Άποψη για την παράσταση «Αράφ», του Γιάννη Τσίρου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, στο θέατρο Αποθήκη Αλίκη Γεωργούλη
Το έργο:
«Αράφ», το νέο κοινωνικό έργο του Γιάννη Τσίρου, αναφέρεται στην ξενοφοβία, στο ανοίκειο, σε κάθε τι αλλότριο που απειλεί μια παγιωμένη κατάσταση, ένα πρόσωπο, μια ολόκληρη κοινότητα, ή ένα λαό, ή ένα οποιασδήποτε μορφής status quo αξιών.
Μέσα από τη διάσωση ενός σκύλου που βρέθηκε μεσοπέλαγα από δύο φίλους, τον ξενοδόχο Ηλία και τον κηπουρό Φώτη, κατοίκους ενός νησιού, ο συγγραφέας παραλληλίζει την ύπαρξη και τύχη του αδέσποτου σκύλου με τη ζωή των απελπισμένων μεταναστών.
Τίθεται επομένως το ευαίσθητο θέμα του προσφυγικού, με σαφή ρεαλισμό, χωρίς φτιασίδια και υπεκφυγές, με απόλυτα κριτική ματιά. Το σύγγραμμα καθιστά το έργο σύγχρονο με τον ιδιαίτερο τίτλο Αράφ που στα αραβικά αναφέρεται στην περιοχή ανάμεσα στον παράδεισο και στην κόλαση, στην οποία κατοικούν όσοι δεν είναι ούτε πολύ έντιμοι / ηθικοί ούτε πολύ ανέντιμοι / ανήθικοι.
Σκηνοθεσία:
Ο Γιώργος Παλούμπης πέτυχε να οργανώσει ένα θεατρικό οργανισμό ζωντανό, άμεσο, με υφέρπον καυστικό χιούμορ που οδηγεί στην επικοινωνία με το κοινό. Κάτι ουσιαστικό και δέον, γιατί όσο άρτια κι αν είναι μία παράσταση, αν δεν ακουμπήσει κυρίως το συναίσθημα του θεατή, παραμένει κάτι άρτιο μεν, ψυχρό δε.
Το θεατρικό πόνημα του Τσίρου, ο σκηνοθέτης κτίζοντας την τοιχογραφία της ελληνικής κοινωνίας, το παρουσιάζει ως μία συγκροτημένη δραμεντί, με ειλικρινή προσέγγιση στο νόημα του θεματικού ιστού και σωστή καθοδήγηση στις στιβαρές υποκρίσεις των πρωταγωνιστών.
Το δραματικό ύφος υφίσταται ακμαίο στην ακρίβειά του και σε συνδυασμό με την υποκείμενη ιλαρότητα, προσφέρουν κάποιες στιγμές γέλιου, αρκετά ανακουφιστικές σχετικά με τη σοβαρότητα του κεντρικού νοήματος και του περιφερειακού πλαισίου. Αυτή η οπτική του Γιώργου Παλούμπη δίνει πολλά «συν» στην παράσταση, καθώς παρουσιάζονται το ιδεολογικό υπόβαθρο, η κοινωνική διαφοροποίηση, αλλά και τα στερεότυπα του καθένα από τα τρία αντιπροσωπευτικά πρόσωπα, σε περιβάλλον συγκρουσιακό, με κίνητρο την εξυπηρέτηση του ιδίου όφελους, ανάλογα προς την επαγγελματική ιδιότητα, την κουλτούρα και την υπάρχουσα παιδεία των συμμετεχόντων. Συνοπτικά η σκηνοθετική ενορχήστρωση θεωρείται στρωτή, συμπαγής, με μέτρο και ισορροπία.
Ερμηνείες:
Ράνια Σχίζα, Σήφης Πολυζωίδης και Φώτης Λαζάρου, μια εξαιρετική τριάδα, συντονισμένη, γόνιμη και αφοσιωμένη στο στόχο. Ταλαντούχοι και έμπειροι ηθοποιοί στηρίζουν και ανυψώνουν τα νοήματα του έργου με απόλυτο σεβασμό στους θεματικούς κώδικες, με τρόπο ακριβή και ύφος δραματικό, όπως ταιριάζει στη συγκεκριμένη αλληγορία.
Τη Ματίνα, τη «νομοταγή» κτηνίατρο του νησιού υποδύεται με ευθυβολία και ευελιξία η υπέροχη Ράνια Σχίζα, τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου ο ικανότατος Σήφης Πολυζωίδης, με την απαραίτητη ιδιοτελή «ευκινησία», προσαρμοσμένος στα νέα δεδομένα της ζωής του, δηλαδή της επικαρπούς δημοφιλίας, ως σωτήρας του αδέσποτου σκύλου.
Ο Φώτης Λαζάρου, ενσαρκώνει τον κηπουρό στην επιχείρηση του ξενοδοχείου, με τρόπο εξαιρετικό που σε κερδίζει τόσο με το λόγο, όσο και με την έκφραση του προσώπου και του σώματος. Θα έλεγα ότι κλέβει τις εντυπώσεις, αν δεν συνυπήρχαν οι άλλοι δύο χαρισματικοί ηθοποιοί, οι οποίοι εξίσου συνδράμουν ο καθένας μέσα από το ρόλο του, στο τελικό εύστοχο αποτύπωμα της θεατρικής συνθήκης.
Η Νατάσα Παπαστεργίου φρόντισε τα λιτά σκηνικά και τα σωστά κοστούμια, ο
Βασίλης Κλωτσοτήρας συντόνισε ορθά τα φώτα και τη μουσική επιμελήθηκε ο Κώστας Νικολόπουλος.
Συμπέρασμα:
«Αράφ», του Γιάννη Τσίρου, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη, στο θέατρο Αποθήκη, είναι μια φιλόδοξη θεατρική παραγωγή που ξεχωρίζει αυτή τη θεατρική περίοδο.
