Τέτοιες ημέρες, ημέρες ανθρώπινου πόνου, η Θεία Ορμήνεια είχε πολύ περισσότερες επισκέψεις, και σχεδόν όλοι μιλούσαν για τη συμμετοχή στον πόνο που προκάλεσε ένα γεγονός που τους συντάραξε. Ένα συνταρακτικό γεγονός.
Μιλούσε, όπως πάντα με τον καθένα χωριστά, αφού πρώτα άκουγε προσεκτικά τι τον απασχολούσε, και τι ένοιωθε σχετικά με το γεγονός.
Πρόσεχε, όμως ιδιαίτερα αυτούς, που που τα έβαζαν με αυτά που μας ξεπερνούν, και η συμμετοχή τους στον πόνο των συνανθρώπων τους τους δημιουργούσε προβλήματα ψυχικής υγείας, ή έκανε μεγαλύτερα αυτά, πού ήδη είχαν.
Τι να κάνω, τη ρωτούσε μια επισκέπτρια, που μπήκε κλαίγοντας, και συνέχιζε. Μου έχει κοστίσει αυτό το γεγονός πολύ.
Τι να κάνω; Δεν τρώω και όταν πλησιάζω το τραπέζι σκέφτομαι αυτούς που έφυγαν και δεν κάθομαι.
Κρίμα, της είπε
Γιατί;
Η Ζωή, η Ζωή των άλλων και η δική σου χρειάζονται, σεβασμό, αγάπη και φροντίδα.
Είναι μεγάλο το δώρο της Ζωής.
Για αυτό κλαίω για όσους την έχασαν, και δε θέλω ούτε να πλησιάζω στο τραπέζι, ούτε τίποτα.
Πόνος για τη Ζωή που χάθηκε, με άρνηση της δικής σου Ζωής είναι διπλή απώλεια. Και προκαλούν λύπη σε αυτούς που έφυγαν και όπως λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας μας βλέπουν.
Μα έχασαν τη Ζωή τους!
Τη Ζωή τη χάνεις, όταν δεν τη ζεις.
Φρόντισε εσένα, και αυτούς που περισσότερο υποφέρουν από το γεγονός. Και κάνε όσα και όπου μπορείς για να γίνει περισσότερο ανθρώπινη η Ζωή η δική σου και των συνανθρώπων σου.
Κάνε τη συμμετοχή σου στον πόνο Ζωή!
