Της Ζωής Τόλη
Είδαμε την παράσταση «Hotel Marina», μία αξιόλογη και εμπνευσμένη δουλειά, στο «Μικρό Γκλόρια», με αξιοπρόσεκτη ομάδα πρωταγωνιστών.
Μετά την αποδοχή του κοινού και των κριτικών η παράσταση ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά, – αλλάζοντας φέτος θεατρική εστία-, σε κείμενο της συγγραφικής ομάδας, των Ιερώνυμου Πολλάτου, Γεράσιμου Μιχελή και Σέβης Ματσακίδου.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Χρήστος Σουγάρης που τιμήθηκε από την ένωση Κριτικών Θεάτρου και Μουσικής, με βραβείο Κάρολος Κουν, ως νέος δημιουργός, το 2018.
Δραματουργική επεξεργασία Σέβη Ματσακίδου, Χρήστος Σουγάρης και ο θίασος.
Λιτά σκηνικά Γιάννης Θεοδωράκης, ενδιαφέρουσα / εύρυθμη κίνηση Γεωργία Αβασκαντήρα, επιμελημένη μουσική Βασίλης Τζαβάρας, σωστός σχεδιασμός φώτων Αλέξανδρος Αλεξάνδρου.
Παραγωγή : «Τα ταξιδιάρικα πουλιά».
Πρόκειται για ένα σύγχρονο θεατρικό έργο που στηρίχτηκε σε εκμηστηρεύσεις απλών ανθρώπων, που μίλησαν για προσωπικές ιστορίες, διλήμματα, αυτοματαιώσεις, ανασφάλειες, ανεκπλήρωτα όνειρα και εγκλωβισμούς.
Παίζουν:
Γεράσιμος Μιχελής, Μαίρη Σαουσοπούλου, Διονύσης Μπουλάς, Μυρτώ Γκόνη, Διονυσία Σακελλαρίου και Σωτήρης Χατζηαγόρου. Η συνοχή και η σκηνική επικοινωνία των προσώπων, είναι αξιοσημείωτη και αναδίδει ένα άρωμα ολοκληρωμένης δημιουργίας.
Υπόθεση:
Ένα ξενοδοχείο, γίνεται τόπος συνάντησης ανθρώπων διαφορετικών και άγνωστων μεταξύ τους. Ένας πίνακας με φιγούρες αποξενωμένες, χωρίς προσανατολισμό, με αίολο εαυτό, σε μια ζωή δανεική.
Άνθρωποι αναγκεμένοι, βουτηγμένοι στα μυστικά και τα ψέματα, με το φόβο, την αγωνία και τον πόνο να είναι το αλφαβητάρι τους. Κοινός τόπος, η έλλειψη του αισθήματος του «ανήκειν», κοινή εσωτερική επιθυμία η ανάγκη να αγαπηθούν και η ελπίδα να γίνουν αποδεκτοί.
Σκηνοθεσία:
Η γειωμένη ματιά του Χρήστου Σουγάρη, προσδίδειι ρεαλιστική θεατρική υπόσταση, έτσι ώστε να αναδειχθούν οι τραγικές πτυχές των χαρακτήρων. Ένταση, γρήγορες εναλλαγές σκηνών, σαν σε κινηματογράφο, παράγουν ένα διαμορφωμένο οργισμένο κλίμα. Όλα αυτά «προκαλούν» το θεατή, τον προβληματίζουν, δεν τον εφησυχάζουν. Και αυτό είναι κέρδος, τα ερωτήματα που αβίαστα εκρέουν και όχι η σύμπραξη στο τέλμα.
Η σκηνική αφήγηση μεστή, διανθισμένη με καυστικό χιούμορ και δηκτικό ύφος, υποστηρίζει τον χαοτικό ψυχισμό των υποκριτών. Σε ορισμένα σημεία μια κάποια δόση ωμότητας, θα μπορούσε να αποφευχθεί, καθώς η οξύτητα των νοηματικών αξόνων, είναι ολιστικά αισθητή.
Ερμηνείες:
Η διανομή των ηθοποιών καίρια και επιτυχής. Ο Γεράσιμος Μιχελής, είναι ο Χρήστος, στο ρόλο του ζωγράφου. Επαρκέστατος, σμιλεμένος, αυθεντικός, εύθραυστος, χρησιμοποιεί γνώση και εμπειρία αριστοτεχνικά. Έτσι σκιαγραφεί μία περσόνα, χυμώδη, με όλο το μεγαλείο και το εύρος των ψυχολογικών διακυμάνσεων του ήρωα που ενσαρκώνει.
Η Μαίρη Σαουσοπούλου, ως Oυρανία, υποκριτικά συνεπής, με μέτρο και αφοσίωση, ιδιαίτερα εκφραστική, ικανή και συνετή παρουσία.
Ο Διονύσης Μπουλάς, παίζει τη Βανέσσα, μία τρανς τραγική ύπαρξη, που καθώς τόλμησε να μην κρύψει τη σεξουαλική της ταυτότητα, πληρώνει το τίμημα, με σκληρό τρόπο, στους κόλπους μιας αρτηριοσκληρωτικής κοινωνίας. Ερμηνεύει με ευκαμψία και ευθυβολία, μέσα στην ιδιαίτερη πολυπλοκότητα της προσωπικότητας που υποδύεται.
Η Διονυσία Σακελλαρίου δυναμική / αξιοπρεπής και ο Σωτήρης Χατζηαγόρου πειθαρχημένος / επιδέξιος.
Την Τάνια, τη γυναίκα του Χρήστου, υποδύεται η χαρισματική Μυρτώ Γκόνη. Με εύπλαστη κινητικότητα και εύγλωττη λυρική συμπεριφορά, εστιασμένη στο υποκριτικό της κέντρο, κυριαρχεί στο σανίδι, με την αδιαμφισβήτητη γοητεία του ταλέντου της. Είναι μια προικισμένη νεαρή ηθοποιός, σκηνικά πληθωρικότατη που τιμά με αυθορμησία και σεβασμό τη συγκεκριμένη δραματική θεατρική συνθήκη.
Αξιολόγηση παράστασης:
«Hotel Marina», ένα σφριγηλό, υπαρξιακό μανιφέστο, μία αναζήτηση της αξίας της ζωής, μέσα από τη μαγεία της αγάπης και του απρόσκοπτου αυτοπροσδιορισμού. Πρόκειται για στρωτή δουλειά, καλά δομημένη, απαλλαγμένη από καλόβολα στερεότυπα, ειλικρινής, πνευματώδης, αιχμηρή.
Λόγος, έκφραση, κίνηση, αρμονικά συντεταγμένα, αναπτύσσουν και πυροδοτούν κάθε διαφορετικό συναίσθημα που παράγεται «εν τη ρύμη» της δράσης. Συνολικά το θετικό αποτέλεσμα είναι προϊόν όλων των συντελεστών.
«Η τσιγκουνιά στον έρωτα είναι αμαρτία», ακούμε την καθαρίστρια του ξενοδοχείου να λέει στην αρχή του έργου, προοικονομώντας, την, με ιλιγγιώδη ρυθμό, εξέλιξη της πλοκής.
«Η αγάπη έχει κόστος», επαναλαμβάνει ο Χρήστος.
«Hotel Marina», συγκινητική και ανθρώπινη παραγωγή, λίκνο αποκαλύψεων, εξιλέωσης και κατάθεσης ψυχής.
