Η οικονομική κρίση πέρα από την οικονομική δυσχέρεια και το μηδενικό σχεδόν εισόδημα έφερε επιπτώσεις στην αγορά εργασίας με θέσεις εργασίας σε πολυεθνικές σε πόστα πωλήσεων, τηλεφωνικής εξυπηρέτησης και άλλα παρόμοια συναφή.
Της Justine Φιλιππίδου
Η έννοια πολυεθνική είναι συνυφασμένη με τη κερδοφορία μέσω πιεσμένων υπαλλήλων με αβέβαιη κατάληξη, μόνιμη τρομοκρατία για το μέγιστο αποτέλεσμα, στόχους ανέφικτους, κανένα κίνητρο και ουδεμία επιβράβευση. Όνειρα μορφωμένων ανθρώπων πολτοποιούνται καθημερινά μέσω πίεσης, αυστηρών παρατηρήσεων για κάθε ατόπημα ή πρόληψη αυτών με πρόσχημα πως ακολουθείται η πολιτική της εταιρείας.
Από την άλλη πλευρά οι πελάτες που καλούν ή καλούνται μέσα από τον κυκεώνα των προβλημάτων τους ξεσπούν στην άγνωστη φωνή η οποία εξυπηρετεί ώστε να βγάλουν όλο το μένος και τη δική τους ψυχική διάθεση, αγνοώντας ότι πίσω από τη γραμμή υπάρχει ένας άνθρωπος στα όρια της αντοχής του, με το λιγότερο δυνατό μισθό που οφείλει να είναι ευγενικός, να χειρίζεται πολύπλοκες βάσεις δεδομένων, να επιτυγχάνει στόχους και στατιστικά ειδάλλως δε θα είναι αφενός αρεστός και αφετέρου θα θεωρηθεί «παράσιτο» που λυμαίνεται το χώρο. Το στενό χώρο με τους απαρχαιωμένους υπολογιστές σε αντίστοιχης στενότητας γραφείο.
Η προαναφερόμενη κατάσταση εκτός από ρεαλιστική περιγραφή είναι και ένα δείγμα
κοινωνίας. Της κοινωνίας που ζούμε όπου η κατανόηση έχει θυσιαστεί στο βωμό των
συμφερόντων.
Εν κατακλείδι είναι δύσκολο να αλλάξουν πολιτικές και συμπεριφορές οι οποίες κινούνται με βάση το χρήμα εντούτοις όλοι μπορούν να αναπτύξουν την ενσυναίσθηση τους ώστε να δημιουργηθεί ένα ανθρώπινο κλίμα φτιαγμένο για ανθρώπους και όχι για μηχανές παραγωγής. Γιατί κάποτε ακόμα και οι μηχανές βραχυκυκλώνουν και τα γρανάζια σπάνε.
