Του Συμεών Σολταρίδη
Την όγδοη κατά σειρά εκλογική αναμέτρηση του κέρδισε ο Τούρκος Πρόεδρος , Ταγίπ Ερντογάν, από το 2002, διατηρώντας και κατά περιόδους αυξάνοντας τα εκλογικά του ποσοστά, σε πείσμα όλων αυτών που επιζητούσαν την «πολιτική του κεφαλή επί πίνακι», λαμβάνοντας στις μεν Προεδρικές εκλογές 52.53% έναντι του βασικού του αντιπάλου Μουχαρέμ Ιντζέ, ο οποίος έλαβε 30.75%.
Ενώ για την Κυβέρνηση η συνεργασία ΑKP και MHP με την ονομασία «Δημοκρατική συνεργασία ή Δημοκρατικό σύμφωνο», έλαβε 53.93% , έναντι της συνεργασίας «Λαϊκής Συμφωνίας» των κομμάτων CHP και « Iyi Parti» που έλαβαν 34.17% και του φιλοκουρδικού Κόμματος HDP που έλαβε 11.18 % και εισήλθε στην Βουλή, εκτός συνεργασιών. Με αποτέλεσμα, η μεν νέα Κυβέρνηση να έχει συνολικά 339 βουλευτές, ενώ η αντιπολίτευση συνολικά να εκλέγει 193 και 68 το φιλοκουρδικό, βουλευτές επί συνόλου 600 βουλευτών της νέας Τουρκικής Βουλής.
Αν και αντιμέτωπος με την Δυτικά και Αμερικανικά σχέδια και πολιτική που επιθυμούσαν να ηττηθεί, ο Τουρκικός λαός επιβραβεύοντας την πολιτική του τον εμπιστεύθηκε για την επίλυση των κοινωνικών και οικονομικών του προβλημάτων. Επαίνεσε την οικονομική του πολιτική που στοχεύει στην προσέλκυση επενδυτών και κυρίως Αραβικού κεφαλαίου, με σκοπό την δημιουργία θέσεων εργασίας, κυρίως στην Ανατολία.
Στήριξε την αντιδυτική και αντιαμερικανική του πολιτική, υποστήριξε την συνέχεια της πολιτικής του για μετατροπή της χώρας σε περιφερειακή δύναμη, καθώς και τις αρνήσεις του σε κάθε Δυτική προτροπή. Για τον λόγο αυτό, όλοι οι Τούρκοι αναλυτές σημείωναν ότι μάλλον θα αλλάξει η Δυτική πολιτική, ενώ δεν παρέλειπαν να τονίσουν ότι ο Ταγίπ Ερντογάν θα κινηθεί υπέρ της Ευρωπαϊκής πορείας της γείτονος.
Ερμηνεύοντας επίσης την πολιτική στάση των Τούρκων πολιτών και ιδιαίτερα του 67% των κατοίκων του εξωτερικού που ψήφισαν τον Ταγίπ Ερντογάν επί συνόλου 1.5 εκατομμυρίου Τούρκων ψηφοφόρων, βλέπουμε ότι επιβραβεύουν την πολιτική του ηγέτη τους, ο οποίος υποσχέθηκε συνταγματικές αλλαγές, πάταξη της γραφειοκρατίας, μείωση των 26 Υπουργείων σε 16 και υπουργοποίηση όχι εκλεγμένων Βουλευτών, αλλά προσωπικοτήτων από διάφορα επαγγέλματα. Σημείωσε δε ότι θα υπάρξει ενίσχυση μέσω των δημοκρατικών θεσμών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ότι δεν θα επιτραπεί να υπάρξουν διαχωρισμοί των πολιτών ανάλογα με τις εθνοτικές τους καταγωγές.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι είναι ένας φιλολαϊκός ηγέτης ο οποίος διένυσε όλη την χώρα, 783.562 τετραγωνικά χιλιόμετρα και διαλέχθηκε με τους πολίτες. Ανέλυσε στις ομιλίες του το νέο πολιτικό σύστημα που θα εφαρμοστεί και παρουσίασε σε γράφημα τους οραματισμούς του.
Επί πλέον έδειξε με τα αποτελέσματα ότι γνωρίζει πολύ καλά τον συντηρητικό και θρησκευόμενο λαό του, κυρίως στις πόλεις της Ανατολής και Ανατολίας, αφού δεν πήρε την πρωτιά από τον αντίπαλο του Μουχαρέμ Ιντζέ, που παραδοσιακά κερδίζει στις περιοχές, μόνο, από Αδριανούπολη και Ραιδεστό μέχρι το σύνολο της παραλιακής Ιωνίας. Όπως και επίσης ήρθε δεύτερος, μετά τον Σελαχατίν Ντεμιρτάς, στις Κουρδικές περιοχές, όπως Μούς, Χακκιάρι, Μπίτλις, Ντιγιάρμπεκιρ, Βάν, πόλεις την Νοτιανατολικής Τουρκίας.
Εκ νέου επικράτησε στους Δήμους Άγκυρας και Κωνσταντινούπολης που είχε χάσει στις πρόσφατες Δημοτικές εκλογές, ενώ είχε με το μέρος του το σύνολο των Μουσουλμάνων Επιχειρηματιών ( MUSIAT) και την πλειοψηφία των νέων ψηφοφόρων που ψήφιζαν για πρώτη φορά και ήταν 18 ετών.
Στηρίχτηκε από τον αγροτικό κόσμο, αφού με την αγροτική του πολιτική κατοικήθηκε εκ νέου η Ανατολία και παρατηρήθηκε αύξηση στην παραγωγή αγροτικών προϊόντων. Για την «ανάσταση» της υπαίθρου έδωσε δάνεια και άνοιξε νέα σχολεία. Άνοιξε τους εμπορικούς διαύλους με Δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ενώ βοήθησε τις θρησκευτικές μειονότητες στα Βαλκάνια, να ορθοποδήσουν επιχειρηματικά. Υποστηρίχτηκε από το εργατικό δυναμικό των μεγάλων πόλεων, των υποβαθμισμένων περιοχών Άγκυρας, Κωνσταντινούπολης, Σμύρνης κ.λ.π αφού με τα έργα υποδομής που εκπονεί, παρά τα οικονομικά προβλήματα της χώρας, «δίνει μεροκάματο» στα 81 εκατομμύρια των πολιτών του.
Τέλος ο λαός, φαίνεται, ότι επιβράβευσε την πολιτική του η οποία λάμβανε υπόψη τα συμφέροντα της χώρας του, κινούμενος μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων και δημιουργώντας νέες συμμαχίες μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, καθώς η Τουρκία επί των ημερών του έχει μετατραπεί σε συνομιλητή των μεγάλων Δυνάμεων.
Δικαιολογημένα λοιπόν οι οπαδοί του τον αποκαλούν « Reis» (αρχηγό, πρώτο τη τάξει) αφού με την πολιτική του στάση ενδυναμώνει τα λαϊκά στρώματα και εναντιώνεται σε κάθε προσβολή κατά της χώρας η οποία βάλλεται πανταχόθεν λόγω των συνεχών του πολιτικών νικών και αντίδρασης του στις Δυτικές πολιτικές. Καλό θα ήταν λοιπόν να αναλυθούν τα αίτια και τα αιτιατά της επικράτησης του Ταγγίπ Ερντογάν, καθώς και της ψυχολογίας του Τούρκου ψηφοφόρου, διακρίνοντας τον ανάλογα από την περιοχή κατοικίας του, παιδεία του , για να «διαβάσουμε» σωστά όχι μόνο γιατί «κερδίζει ο Ταγγίπ Ερντογάν» αλλά γιατί στηρίζεται από τον λαό επί 16 χρόνια.
Επίσης να εκτιμηθεί και να αξιολογηθεί γιατί το CHP δεν κατορθώνει , παρά τις όποιες ιστορικές του παραλήψεις και λάθη, να αυξήσει τα ποσοστά του , με τους διαφορετικούς αρχηγούς που έχει αναδείξει στο Κόμμα. Σίγουρα υπάρχει ένα «αμαρτωλό» ιστορικό παρελθόν το οποίο ο λαός δεν έχει ξεχάσει. Επί πλέον όμως το κόμμα αυτό βασίζεται στην ελιτική κοινωνία και δεν γνωρίζει να «πλησιάζει τον λαό» με τα προβλήματα που έχει. Δεν ανέδειξε ηγέτες, τους οποίους χρειάζεται η αξιωματική αντιπολίτευση.
Η «τιμωρία» του CHP φαίνεται και από το αποτέλεσμα του Κόμματος, έναντι της Μεράλ Ακσενέρ και του κόμματος της, το οποίο αν και ιδρύθηκε από το CHP τους τελευταίους δύο μήνες, κατόρθωσε και έλαβε περίπου 10%, δηλαδή τα μισά ποσοστά της Τουρκικής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σίγουρα λοιπόν όλα αυτά ευνόησαν τον γνώστη της πολιτικής τακτικής και πολιτικού παιχνιδιού Ταγίπ Ερντογάν.
Τέλος για την ιστορία να σημειώσουμε ότι στήθηκαν 188.000 κάλπες, εγγεγραμμένοι ήταν 59.354.840, ψήφισαν 49.374.678 , ενώ η συμμετοχή έφθασε το 87%. Το κυβερνών κόμμα ( AKP) διατήρησε τα ποσοστά του στο 42.50 %, το Εθνικιστικό κόμμα ( MHP) του Ντεβλέτ Μπαχτσελί παρουσίασε διαρροές προς το δεξιό κόμμα ( Iyi Parti) της Μεράλ Ακσενέρ και φιλοκουρδικό του Σελαχαττίν Ντεμιρτάς, παίρνοντας 11.19%. Το βασικό αντιπολιτευόμενο του Ρεμπουπλικανικού Λαίκού Κόμματος ( CHP) παρέμεινε καθηλωμένο στο 22.69%, το νέο κόμμα της Μεράλ Άκσενερ, που ίδρύθηκε για να μειώσει τις ψήφους του Ταγίπ Ερντογάν, με την υποστήριξη του CHP, έλαβε 10.07%, κυρίως από το CHP και τέλος το φιλοκουρδικό έλαβε το 11.18% από τα κόμματα CHP και MHP.
Η ποσοστιαία καθήλωση του Ρεμπουπλικανικού Λαϊκού Κόμματος και η εκτίναξη των ποσοστών του Μουχαρρέμ Ιντζέ, μάλλον, θα οδηγήσει σε νέες περιπέτειες την Τουρκική αξιωματική αντιπολίτευση, αφού ο τελευταίος θα διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος, εκπαραθυρώνοντας τον σημερινό αρχηγό Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου.
