ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
Έρωτας και μικρές τραγωδίες στην πορεία μιας ζωής
Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
*** ½ – Ένα όμορφο πρωινό
Un beau matin. Γαλλία, 2022. Σκηνοθεσία-σενάριο: Μία Χάνσεν-Λοβ. Ηθοποιοί: Λέα Σεϊντού, Μελβίλ Πουπό, Πασκάλ Γκρέγκορι, Νικόλ Γκαρσία. 112´
Με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινή οικογενειακή ζωή (οικογενειακές σχέσεις, έρωτας, φιλία, απώλεια) αλλά και με την τέχνη και την αξία της, είναι θέματα που απασχολούν σε αρκετές ταινίες της, την Μία Χάνσεν-Λοβ (βλ. «Το νησί του Μπέργκμαν», «Το μέλλον», «Ένας νεανικός έρωτας»).
Στη νέα της αυτή ταινία (βραβείο καλύτερης ταινίας στο «Ένα κάποιο βλέμμα» του περσινού φεστιβάλ Καννών), η ηρωίδα, η Σαντρά (μια πολύ καλή ερμηνεία από την Λέα Σεϊντού), μεταφράστρια και χήρα, προσπαθεί να ισορροπήσει τη ζωή της ανάμεσα στη φροντίδα της οκτάχρονης κόρης της και του ηλικιωμένου πατέρα της, πρώην καθηγητή φιλοσοφίας, που τώρα πάσχει από νευροεκφυλιστική ασθένεια κι έχει αρχίσει να χάνει και την όρασή του. Σ’ αυτά θα προστεθεί και η εμφάνιση ενός παλιού φίλου, τώρα παντρεμένου και με παιδιά, με τον οποίο η Σαντρά αρχίζει μια παθιασμένη ερωτική σχέση.
Αυτό που ενδιαφέρει την σκηνοθέτρια βασικά στις ταινίες της είναι οι σχέσεις ανάμεσα στα πρόσωπα της και πώς αυτές αναπτύσσονται όχι μόνο μέσα από τα ίδια τα πρόσωπα αλλά και την ίδια την κοινωνία και τα καθημερινά προβλήματα (η επαγγελματική ζωή του πατέρα, με τη μεγάλη βιβλιοθήκη του, σύμβολο ενός πνεύματος που χάνεται, η δουλειά της Σαρά ως μεταφράστριας, τα προβλήματα με μια 8χρονη κόρη έτοιμη να προχωρήσει στη δική της ανεξάρτητη ζωή, οι προσπάθειες να βρει ένα κατάλληλο ίδρυμα για ένα πατέρα που βρίσκεται στα όρια της άνοιας, η σχέση της Σαρά με τη, χωρισμένη από τον πατέρα, μητέρα της).
Η Χάνσεν-Λοβ αντιμετωπίζει τις καθημερινές μικρές συχνά τραγωδίες της, ιδιαίτερα τον επικείμενο θάνατο του πατέρα, με ένα άμεσο, ανάλαφρο, ρεαλιστικό (σε αυτό βοηθούν και οι διάλογοι) χωρίς όμως μελοδραματισμούς, στιλ, που μου θύμισε εκείνο του Ερίκ Ρομέρ, ένα στιλ που πίσω του κρύβει μια πιο έντονη, βαθιά ανθρώπινη αντιμετώπιση.
** ½ – Black Stone
Ελλάδα, 2022. Σκηνοθεσία: Σπύρος Ιακωβίδης. Σενάριο: Σπύρος Ιακωβίδης, Ζίαντ Σεμάαν. Ηθοποιοί: Ελένη Κοκκίδου, Γιούλιο Κάτσης, Αχιλλέας Χαρίσκος. 87´
Το μεταναστευτικό αντιμετωπιζει με το δικό του, εντελώς διαφορετικό τρόπο, στη βραβευμένη κωμωδία του «Black Stone», ο Σπύρος Ιακωβίδης. Στην πραγματικότητα, ο μετανάστης, ένας από τα βασικά πρόσωπα της ταινίας του, έχει ήδη ενσωματωθεί στην κοινωνία, μιλάει άπταιστα τα ελληνικά και έχει και μια ενσυναίσθηση που λείπει δυστυχώς από πολλούς Έλληνες.
Στο επίκεντρο βέβαια βρίσκεται η αναζήτηση από την οικογένεια του, ενός εξαφανισμένου δημοσίου υπαλλήλου, μέλος μιας μεγάλης ομάδας παρόμοιων υπαλλήλων (πάνω από 64.000), «φαντασμάτων» όπως τους αποκαλεί ο Ιακωβίδης, που έχουν εξαφανιστεί μυστηριωδώς (εδώ ο δικός μας έχει βγάλει ψεύτικα επιδόματα για ανύπαρκτα, όπως επιμένουν οι αρχές παιδιά) και που η χήρα μητέρα του, μαζί με τον ανάπηρο γιο της, ψάχνουν. Έρευνα στην οποία θα προστεθεί και ο μετανάστης που ανάφερα, ο οποίος πρόθυμα και αρνούμενος την πληρωμή, δέχεται να βοηθήσει. Με τον σκηνοθέτη να την παρουσιάζει μέσα από ένα ψευτο-ντοκιμαντέρ, που γυρίζει, που του δίνει την ευκαιρία να αναπτύξει το κωμικό στοιχείο.
Το θέμα της μου θύμισε την ταινία του Αγγελόπουλου «Το μετέωρο βήμα του πελαργού», ταινία που μιλούσε άμεσα για την κατάργηση των τεχνητών συνόρων, που δημιουργούν εθνικισμό και περιττές συγκρούσεις και πολέμους. Με την κατάργηση αυτή να παίρνει εδώ άλλη μορφή, με το μετανάστη από την Γκάνα να έχει δείξει πόσο εύκολα μπορούν να συνυπάρξουν άνθρωποι διαφορετικών φύλων και θρησκειών, φτάνει να το θέλουν.
