Του Παύλου Μεθενίτη
Το μόνο εύκολο για έναν χορτάτο και ευκατάστατο άνθρωπο είναι να δίνει οδηγίες -ή εντολές- λιτότητας σε έναν πεινασμένο και φτωχό.
Την ίδια στιγμή που οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι κουνάνε οργισμένοι το δάχτυλο στην Ελλάδα, γιατί δεν πετσόκοψε κι άλλο τις συντάξεις και τους μισθούς, γιατί δεν ανέβασε κι άλλο τα όρια συνταξιοδότησης, γιατί δεν απέλυσε κι άλλους δημόσιους υπαλλήλους, γιατί δεν μείωσε κι άλλο τις δαπάνες στην Υγεία και την Παιδεία, την ίδια στιγμή, λοιπόν, οι Ευρωπαίοι μόνιμοι υπάλληλοι, όλες οι λεγεώνες από δαύτους, αυξάνονται και πληθύνονται, ευημερούν και θάλλουν, κοστίζοντας στους λαούς τής ευρωπαϊκής ηπείρου ασύλληπτα ποσά.
Την ίδια στιγμή που τα παιδιά λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία, την ίδια στιγμή που ολόκληρες οικογένειες επιβιώνουν με τη σύνταξη της γιαγιάς ή του παππού, την ίδια στιγμή που ο ελληνικός λαός φορτώνεται κι άλλα βάρη, κι άλλους φόρους, κι άλλη δυστυχία, κι άλλη απόγνωση, την ίδια στιγμή που η φράση «το παλεύω» έχει γίνει ο εθνικός μας χαιρετισμός, την ίδια στιγμή λοιπόν η γιγαντιαίων διαστάσεων ευρωπαϊκή καμαρίλα των πενήντα χιλιάδων μόνιμων υπαλλήλων μάς κοστίζει, εννοώ σε όλους εμάς τους Ευρωπαίους, περί τα 9,4 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο, σύμφωνα με μια οικονομική έκθεση που έφερε στη δημοσιότητα ο ιστότοπος της βρετανικής εφημερίδας «The Telegraph».
Για να πάρετε μια ιδέα περί των αμοιβών αυτών που μας πιέζουν, ορίστε μερικά νούμερα: από τις περίπου 24 χιλιάδες των μόνιμων και προσωρινών υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, σχεδόν οι μισοί βγάζουν περί τα ογδόντα χιλιάδες ευρώ το χρόνο κατά μέσον όρο ο καθένας. Γύρω στους 35 ανώτατους αξιωματούχους της Επιτροπής κερδίζουν περί τα 230.000 ευρώ ο καθένας, ενώ οι επόμενοι 200 πληρώνονται περί τα διακόσια χιλιάρικα έκαστος. Όσο για τα μέλη του Ευρωκοινοβουλίου, ας το αφήσουμε καλύτερα: κάθε βουλευτής και βουλευτίνα κοστίζει το χρόνο, σε μισθούς και παντοειδείς παροχές, περί τα 570 χιλιάρικα ευρώ το χρόνο!
Να σημειώσω, για την ιστορία, πως ο κεντρικός τραπεζίτης, ο Μάριο Ντράγκι, αμείβεται με 370.000 ευρώ το χρόνο, χώρια τις παροχές, ενώ ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Ευρώπης, ο Χέρμαν βαν Ρόμπαϊ, ‘κονομάει σχεδόν μια τριακοσάρα ετησίως –καθόλου άσχημα.
Επίσης, όπως προκύπτει από την ιστοσελίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο μισθός του μόνιμου υπαλλήλου ξεκινά από 2.300 ευρώ το μήνα και φτάνει μέχρι τα 16.000 ευρώ, ανάλογα τα προσόντα, τη θέση και την αρχαιότητα. Αυτά είναι μικτά, αλλά κάθε χρόνο αυξάνονται, αναπροσαρμοζόμενα προς τα πάνω, ενώ ένα σωρό επιδόματα προστίθενται: οικογενειακό, προστατευόμενου τέκνου, εκπαιδευτικό και προσχολικό επίδομα. Επιπλέον, εάν ο υπάλληλος εργάζεται στην έδρα της Επιτροπής και όχι στη χώρα του, τσιμπάει ένα 16% του βασικού μισθού του επιπλέον.
Όλοι αυτοί οι χρυσοπληρωμένοι γραφειοκράτες θα συνταξιοδοτηθούν στα 65 ή στα 66, αλλά μπορούν να πάρουν πρόωρη και μειωμένη σύνταξη στα 58! Η ανώτατη ολόκληρη σύνταξη ισούται με το 70% του τελευταίου βασικού τους μισθού…
Επειδή μάλλον ζαλιστήκατε, όπως κι εγώ, από όλα αυτά τα θηριώδη νούμερα, που εμείς εφτά ζωές να ζήσουμε δεν πρόκειται να τα δούμε, για να ξεθολώσετε ορίστε μια περικοπή από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται». Δεν έχω διαβάσει καλύτερες γραμμές για την υποκρισία του χορτάτου, για την ξεδιαντροπιά του, όταν συμβουλεύει τους πεινώντες και διψώντες. Απολαύστε τες:
«Και του λόγου σου, άγιε Ονούφριε, που θες να με ξομολογήσεις, σούριξε, με τι μούτρα, δε μου λες, θα παρουσιαστείς μπροστά στο Θό; Πας κι έρχεσαι στο χωριό και κορδώνεσαι σαν κόκκορας, τρώει κι η αγιοσύνη σου το καταπέτασμα, κι αν έρθει ένας φτωχός, την ώρα που την τυλώνεις, και σου χτυπήσει την πόρτα, μαλακώνεις τη φωνή σου γεζουίτη, και λες: “Ο Θεός να σε κυβερνήσει, αδερφέ μου –κι εγώ πεινώ!”, και την ώρα εκείνη τρέχουν τα ξύγκια από τα γένια σου, τραγόπαπα!».
