Της Ζωής Τόλη
Το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κρήτης σε καλοκαιρινή περιοδεία, παρουσιάζει για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό την παράσταση “Chat en poche” γραμμένη το 1888, του Γάλλου συγγραφέα Ζoρζ Φεϊντό.
Ο σπουδαίος αυτός μετρ της φάρσας, στο κηποθέατρο Παπάγου, μας προσφέρει μία ξεκαδιστική κωμωδία με το έργο του “Γουρούνι στο σακί”, σε σκηνοθεσία Γιάννη Καραχισαρίδη, μετάφραση Έρσης Βασιλικιώτη και πρωταγωνιστή το Δημήτρη Πιατά.
Ο δραματικός Φεϊντό στηλιτεύει την ηθική της αστικής τάξης με μία γραφή knife, συνδυάζοντας με επιδέξιο τρόπο το λογικό με το παράλογο, σκορπώντας το γέλιο με χιούμορ αμείλικτο και σπαρακτικό. Ένα έργο με ενδιαφέροντες χαρακτήρες, οι οποίοι μπλέκουν σε απίστευτες συνθήκες, χρωματισμένες με την αληθοφάνεια, ανάλογα με τη βιοθεωρία του καθένα και τη διαφορετική αντίληψη.
Μπερδέματα και ανατροπές, υφαίνουν μία κωμική δημιουργία με τραγελαφικές νότες, στοιχείο, που εξελίσσει το δραματικό καμβά του καλλιτεχνικού αυτού προϊόντος, αλλά κτίζει και το κωμικό, μέσα από τα ευφυολογήματα, τις παρεξηγήσεις και τις απίθανες συμπτώσεις, γραμμένη σε τρεις πράξεις. Εξάλλου ο Ζ. Φεϊντό θεωρείται ο ανανεωτής του προγενέστερου θεατρικού είδους, δηλαδή του βοντβίλ, που σήμαινε μία σπινθηροβόλα κωμωδία, στην οποία το 19ο αιώνα στην Belle Époque, διέπρεπε ο προαναφερθείς συγγραφέας.
Το υλικό της υπόθεσης πρόσφορο για την κριτική και τη σάτιρα των ηθών των νεόπλουτων της εποχής, που πάσχιζαν με όχημα την τέχνη να φανούν καλλιεργημένοι και μέσα στα πράγματα, που έρρεαν στο χώρο της καλλιτεχνίας, κλέβοντας αξιακό σύστημα άλλων ανθρώπων. Έτσι και ο Πακαρέλ, ο εργοστασιάρχης ζάχαρης, επιχειρεί την είσοδό του στο χώρο της όπερας, με απρόβλεπτα και γελοία αποτελέσματα. Πληρώνει την υπέρμετρη ματαιοδοξία του με βαρύ τίμημα, καθιστάμενος αξιολύπητο πρόσωπο.
Ο Δημήτρης Πιατάς στο ρόλο του επιδειξιομανούς πλούσιου, καταπληκτικός με το φυσικό του ύφος, ξετρελαίνει το θεατή, συνδυάζοντας περίτεχνα πρόζα με στοιχεία παντομίμας και κίνησης.
Όλοι οι ηθοποιοί πολύ καλοί, έπαιξαν με σθένος και αξιοπρέπεια.
Ξεχώρισα τον Γιάννη Δρακόπουλο, που υποδύεται το ζωγράφο Λανουά ντε Βο, καθότι το περισσότερο γέλιο της παράστασης βγήκε αβίαστα κατά τη διάρκεια της σκηνικής του παρουσίας.
Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης κινήθηκε μέσα στο ερμηνευτικό του κέντρο, καθώς επίσης οι Αλεξάνδρα Παλαιολόγου και η Μαρία Γεωργιάδου, ενσαρκώνουν τους χαρακτήρες τους με την απαραίτητη υπερβολή για να στηρίξουν το τελικό αποτέλεσμα.
Η Ζυλί είναι η Δήμητρα Σιγάλα, φρέσκια και ανέμελη παρουσία, υποδύεται την κόρη του Πακαρέλ ικανοποιητικά.
Ο Γιώργος Γιαννόπουλος ως γιατρός υπέροχος και μεστός στο ρόλο του.
Ο Τιμπύρς, ο περίεργος υπηρέτης του Πακαρέλ είναι ο Βασίλης Πουλάκος.
Η σκηνοθετική γραμμή του Γιάννη Καραχισαρίδη οδηγεί το κοινό να αντιληφθεί πόση τυφλότητα μπορεί να έχει μία κοινωνική τάξη με οικονομικό βάρος, αλλά κανένα εκτόπισμα στην τέχνη, κάνοντας τα μέλη της να φτάνουν στα άκρα, βουτηγμένα στην αφέλεια και την τραγική τους φιλοδοξία, παραβαίνοντας το “μέτρο”.
Η ολιστική εικόνα αυτής της δύσκολης, αλλά εκλεκτής κωμωδίας-όπως είπε σε συνέντευξή του ο Δ. Πιατάς-, τολμώ να σημειώσω, πως χαρακτηρίζεται ορισμένες στιγμές από εικόνες “τσίρκου”, διανθίζοντας τα δρώμενα με την αναγκαία εντιμότητα των κανόνων του κωμικού είδους.
Το σκηνικό του Αντώνη Χαλκιά μίνιμαλ, τα κοστούμια της Βάλιας Μαργαρίτη πετυχημένα και ενδεικτικά και οι μουσικές επιλογές αρμονικά δεμένες με το πνεύμα του έργου, συμπληρώνουν μία απολαυστική δουλειά άξια λόγου και θέασης.
Mε το “always look on the bright side of life” να μας συντροφεύει όλο το βράδυ “Το γουρούνι στο σακί ” ανέδειξε πεντακάθαρα την υποκρισία και την πνευματική μετριότητα της αστικής τάξης και όχι μόνο.
