Θυμάμαι ένα πρόσωπο που μεγάλωσα μαζί του. Θυμάμαι που στριμωχνόμαστε μέσα στο Λάντα του πατέρα μου, μαζί με την οικογένεια του προσώπου για να πάμε βόλτα κάπου στην Ήπειρο κάπου την δεκαετία του ΄70.
Εγώ πιτσιρικάς και το πρόσωπο με αμπέχονο, καμπάνα και ροκ κουλτούρα και φυσικά με το ανάλογο αριστερό περιτύλιγμα (το ότι ήταν περιτύλιγμα αποδείχθηκε αργότερα). Η συγχωρεμένη η μητέρα αυτού του προσώπου με ντάντευε όταν η μάνα μου δεν προλάβαινε από την δουλειά. Ένα μέλος της οικογενείας μας και κάτι παραπάνω, ένας φίλος.
Τα παιδικά χρόνια του καθενός είναι ξεχωριστά και ο άνθρωπος αυτός είχε ξεχωριστή θέση για εμένα και όλη την οικογένεια μου.
Τα χρόνια πέρασαν και ήρθε η πολιτική. Οι επαφές χάθηκαν, τώρα λαμβάναμε μόνο spam εκλογικά μέιλ που μας ευχόταν καλές γιορτές ή μας καλούσαν να ψηφίσουμε το κόμμα του προσώπου αυτού. Από οικογενειακοί και κάτι παραπάνω, φίλοι, γίναμε εκλογική πελατεία (χωρίς να το ζητήσουμε) μέχρι που ο σκοπός (η καρέκλα ) επετεύχθη και σταμάτησαν και τα μηνύματα.
Χρόνια τώρα παρακολουθώ την προβλέψιμη μεταμόρφωση. Του ανθρώπου που μεταμορφώνεται σε πρόσωπο εξουσίας αλλά δεν έδινα σημασία μέχρι που είδα τον άνθρωπο αυτό να λικνίζεται αυτάρεσκα σε νυχτομάγαζο. Ο ροκάς που κριτίκαρε τους λαμέ κουστουμαρισμένους της δεκαετίας του ΄80 και μια κυβέρνηση να χτυπάει παλαμάκια στον “μεγάλο” Ανδρέα που χόρευε κάνει ακριβώς τα ίδια.
Το νεοπλουτίστικο βλαχομπαρόκ παραμένει, απλά τα πρόσωπα αλλάζουν. Τα προαπαιτούμενα και τα μνημόνια θερίζουν και ο παλιός φίλος χορεύει αναιρώντας το παρελθόν του. Ήξερα ότι η εξουσία διαβρώνει. Τώρα βλέπω ότι ενίοτε ρεζιλεύει κιόλας.
