Στον Νίκο Παναγιωτόπουλο, το μοναχικό, ρομαντικό, παθιασμένο σκηνοθέτη, αφιερώνει ένα από τα φετινό του προγράμματα το 29ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, που θα διεξαχθεί στην Αθήνα από τις 17 μέχρι τις 27 Νοεμβρίου.
Ένα αφιέρωμα με όλες τις ταινίες του σημαντικού αυτού δημιουργού. Ταινίες γεμάτες με την ομορφιά, τη ζωντάνια, την ανάσα και την ευφορία εκείνη που έχει ανάγκη ο κινηματογράφος μας. Ταινίες ενός παθιασμένου με το σινεμά δημιουργού. Ενός εργασιομανή, ενός ανθρώπου με την κινηματογραφική μηχανή στο χέρι.
Γι’ αυτόν ο κινηματογράφος ήταν η ζωή του. Οι εικόνες του τον στοίχειωναν. Γι’ αυτό και αγαπούσε ιδιαίτερα, όπως δεν σταματούσε να μου το θυμίζει, τον Αλέν Ρενέ. Σκηνοθέτη που ο κινηματογράφος του ήταν πάνω απ’ όλα εικόνες. Για τον Νίκο, όπως και για τον Ρενέ, το στόρι ήταν απλώς η αφορμή. Γι’ αυτόν, όπως και στον Γκοντάρ (που ο Νίκος αναφέρει και στο βιβλίο του «Από το καλάθι των αχρήστων»), «τα σενάρια γράφονται αποκλειστικά για τους παραγωγούς και τους ηθοποιούς».
Όλα γι’ αυτόν ήταν εικόνα και ήχος. Εικόνες σε κίνηση, από την πρώτη ώς την τελευταία του ταινία. Πάντοτε όμως με μια ματιά χιουμοριστική, συχνά ανατρεπτική. Άλλοτε με άνεση και σουρεαλιστική ποίηση («Τα χρώματα της ίριδος», «Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας»), άλλοτε με εξαιρετική ισορροπία ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο («Ονειρεύομαι τους φίλους μου», «Η γυναίκα που έβλεπε τα όνειρα»), άλλοτε με αγάπη για τη μουσική και τους ανθρώπους της («Αυτή η νύχτα μένει»), άλλοτε με μια όμορφη, νοσταλγική, κάπου κάπου και με σασπένς, περιδιάβαση στην Αθήνα («Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου», «Πεθαίνοντας στην Αθήνα», «Τα οπωροφόρα της Αθήνας»), και πάντα με αγάπη για τον κινηματογράφο, ιδιαίτερα εκείνο της νουβέλ βαγκ και του τρομερού παιδιού της, του Γκοντάρ («Βαριετέ», «Beautiful People», «Η λιμουζίνα», «Η κόρη του Ρέμπραντ»).
Απόλυτος με όλα και όλους. Με τις ταινίες που αγαπούσε και με εκείνες που μισούσε. Όπως και με τα φεστιβάλ -σ’ αυτό της Θεσσαλονίκης είχε πάψει να πηγαίνει, προτιμώντας την πιο φιλική, ανεπίσημη ατμόσφαιρα των φεστιβάλ της Αθήνας. Ακόμη όμως και στο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, όπου πρόβαλε πολλές από τις τελευταίες ταινίες του, δεν υποχωρούσε στο θέμα του απόλυτου. Πέρα όμως από την τελειομανία του, εκείνο που ξεχωρίζει στον Νίκο ήταν το χιούμορ του. Ένα χιούμορ ιδιόμορφο, συχνά δηκτικό, ανατρεπτικό, με εκλάμψεις σουρεαλιστικές. Που συναντάμε σε όλες τις ταινίες του.
