Οποιαδήποτε αλλαγή πάνω στο βράχο της Ακρόπολης προκαλεί αντιδράσεις και αυτό δεν είναι φαινόμενο σημερινό. Από την έναρξη των έργων αναστήλωσης των μνημείων της Ακρόπολης στις αρχές του περασμένου αιώνα οι εραστές των υπέροχων ερειπίων δεν μπορούσαν να αποδεχτούν ουδεμία αλλοίωση της εικόνας που είχαν συνηθίσει να βλέπουν.
Κάτι τέτοιο ίσως συμβαίνει και τώρα με τις σφοδρές αντιδράσεις από τις εικόνες φρέσκου τσιμέντου που στρώθηκε σχεδόν σε επαφή με τα Προπύλαια με αφορμή τις διαδρομές για τα αμαξίδια ατόμων με κινητικά προβλήματα πάνω στο Βράχο της Ακρόπολης.
Για όλους μας αυτός ο βράχος είναι Ιερός. Γι αυτό, όλες οι επεμβάσεις που έγιναν ως τώρα στα μνημεία πέρασαν από σαράντα κύματα μέχρι την έγκριση και εφαρμογή τους. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τις ατέλειωτες ώρες που συνεδρίαζε το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο για να εξετάσει κάθε μελέτη η οποία θα εφαρμοζόταν στα μνημεία της Ακρόπολης.
Μνημείο όμως είναι και το έδαφος που πατάμε πάνω στην Ακρόπολη. Είναι αλήθεια πως εδώ και δεκαετίες ο αρχιτέκτων Μανόλης Κορρές που έχει συνδέσει το όνομά του με τα διάσημα αυτά μνημεία, έχει προτείνει την αποκατάσταση των εδαφών που έχουν γυμνωθεί από χώμα λόγω των παλαιών ανασκαφών και άλλων επεμβάσεων, με συνέπεια να πατάμε πάνω στο βράχο. Η μελέτη του αυτή δεν θυμάμαι να συζητήθηκε ποτέ στο ΚΑΣ και να εγκρίθηκε κάποιο υλικό επίστρωσης προκειμένου να είναι συμβατό-φιλικό στα πέριξ μνημεία.
Το τσιμέντο έχει χρησιμοποιηθεί ως προσωρινό δάπεδο στο εσωτερικό του Παρθενώνα όταν τοποθετήθηκε εντός του σηκού ένας τεράστιος γερανός που σχεδιάστηκε ειδικά για την αναστήλωσή του. Από τσιμέντο ήταν και οι παλαιοί διάδρομοι της πορείας επίσκεψης στα μνημεία της Ακρόπολης.
Η Διεύθυνση Αναστήλωσης Αρχαίων Μνημείων γνωρίζει όμως και καλύτερα παραδείγματα που έχουν εφαρμοστεί στο παρελθόν με μεγάλη επιτυχία, όπως αυτό στην πορεία επίσκεψης προς το μινωϊκό ανάκτορο της Κνωσού το οποίο μελέτησε και εφάρμοσε ο Ιορδάνης Δημακόπουλος. Η πορεία επίσκεψης στην Κνωσό δίνει την εικόνα πατημένου χώματος, ενώ περιλαμβάνει στρώσεις με υλικά που δεν παρασύρονται από τα νερά και δεν λιμνάζουν. Πριν την εφαρμογή αυτής της μελέτης έγιναν πολλές δοκιμές και εξετάστηκε ενδελεχώς μέχρι και η τελική απόχρωση που θα είχε. Στην περίπτωση της Ακρόπολης προηγήθηκε άραγε ανάλογη μελέτη;
Για την ιστορία θα σημειώσουμε ότι στα έργα της Ακρόπολης συγκρούονται πάντα δύο σχολές. Εκείνη που εμπνεόταν από έναν ανομολόγητο πουρισμό και η άλλη που ήθελε να δει τα μνημεία όπως ακριβώς ήταν στο παρελθόν. Ο αείμνηστος Χαράλαμπος Μπούρας έτεινε προς την πρώτη σχολή, γι αυτό «φρέναρε» τις αναστηλώσεις μνημείων που δεν είχαν ικανό αυθεντικό υλικό.
Επίσης, δεν επέτρεψε να γίνουν ραβδώσεις στους εσωτερικούς κίονες του Παρθενώνα που κατασκευάστηκαν εξ ολοκλήρου από νέο μάρμαρο. Κι αυτό, προκειμένου να φανεί η διαφορά τους από τους παρακείμενους αρχαίους. Στον αντίποδα αυτής της ιδεολογίας, υπήρξε ο αγαπημένος του μαθητής Μανόλης Κορρές, ο οποίος ήθελε μεγαλύτερη αποκατάσταση των μνημείων ώστε να έχουν μεγαλύτερη απήχηση, να είναι πιo διδακτικά στο ευρύτερο κοινό. Στο πλαίσιο αυτής της σχολής σκέψης, πρότεινε και την αποκατάσταση της αρχαίας στάθμης στα εδάφη της Ακρόπολης. Πότε, όμως θα είναι ώριμη η στιγμή για την εφαρμογή της; Γιατί οι αλλαγές στην Ακρόπολη, όπως αποδεικνύουν και οι σημερινές αντιδράσεις, πρέπει να γίνονται με πολύ σκέψη και φειδώ.
