Του Παύλου Μεθενίτη
Στην ταινία κινουμένων σχεδίων «Η τυφλή Βάισσα» του Θίοντορ Ούσεφ, από τον Καναδά, ένα κορίτσι περνάει μια δύσκολη ζωή, γιατί με το αριστερό του μάτι βλέπει το παρελθόν, ενώ με το δεξί το μέλλον. Μπορεί να μας φαίνεται αστείο, αλλά δεν είναι –καθόλου.
Ας πούμε, όταν έρχεται κάποιος να τη ζητήσει σε γάμο, η κοπέλα με το αριστερό μάτι βλέπει ένα αστείο αγοράκι, και με το άλλο, έναν τρεμάμενο γέρο. Τι καλά που θα ήταν, λέει η ταινία που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ, εάν η κοπέλα, αλλά και όλοι εμείς, εάν βλέπαμε -και ζούσαμε- στο παρόν, και όχι πότε στο παρελθόν και πότε στο μέλλον.
Το 19ο Φεστιβάλ Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, αλλά και η 16η Κάμερα Ζιζάνιο, μας βοηθάει, εμάς τους μεγάλους εννοείται, να παραμείνουμε εστιασμένοι στο παρόν των παιδιών μας, το δικό μας και των ανθρώπων που αγαπάμε. Αντί να κοιτάξουμε πού βρισκόμαστε και τι κάνουμε την κάθε στιγμή μας, πολλές φορές κοιτάμε προς τα πίσω, το δρόμο που έχουμε ήδη διανύσει, ή, στο βάθος του ορίζοντα, τους πόθους, τις ελπίδες μας και τα σχέδιά μας που είναι ακόμα αγέννητα. Έτσι, σε αντίθεση με τα παιδιά που ζουν σε ένα διαρκές τώρα, που αρπάζουν κάθε μέρα και παίζουν μαζί της με όλη τη τρυφερότητα και την αγριότητα που μόνο ένα παιδί μπορεί να επιδείξει, εμείς, συχνά, είμαστε αλλού και άλλοτε.
Ε, το Φεστιβάλ της Ολυμπίας μάς ωθεί, έστω και για τη μία βδομάδα που πραγματοποιείται κάθε χρόνο, να βλέπουμε τη ζωή μας σαν παιδιά –αυτή κι αν είναι μια ανεκτίμητη αξία.
Τώρα, οι αξίες που προωθεί και προβάλλει το Φεστιβάλ, όλα αυτά τα χρόνια που κοσμεί την πόλη του Πύργου, όπου κυρίως διεξάγεται, είναι πολλές και σημαντικές: ειρήνη, αδελφοσύνη, δημιουργικότητα, συνεργασία, σεβασμός του διαφορετικού, αλληλεγγύη, περιβαλλοντική ευαισθησία – μπορείτε να προσθέσετε καμιά δεκαριά εύηχες λέξεις ακόμα της δικής σας επιλογής. Ασφαλώς ισχύουν όλα αυτά, αλλά να μου επιτρέψετε να πω πως, προσωπικά, εγώ μεθώ στο Φεστιβάλ με τη χαρά και το κέφι των παιδιών. Το ξαναλέω: μεθώ με την αυθόρμητη, αναβλύζουσα χαρά της ζωής, μ’ αυτό το δαιμονικό, εκρηκτικό κέφι των προεφήβων και των εφήβων, που βλέπουν την κάθε μέρα όχι ως μια ακόμα ημερήσια καταδίκη, όχι ως ένα επιπλέον πρόστιμο 24 ωρών που οφείλουμε να πληρώσουμε, αλλά σαν μια καινούργια, αστραφτερή, πάμφωτη αιώνια μέρα, που ανθίζει σιγά σιγά γεμάτη ομορφιά, χαρά, γέλια, δυνατότητες και ευκαιρίες.
Και μιλάμε για πανευτυχή παιδιά από κάθε γωνιά του πλανήτη, που τα κατάφεραν να έρθουν στον Πύργο, για να υποστηρίξουν την ταινία που έφτιαξαν με τόσο κόπο, ή που έπαιξαν σ’ αυτήν με τόση περηφάνια. Βλέποντας όλες αυτές τις περιχαρείς παρέες των ντόπιων και των ξένων παιδιών, να γεμίζουν ασφυκτικά την αίθουσα προβολών, να βολτάρουν σε παρέες, να πληκτρολογούν στα κινητά και τα τάμπλετ τους, να αστειεύονται σε διάφορες γλώσσες και να περιφέρονται στους δρόμους του Πύργου με μια κάμερα καταγράφοντας υλικό για τα βιντεάκια που προβάλλονταν καθημερινά στο Φεστιβάλ, τότε, ναι, προσωπικά είμαι αισιόδοξος για το μέλλον.
Σκεφτόμουν ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουν τα πράγματα στη χώρα μας και τον κόσμο να πηγαίνουν τόσο άσχημα, δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει να υπάρχει φτώχεια, αδικία και βία, γιατί τα παιδιά που βλέπω, τα κορίτσια και τα αγόρια ενσαρκώνουν τις ελπίδες μου, μου υπόσχονται ένα καλύτερο μέλλον. Δεν ξέρω εάν είμαι αφελής, αλλά όντως είχα αυτή την εντύπωση.
Σίγουρα, πάντως, ο κόσμος γίνεται έστω και λίγο καλύτερος με τον πολιτισμό, και ιδιαίτερα με την κινηματογραφική τέχνη. Και πάνω σ’ αυτή τη βεβαιότητα έχει χτίσει εδώ και δύο δεκαετίες η ψυχή του Φεστιβάλ, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του, ο Δημήτρης Σπύρου, με τους στενούς του συνεργάτες, τον Νίκο Θεοδοσίου και τον Χρήστο Κωνσταντόπουλο. Επενδύουν στο παρόν – για να μπορέσουμε να έχουμε όλοι μας, αλλά κυρίως τα παιδιά μας, ένα μέλλον.
