Της Ζωής Τόλη
“Πετάει Πετάει” στο Χυτήριο Σημείο Πολιτισμού – Σκηνή Ανδρέας Βουτσινάς, μία φρέσκια κωμωδία του Marc Camoletti, σε μετάφραση της Βάσιας Παναγοπούλου, διασκευή Στέλιου Παπαδόπουλου/ Γιώργου Βάλαρη και σκηνοθεσία του τελευταίου.
Το έργο ” Boeing- Boeing “, του Γάλλου Μ. Camoletti, γνώρισε μεγάλη επιτυχία στο Παρίσι τη δεκαετία του ‘ 60, στην Ελλάδα ανέβηκε το ’62 από το θίασο Δημήτρη Χορν Μάρως Κοντού με τον τίτλο ” Κορίτσια …..στον αέρα “, αλλά και σε διεθνείς σκηνές όπως στο West End και στο Broadway, αγαπήθηκε και παίχτηκε επανειλημμένα.
Ένας υπέροχος θίασος, μία άρτια φαρσοκωμωδία , σε ένα δροσάτο κηποθέατρο, όαση μέσα στο αθηναϊκό κατακαλόκαιρο, ένα αλέγρο έργο που καταχειροκροτήθηκε όλο το χειμώνα. Θέμα του η ενηλικίωση ενός play boy, πετυχημένου αρχιτέκτονα, θιασώτη της πολυγαμίας, καθώς έχει τρεις παράλληλες σχέσεις με τρεις αεροσυνοδούς, από Τουρκία, Ιταλία και Γερμανία.
Ανατροπές, μπερδέματα, παρασκήνιο, ένταση, αιφνιδιασμοί και εκπλήξεις, δομούν μια θεατρική διασκεδαστική κατασκευή, με χαρακτήρες ταυτισμένους στους ρόλους τους να σκορπούν αβίαστο γέλιο και ευάρεστη διάθεση στο κοινό. Οι αεροσυνοδοί Χούλια, Γκαμπριέλλα και Γκρέτχεν προσφέρουν απλόχερα το ερωτικό τους ταπεραμέντο στο Μάνο, (Μάνος Ιωάννου ), αλλά και κάποιες στιγμές στο Σήφη( Μάνος Παπαγιάννης), που μετακόμισε στην Αθήνα από την Κρήτη για να βρει γυναίκα και ως παλιός συμμαθητής του, εγκαθίσταται στο σπίτι του αρχιτέκτονα.
Η Κούλα, η πιστή οικονόμος του Μάνου, η καταπληκτική Σοφία Βογιατζάκη, μαζί με το Σήφη μπαίνουν στο παιχνίδι, το οποίο εξελικτικά γίνεται επικίνδυνο και οπωσδήποτε πρέπει να πάρουν στα χέρια τους την πιεστική και ανεξέλεγκτη κατάσταση, γιατί συμπτωματικά, επειδή ακυρώνονται οι πτήσεις τους και οι τρεις κοπέλες βρίσκονται στο ίδιο σπίτι.
Ο Μάνος Ιωάννου, είναι αξιοπρεπής ως γυναικοκατακτητής, μέσα στα πλαίσια του χαρακτήρα που υποδύεται, με την ταιριαστή στο ρόλο ανωριμότητα, αλλά και τη γοητεία και τη δύναμη που του δίνει η ομορφιά του Καζανόβα.
Η Αγγελική Δαλιάνη ως Χούλια, η Μαρία Κορινθίου ως Γκαμπριέλλα και η Βίκυ Κάβουρα ως Γκρέτχεν στήνουν ένα καμβά δράσης και αντίδρασης με μπρίο, ταλέντο, ρυθμό και πάθος, προσφέροντας στους θεατές κωμικά απολαυστικές εξομολογήσεις, όνειρα και διεκδικήσεις. Οι νεαρές, αλλά ικανές ηθοποιοί σκιτσάρουν με περισσότερες ή λιγότερες ευκαιρίες ερμηνείας, τους ανάλογους χαρακτήρες, που καλούνται να ενσαρκώσουν. Χαριτωμένες, σκερτσόζες και ναζιάρες αποτυπώνουν λεπτομερώς τη θηλυκιά περσόνα, χρωματίζοντας τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της γυναίκας, από τη χώρα, που κατάγονται.
Ο Μάνος Παπαγιάννης ως Σήφης, με το fysique του Κρητίκαρου, με τις εύστοχες μαντινάδες, την αφέλεια του τσοπάνη- αυτό είχε στο χωριό σαν επάγγελμα- και την πονηριά του χωριάτη, ερμηνεύει το ρόλο αριστοτεχνικά, με σεβασμό, αξιοπιστία και χιούμορ. Πετυχημένη η παρομοίωση του σπιτιού του καρδιοκατακτητή με αεροδρόμιο, εξαιτίας των γυναικών που μπαινοβγαίνουν και φυσικά το τραγουδάκι που ακολουθεί.
Ερωτύλος, δυναμικός και ορμητικός απέναντι στις γυναίκες, κινείται με την άνεση ενός έμπειρου άντρα και καθηλώνει το κοινό με τις λεκτικές “αισθησιακές” του ατάκες. Πολύ γέλιο, πολύ δυνατή σκηνική παρουσία, εξαιρετική, αβανταδόρικη υποκριτική. Θετικότατη έκπληξη στο ρόλο του νεαρού από την Κρήτη, ο Μ. Παπαγιάννης.
Η δαιμόνια Κούλα (Σοφία Βογιατζάκη), ο συνδετικός κρίκος της παράστασης, υποκριτικά άριστη, χειμαρρώδης και αγέρωχη, ηθοποιός με τη στόφα των κωμικών του καλού ελληνικού θεάτρου, σαρώνει τη σκηνή, με το ταλέντο, τη χάρη και την εκρηκτική της ερμηνεία.
Φυσική, αυθόρμητη, πλέκει το δραματικό με το κωμικό με τρόπο άμεσο, κάνοντας το θεατή να συμμετέχει στα δρώμενα. Άγγελος φύλακας του Μάνου, δυναμική, καπάτσα και αθυρόστομη – τον αποκαλεί Σάτυρο-, δεν αφήνει τίποτε να πέσει κάτω, διαχειρίζεται τα μυστικά και ψέματα του αφεντικού της με τον καλύτερο τρόπο, έτσι ώστε να μπορεί να ζητήσει στο τέλος και κάτι για τον εαυτό της.
Η σκηνοθεσία του Γιώργου Βάλαρη ( επιμελήθηκε και τη μουσική ), γήινη και επιδέξια στη διαχείριση του υλικού, βοηθούμενη από την εύστοχη μετάφραση της Βάσιας Παναγοπούλου, τα καίρια σκηνικά του Πάνου Πετρίδη, τα ενδεικτικά κοστούμια του Αλέξη Φούκου, τους φωτισμούς του Λοΐζου Λοΐζου και τη χορογραφία της Nancy Lemon, παρήγαγε ένα προϊόν αντάξιο του δημοφιλούς έργου του Μarc Camoletti. Μας χάρισε μία σπαρταριστή δροσερή κωμωδία που σέβεται τον εαυτό της.
