ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
Από το αστυνομικό θρίλερ του Ντομινίκ Μολ στο θρίλερ τρόμου της Κέιτ Νόλαν
Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
*** Η νύχτα της 12ης
La nuit du 12. Γαλλία, 2022. Σκηνοθεσία: Ντομινίκ Μολ. Σενάριο: Πολίν Γκενά, Ζιλ Μαρσάν, Ντομινίκ Μολ. Ηθοποιοί: Μπαστιέν Μπουιγιό, Μπουλί Λανέρ, Ντεό Σολμπί. 115´
Το μυστήριο, η σύγκρουση των δυο φύλων και η αντιμετώπιση της γυναίκας είναι στο επίκεντρο του νέου αστυνομικού θρίλερ του Γάλλου Ντομινίκ Μολ («Μόνο αυτοί είδαν τον δολοφόνο», «Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου»). Με αφορμή την άγρια δολοφονία ενός κοριτσιού σ’ ένα φαινομενικά ειρηνικό χωριό κοντά στην Γκρενόμπλ, ο Ντομινίκ Μολ ερευνά όχι μόνο το μυστήριο γύρω από τη δολοφονία, αλλά και τις ανθρώπινες σχέσεις και τους μάτσο τρόπους της αστυνομικής έρευνας που διεξάγει το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Γιοάν (Μπαστιέν Μπουιγιό) και Μαρσό (Μπουλί Λανέρ).
Με βάση μια αληθινή υπόθεση και με ένα με σωστή δομή και ωραίους χαρακτήρες σενάριο, ο Ντομινίκ Μολ έφτιαξε ένα συναρπαστικό, με ωραία ρυθμό και εξαιρετικές ερμηνείες, δραματικό θρίλερ, εικόνα της συνεχιζόμενης δυστυχώς πατριαρχικής δομής που επικρατεί στις σύγχρονες, μαζί και εξελιγμένες, κοινωνίες του πλανήτη μας.
** ½ – Η μεγάλη ρήξη
La fracture. Γαλλία, 2021. Σκηνοθεσία: Κατρίν Κορσινί. Σενάριο: Ανιές Φεβρ, Λορέτ Πολμάνς, Κατρίν Κορσινί. Ηθοποιοί: Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι, Μαρίνα Φόις, Πίο Μαρμάι. 98´
Αντίθετα, το πολιτικό στοιχείο κυριαρχεί στη γαλλική, δοσμένη με χιούμορ, ταινία La fracture («Η μεγάλη ρήξη») της Κατρίν Κορσινί, γύρω από ένα ζευγάρι γυναικών που βρίσκονται στα πρόθυρα της ερωτικής τους διάλυσης και που μπλέκουν με τραυματισμένους διαδηλωτές και τα μέλη ενός νοσοκομείου, σε κατάσταση αναστάτωσης, με αφορμή αιματηρές συγκρούσεις ανάμεσα στους διαδηλωτές και την αστυνομία.
Εκείνο που πέτυχε πάνω από όλα η Κορσινί («Μια αγάπη ανέφικτη», «Η ομορφότερη εποχή») είναι να δημιουργήσει ωραίους και ενδιαφέροντες χαρακτήρες: από την πεισματάρα, καταπιεστική και φλύαρη Ραφ (θαυμάσια ερμηνεία από την Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι), που προσπαθεί με τρόπο εκνευριστικό να κρατήσει κοντά της τη δέκα ετών σύντροφό της που τώρα θέλει να την εγκαταλείψει, και τον οργισμένο, τραυματισμένο σοβαρά στο πόδι, οδηγό νταλίκας και μέλος των κίτρινων γιλέκων, που με τον πενιχρό μισθό του έχει να φροντίσει και τρεις κόρες, μέχρι τους νοσηλευτές (κάποια στιγμή, όταν τους ζητάνε να καταγράψουν τα ονόματα των τραυματισμένων κίτρινων γιλέκων, αυτοί αρνούνται), και ιδιαίτερα τη μαύρη νοσοκόμα που παράλληλα έχει να φροντίσει και ένα άρρωστο μωρό, και τον με ψυχολογικά προβλήματα ασθενή που κάποια στιγμή χάνει πλήρως τον έλεγχο του.
Πρόσωπα που οι καταστάσεις, στη Γαλλία του Μακρόν, φέρνουν κοντά, αποκαλύπτοντάς τους ευπρόσδεκτες, αν και μεχρι τότε απωθημένες, πτυχές του χαρακτήρα τους. Πρόσωπα και καταστάσεις, που χάρη τόσο σε ένα πολύ καλογραμμένο σενάριο (της Κορσινί και της Ανιές Φεβρ) όσο και στην αρμονικά αναπτυγμένη σύζευξη των επιμέρους στοιχείων και επεισοδίων, μαζί και το πολιτικό στοιχείο, που παραμένει πάντα σε πρώτη γραμμή, δημιουργούν το χιούμορ, το σασπένς και τον κατάλληλο ρυθμό που σε κρατάνε σε διαρκή ένταση.
** ½ Δεν είσαι η μητέρα μου
You Are Not My Mother. Ιρλανδία, 2021. Σκηνοθεσία-σενάριο: Κέιτ Ντόλαν. Ηθοποιοί: Κάρολιν Μπράκεν, Χέιζελ Ντουπ, Πολ Ριντ. 93´
Τους ιρλανδέζικος φολκλορικούς μύθους, με κακές νεράιδες και άλλα όντα, συνδυάζει έντεχνα με τα ψυχολογικά τραύματα μιας γυναίκας στην πρώτη της αυτή ταινία μεγάλου μήκους η Κέιτ Νόλαν για να φτιάξει ένα έργο που συνδυάζει τον τρόμο με τη φαντασία, σε μια ιστορία που παρακολουθούμε μέσα από τα μάτια ενός έφηβου κοριτσιού. Τα προβλήματα αρχίζουν όταν η ψυχολογικά άρρωστη Άντζελα εξαφανίζεται μυστηριωδώς, αφού αφήνει την έφηβη κόρη της Σαρ, στο σχολείο, για να επιστρέψει λίγο μετά, εντελώς διαφορετική από ότι ήταν πριν. Παράλληλα με τον εχθρικό τρόπο που της φέρονται οι συμμαθήτριές της (με εξαίρεση μια) στο σχολείο, η Σαρ έχει ν’ αντιμετωπίσει τη διαρκώς αυξανόμενη περίεργη, και σταδιακά επικίνδυνη, στάση της μητέρας της.
Η Ντόλαν εστιάζει τον τρόμο όχι τόσο σε σοκ εφέ όσο στην καταγραφή της συμπεριφοράς των προσώπων, με εξαιρετικές πρέπει να πω ερμηνείες από τις δυο πρωταγωνίστρίες της ( Κάρολιν Μπράκεν και Χέιζελ Ντουπ) και τη δημιουργία της ατμόσφαιρας, που πετυχαίνει με τη χρήση των ήχων καθώς και με τη φωτογραφία του Ναράγιαν φαν Μάελ και τη μυστηριώδη μουσική του Ντι Χέξεν), μετατρέποντας συχνά τους φολκλορικούς μύθους για αλληγορικό σκοπό.
**** ½ – Μέρες του 36
Ελλάδα, 1972. Σκηνοθεσία: Θόδωρος Αγγελόπουλος. Σενάριο: Θόδωρος Αγγελόπουλος, Πέτρος Μάρκαρης, Στρατής Καρράς, Θανάσης Βαλτινός. Ηθοποιοί: Βαγγέλης Καζάν, Κώστας Παύλου, Θάνος Γραμμένος, Πέτρος Ζαρκάδης. 95´
Μετά τη μαυρόασπρη εξαιρετική «Αναπαράσταση» ο Θόδωρος Αγγελόπουλος στρέφεται με την δεύτερη αυτή ταινία του, που πρωτοείδα στο «Δεκαπενθήμερο των Καννών», στην πρώτη του έγχρωμη και καθαρά πολιτική ταινία. Βάση της ταινίας είναι ένα επεισόδιο στις μέρες πριν από τη δικτατορία του Μεταξά, όπου ένας φυλακισμένος κρατά όμηρο έναν βουλευτή, προκαλώντας έτσι μια σειρά γεγονότων που δίνουν την ευκαιρία στον σκηνοθέτη να κάνει μια αρκετά ενδιαφέρουσα ανάλυση της περιόδου και του ρόλου των διάφορων ομάδων (αστυνομίας, κράτους πολιτικών κ.λπ.) και ταυτόχρονα ένα παραλληλισμό στην τότε δικτατορία της στρατιωτικής χούντας.
Με ένα στιλιζάρισμα στις εικόνες του που θα αναπτύξει και στις επόμενες ταινίες του (η φωτογραφία ήταν των Γιώργου Αρβανίτη και Βασίλη Χριστομόγλου), με την κάμερα να κινείται συνεχώς, συχνά και κυκλικά, στιγμές θυμίζοντας τον κινηματογράφο του Ούγγρου Μίκλος Γιάντσο, καταγράφοντας τις σκηνές του με μια μπρεχτική προσέγγιση, ο Αγγελόπουλος έφτιαξε μια ταινία ορόσημο για την εποχή της, προάγγελο το μεγάλου του αριστουργήματος του, «Ο θίασος», που θα ακολουθήσει. Μια ταινία επίκαιρη, σε μια περίοδο ανόδου του φασισμού, που βλέπεται και ξαναβλέπεται με την ίδια πάντα απόλαυση!
