο βαθύ και αμείλικτο παράλληλα.
Αλλά και η σκηνοθετική γεωμετρία που πάτησε πάνω σε απλές γραμμές, χωρίς στολίδια και φιοριτούρες, υπηρετώντας με σύνεση το λόγο, την έκφραση και την κίνηση, έδωσε αναλυτικά την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου και την τοιχογραφία μιας κοινωνίας που παραπαίει. Υποκρισία, λεκτική και ψυχική βία, παρασκήνιο, η άσκηση της εξουσίας, η ανάγκη για συντροφικότητα και αγάπη, το ορμέμφυτο της καταπιεσμένης libido, ορίζουν τον πυρήνα των νοηματικών αξόνων του θεατρικού έργου.
Τα ενδεικτικά κοστούμια / σκηνικά επιμελήθηκε ο Κωνσταντίνος Ζαμάνης, στα εναρμονισμένα φώτα συναντάμε τον Μιχάλη Κάρλο και στην πολύ καλή πρωτότυπη μουσική – σχεδιασμό ήχων το Σωτήρη Καστάνη.
Παίζουν Μαρία Αιγινίτου, Θάνος Αλεξίου, Αντώνης Γιαννακός, Ασπασία Κράλλη, Δάφνη Λιονάκη και Αντώνης Τσιοτσιόπουλος. Ενωμένη ομάδα ικανών ηθοποιών που υπηρετούν με σθένος και αφοσίωση τους ρόλους τους. Με τις ευθύβολες ερμηνείες τους στηρίζουν το καυστικό ύφος και την ευκαμψία των συναισθημάτων, κάτι που περνάει στην πλατεία, δημιουργώντας μια στέρεη δομή στην θεατρική πράξη.
Οι πολυεδρικοί χαρακτήρες του έργου με λιτότητα, ευελιξία και αφοπλιστικότητα, ενισχύουν την αλήθεια και την υποκριτική διαφάνεια, άλλοτε με λυρικότητα και άλλοτε με ναρκισσισμό ή ανατριχιαστική δηκτικότητα.
«Στον Παράδεισο», του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, σε σκηνοθεσία Μαρίας Αιγινίτου και Γιώργου Παλούμπη, είναι μια εμπνευσμένη θεατρική παράσταση, με τραγικότητα πλοκής που αφήνει το προσωπικό της στίγμα στη φετινή σεζόν.
