Του Συμεών Σολταρίδη
Το εκκλησιαστικό ρήγμα το οποίο επήλθε από τη βιαστική και πολιτική απόφαση του Πατριαρχείου Μόσχας ανέδειξε για πολλοστή φορά την γεωστρατηγική σημασία της Ουκρανίας. Ταυτόχρονα τόνισε την ταυτόσημη πορεία της Μόσχας και του Κρεμλίνου, της πολιτικής και εκκλησιαστικής ηγεσίας οι οποίες σε πολλά ανακοινωθέντα τόνισαν έμμεσα ότι υπερασπίζονται τον Ορθόδοξο κόσμο έναντι της Δύσης.
Υπήρξαν πολλοί αναλυτές που σημείωσαν την κοινή πορεία τους, αλλά και την ξεχωριστή. Βρέθηκαν μαζί από το 2009, χρονιά εκλογής του Πατριάρχη Κυρίλλου , όπου ένας νέο όρος έχει κάνει την εμφάνισή του: ο «ρωσικός κόσμος». Η έκφραση «Ρωσικός κόσμος» και «Ρωσικό σπίτι» είναι εκφράσεις πολιτικές των τελευταίων ετών που χρησιμοποιούνται από την Ρωσική Εκκλησία και την Ρωσική πολιτική ηγεσία, αντίστοιχα. Αν και ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες , πολιτική και θρησκευτική, εν τούτοις κάπου προς την καταλυτική τους βαθμίδα, συνενώνονται και αναδεικνύουν την κοινή κοιτίδα , όπου πρέπει να καταλήξουν οι άνθρωποι.
«Δεν προωθούν την Ρωσική ιδέα μόνο με τη βία, αλλά με τα πολιτιστικά δρώμενα, τα οποία όμως στο χέρι της Εκκλησίας γίνονται «θρησκευτικά και εκκλησιαστικά όπλα προσηλυτισμού» γράφει η Αναστασία Μιτροφάνοβα , με θέμα την «Ρωσική Εκκλησία» στο γαλλικό περιοδικό Hérodote (Ηρόδοτος).Το Hérodote είναι έγκυρο και έγκριτο περιοδικό γεωπολιτικής που εκδίδεται από τα μέσα της δεκαετίας του ’70. Η εκδοτική του ομάδα όλοι τους πανεπιστημιακοί περιλαμβάνει τον αφρό της γαλλικής σχολής της γεωπολιτικής. Το συγκεκριμένο άρθρο περιλαμβάνεται στο τεύχος 166-167 (3/2017) του περιοδικού που ήταν αφιερωμένο στη γεωπολιτική της Ρωσίας.
Και συνεχίζει «όπως είναι γνωστό το ίδρυμα «ρωσικός κόσμος» δημιουργήθηκε από τον Πούτιν το 2007 με σκοπό την προώθηση της ρωσικής γλώσσας και του ρωσικού πολιτισμού παγκοσμίως. Η ιδεολογία του «ρωσικού κόσμου» συνίσταται στη δημιουργία ενός πολιτιστικού χώρου που ξεπερνάει τα σύνορα της Ρωσικής Ομοσπονδίας και περιλαμβάνει τους Ρώσους της Διασποράς αλλά και οποιονδήποτε άλλο αγαπάει τη ρωσική γλώσσα, κουλτούρα, ιστορία κτλ. Μέγα διακύβευμα για το «ρωσικό κόσμο» είναι να ενώσει τους Ρώσους της Διασποράς οι οποίοι είναι διαιρεμένοι από ιδεολογικές αντιπαραθέσεις. Ο όρος «ρωσικός κόσμος» αντικατέστησε τον παλαιότερο όρο «συμπατριώτες εκτός συνόρων» ο οποίος είχε εθνοτικές συνδηλώσεις, απευθυνόταν δηλαδή σε εθνικούς Ρώσους». Και καταλήγει «την ιδεολογία του «ρωσικού κόσμου» υιοθετεί το πατριαρχείο Μόσχας. Και συχνά Εκκλησία και Κράτος πάνε μαζί» .
Αυτή την ιδεολογία λοιπόν Ρωσικού κράτους και Ρωσικής Εκκλησίας προωθούν από κοινού στους Ρωσόφωνους και μη στη διασπορά. Η ταύτιση τους όμως βρίσκεται στο δόγμα της περιφρούρησης των απανταχού Ορθοδόξων, δόγμα με κοινό μανδύα εκκλησιαστικό-πολιτικό με προεκτάσεις επί του Ουκρανικού και πάλι πολιτικο-εκκλησιαστικές.
Πολιτικό, γιατί εδραιώνεται εκτός των πολιτικών δεδομένων και εκκλησιαστικώς η πληθυσμιακή αποδυνάμωση, η ελεγχόμενη από το Κρεμλίνο και εκκλησιαστικώς γιατί το Πατριαρχείο Μόσχας χάνει πολλά εκατομμύρια Ορθοδόξων και αποδυναμώνεται το επιχείρημα της Ρωσικής Εκκλησίας σχετικά με το Φανάρι. Ένα γεωπολιτικό, γεωστρατηγικό «παιχνίδι» που καθοριστικά στηρίζει η εκκλησία της Μόσχας.
Μέσα σε αυτές τις διαστάσεις και προεκτάσεις ήταν φυσική συνέπεια η πολιτικο-εκκλησιαστική στήριξη πολλών περιοχών μέσω της Ρωσικής Εκκλησίας. Κτίζοντας Ναούς, ενδυναμώνοντας Μητροπόλεις και Μοναστήρια σε όλο τον κόσμο. Με τον τρόπο αυτό γίνεται η εισπήδηση σε περιοχές εκτός εκκλησιαστικού δικαιώματος της Ρωσικής Εκκλησίας, όπως έγινε στην Αμερική, Ευρώπη , βλέπε Παρίσι κ.λ.π ή στα διάφορα πρεσβυγενή Πατριαρχεία.
Όπως ήταν φυσικό δεν θα μπορούσε να γίνει άμεσα εισπήδηση στην Ελλαδική εκκλησία, ούτε και στο κανονικό έδαφος του Οικουμενικού Πατριαρχείου των Νέων Χωρών, Κρήτης, Δωδεκανήσων, ακόμη και του Αγίου Όρους, χωρίς την συγκατάθεση των οικείων Μητροπολιτών.
Θα σταθούμε κυρίως σε ορισμένες Μητροπόλεις των Νέων Χωρών, οι οποίες ενδυνάμωσαν τις σχέσεις τους με την Ρωσική εκκλησία, η οποία κάτω από τον μανδύα του θρησκευτικού τουρισμού, της ανέγερσης Ναών με την Ρωσική αρχιτεκτονική, της λειτουργίας Ρώσων Ιεραρχών, καλλιέργειας θρησκευτικών ιστοσελίδων, καθώς και την ενδυνάμωσης οικονομικά Μονών κυρίως του Αγίου Όρους προσπαθούσαν να «σπείρουν ζιζάνια».
Ξεχνούν φαίνεται οι Ιεράρχες εκείνοι ότι υπάγονται πνευματικά στο Φανάρι και διοικητικά μόνο υπάγονται στην Εκκλησία της Ελλάδας. Η Πράξη του 1928 την οποία και στο παρελθόν θέλησαν ορισμένοι να αμφισβητήσουν, αλλά τελικά δέχθηκαν «εν τω συνόλω της» παρουσιάζει την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Ότι δηλαδή οι Μητροπόλεις των Νέων Χωρών είναι κλίμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Στην εισαγωγή της σχετικής Πράξης , γράφει « ἡ διοίκησις ἐν τοῖς ἐπί μέρους τῶν Ἐπαρχιῶν τούτων διεξάγηται ἐφεξῆς ἐπιτροπικῶς ὑπό τῆς πεφιλημένης Ἁγιωτάτης Ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» ενώ ο όρος Ε γράφει ότι ο κατάλογος των υποψηφίων για τις σχετικές Μητροπόλεις θα αποστέλλεται στο Φανάρι, το οποίο έχει το δικαίωμα να τον εγκρίνει, να υποδείξει ή και να απαγορεύσει τις Αρχιερατικές μεταθέσεις. Απλά δηλαδή ότι είναι του κλίματος του Φαναρίου και δεν μπορούν να παραβούν αποφάσεις και ανακοινωθέντα του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Στο διάβα όμως του χρόνου αρκετοί Ιεράρχες «επέτρεψαν» με τον τρόπο τους την Ρωσική αυτή εισπήδηση, καθώς και Μονές, σε βαθμό στην Μονή του Αγίου Παντελεήμονα στο Άγιο Όρος, όπως λέγεται, οι μοναχοί κατά παράβαση κάθε εκκλησιαστικής τάξης να μνημονεύουν μαζί με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, σε δεύτερη δέηση των Πατριάρχη Μόσχας!
Είναι ανεπίτρεπτα όλα όσα συμβαίνουν και ξεκινούν από την Μητρική ανοχή του Φαναρίου, το οποίο θέλει μόνοι τους οι ολίγοι Ιεράρχες και Μονές να κατανοήσουν τα λάθη και να περιοριστούν στα του οίκου τους πριν η πρωτόθρονη Εκκλησία επιληφθεί της καταστάσεως. Και ήρθε η χρονική στιγμή για να δείξουν όλοι εκείνοι , οι ανήκοντες στο κλίμα του Πατριαρχείου, αλλά και οι φιλικά προσκείμενοι να αποδείξουν τα πραγματικά τους αισθήματα, τώρα, που η Μόσχα διέκοψε την κοινωνία με το Φανάρι.
Να δούμε ποια Εκκλησία θα σταθεί δίπλα στην ετσιθελική και πολιτική διάσπαση που προκαλεί η Μόσχα και ποιοι θα υπερασπιστούν τα δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ποιος κληρικός κυρίως των Νέων Χωρών θα συνεχίσει να περιφέρεται με λείψανα Αγίων στην Κόκκινη Πλατεία , ενώ θα συνεχίσει να λειτουργεί με κληρικούς του Πατριαρχείου Μόσχας, όταν η Μόσχα απαγόρευσε την μνημόνευση του Οικουμενικού Πατριάρχη. Τώρα θα φανεί ποιος είναι ο φίλος και ποιος ο «εχθρός», όπως έλεγε σοφός Έλληνας πολιτικός άνδρας.
Γιατί είναι γνωστή και η ρήση του Ευαγγελίου της Γ΄Ματθαίου, στο 6,24 χωρίο , που λέει «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν…ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά»!
