Του Παύλου Μεθενίτη
Όταν ο Λαφαζάνης διασπούσε για ακόμα μια φορά την Αριστερά για χάρη της ενότητας, της Λαϊκής εν προκειμένω, όπως ονόμασε το απόκομμά του, ήταν λογικό να περιμένει κανείς πως θα συνέχιζε την κοινή του πορεία, στη ρότα της διασπαστικής ενότητας, με τη Ζωή (τι είπατε;) Κωνσταντοπούλου.
Πλην όμως φευ –η πληθωρική πρώην πρόεδρος της Βουλής, μετά την αύτανδρη βύθιση της λαφαζανικής Ενότητας στις τελευταίες εκλογές, αποφάσισε να διαχωρίσει τη θέση της, να μαζέψει το τσούρμο της και να σηκώσει πανιά γι’ αλλού. Να σημειώσω πως και οι δύο προσωπικότητες με τον ΣΥΡΙΖΑ έγιναν πρώτες μούρες. Όπως βέβαια και ο Γιάνης (με ένα νι) Βαρουφάκης, ο οποίος, αφού κατάλαβε τα έξυπνα στην Ελλάδα, έμαθε το κομματικό του μπουζουκάκι, που λέει και το τραγούδι, κι άνοιξε σούπερ ευρωπαϊκό μαγαζί, ονόματι DiEM25 –εάν σας ακούγεται σαν ενεργειακό ποτό που πίνουν οι σφίχτες στα γυμναστήρια, μέσα πέσατε.
Και η Ζωή λοιπόν αποφάσισε να ανοίξει δικό της κατάστημα, ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, να γίνει καπετάνισσα στο δικό της καράβι. Για να σώσει την Ελλάδα. Ακόμα ένας θηλυκός σωτήρας, ακόμα μία σώτειρα, ακόμα μια επιφανής μουράκλα, που νιώθει αναγκαία και ικανή να διαφεντέψει τις τύχες του ελληνικού λαού και της Ελλάδας γενικότερα. Κάτσε στην ουρά, κυρά μου, προηγούνται ο Κυριάκος, η Φώφη και ο Σταύρος.
Και γιατί όχι, άλλωστε; Έτσι, για τη χαρά της ανάγνωσης, για να πάνε τα φαρμάκια κάτω, ας δούμε ποιοι και ποιες έκαναν το ποιοτικό άλμα, και από βουλευτές, υπουργοί και στελέχη μεγάλων κομμάτων, ή απλώς αιρετοί άρχοντες, αποφάσισαν να γίνουν ηγέτες και ηγέτιδες. Και δεν μιλάμε για τον Απόστολο (το ψάρι ψήνεται κι από τις δύο τις μεριές) Γκλέτσο, τον αρχηγό του κόμματος «Τελεία», ούτε για τους Κεντρώους του Βασίλη (είστε ζώα!) Λεβέντη –οι οποίοι όμως, αν και αστείοι, αν και γραφικοί, μπήκαν στη Βουλή, αφήνοντας εκτός νυμφώνος τους «σοβαρούς» αγωνισταράδες της Λαϊκής Ενότητας…
Ο ελληνικός λαός μπορεί να έχει μεν μια άθλια αίσθηση του πολιτικού χιούμορ, αλλά κατέδειξε, με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, ότι δεν θέλει, και δεν επικροτεί ακόμα μία διχοτόμηση της Αριστεράς, ακόμα μία διάσπαση για την ενότητα, σαν να λέμε ακόμα μια παρτούζα για την παρθενιά.
Λοιπόν, να πάμε στην Ντόρα (ο μπαμπάς μού ‘κοψε την τύχη μου) Μπακογιάννη, που είχε ιδρύσει το 2010 τη «Δημοκρατική Συμμαχία» -δεν τη θυμάστε; Δεν πειράζει, και η ίδια προσπαθεί να την ξεχάσει, όπως φαντάζομαι και ο Γιώργος (λεφτά υπάρχουν) Παπανδρέου, ο οποίος, αφού επανεφηύρε θριαμβευτικά τη Δημοκρατία στις Σπέτσες, ίδρυσε το 2015 το «Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών», το ΚΙΔΗΣΟ (τι μου θυμίζει αυτό, τι μου θυμίζει…), με το οποίο όμως δεν κατόρθωσε να εκπορθήσει τις πύλες του Κοινοβουλίου, αν και γιος και εγγονός πρωθυπουργών. Δεν πειράζει όμως, μετά τη Δημοκρατία, φέτος το καλοκαιράκι κάτι θα βρει να επανεφεύρει -ίσως την Ελευθερία, την Ισότητα και την Αδελφότητα, για να μην πω σύμπασα τη Γαλλική Επανάσταση και το Διαφωτισμό καπάκι.
Ένα άλλο νούμερο στην επιθεώρηση «Κάντε το δικό σας κόμμα» είναι βέβαια κι ο Θόδωρος Κατσανέβας, που το 2013 έφτιαξε το εξής ανήκουστο κόμμα: «Δραχμή, Ελληνική Δημοκρατική Κίνηση Πέντε Αστέρων», με έμβλημα το γνωστό ιστιοφόρο που κοσμούσε το κέρμα της μιας δραχμής. Πέντε αστέρων; Ας ήταν τουλάχιστον επτά, για να μπερδευτεί ο υποψήφιος πολιτικός πελάτης με το γνωστό αλκοολούχο ποτό.
Τι άλλο έχουμε; Τη «Δημοκρατική Αναγέννηση» του Στέλιου Παπαθεμελή, από το 2004, το «Άρμα Πολιτών» του Γιάννη Δημαρά, το 2011, και βέβαια τα πολιτικά μίνι μάρκετ, για να μην πω περίπτερα, του Καζάκη και του Τζήμερου, ονόματι «Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο» και «Δημιουργία, ξανά!» αντιστοίχως, που τα έφαγε κι αυτά η μαρμάγκα των εκλογών του 2015.
Να με συγχωρέσουν οι πλασιέ της πολιτικής εάν λησμονώ κάποιο δικό τους πολιτικό προϊόν, αλλά είναι τόσα πολλά που κυκλοφορούν στην πιάτσα, πού να τα προλάβει κανείς όλα. Υπ΄ όψιν πως όλα αυτά είναι φρέσκα καρύδια, που λένε -δεν πιάνουμε τα κομματίδια του προηγούμενου αιώνα, του εικοστού, ούτε βέβαια και το απέραντο κομματολόγιο/διασπασιολόγιο της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής, γιατί θα ξημερώσουμε.
Να προσθέσω μόνο, μετά λύπης μου, μια τελευταία άφιξη στο πάνθεον των υποψήφιων σωτήρων του έθνους, εκτός της Ζωής εννοείται, αυτή των δύο εξαιρέτων δεξιών κυρίων. Ο ένας είναι ο κ. Μπαλτάκος, πρώην γενικός κουμανταδόρος στη Νέα Δημοκρατία, ευλαβέστατος άνθρωπος -ακόμα θυμάμαι τις εικόνες στο γραφείο του, όπου τον είχε μαγνητοσκοπήσει κρυφά ο Κασιδιάρης, κατά τη διάρκεια ενός τρυφερού τετ-α-τετ. Ο άλλος είναι ο γνωστός κ. Καρατζαφέρης, πρώην πρόεδρος του ΛΑΟΣ –του ελληνικού κόμματος, και όχι της ομώνυμης Λαϊκής Δημοκρατίας, στην Ασία. Λοιπόν, οι δύο Ηρακλείς της Δεξιάς συνέπηξαν κόμμα με τον ανατριχιαστικά πρωτότυπο τίτλο «Εθνική Ενότητα». Τι είναι αυτό; Σκεφτείτε έναν Χρυσαυγίτη με στολή μάχης, αρβύλες και σιδηρογροθιά, αλλά γραβατωμένο –κάτι τέτοιο.
Για να μην παρεξηγηθώ, να δηλώσω ευθαρσώς πως ασφαλώς και τα μεγάλα, παραδοσιακά κόμματα δεν είναι κατ’ ανάγκην καλύτερα από τα μικρά, ή ακόμα και από τα πολύ μικρά, τα παρεΐστικα. Μάλιστα, αυτά μικρό κακό μπορούν να κάνουν, αλλά και μικρό καλό, εν αντιθέσει με τα μεγαλύτερα, τα οποία όμως κάπως έχουν καταξιωθεί, κάπως έχουν κολλήσει τα ένσημά τους, κάπως έχουν ριζωθεί στη συνείδηση των πολιτών. Ακόμα και με καταστροφικές, για το λαό, συνέπειες, να προσθέσω –πόσες εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ είπαμε πως χρωστάνε στον ελληνικό λαό το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία;
Έτσι, λοιπόν, σπάω μια φανταστική σαμπάνια στο νεότευκτο κομματικό σκάφος της Ζωής για να είναι καλοτάξιδο, και του εύχομαι να είναι πάντα αξιόπλοο. Και στην καπετάνισσα, εύχομαι να κυβερνήσει το κόμμα της με σιδερένιο χέρι, όπως ακριβώς διοίκησε το Κοινοβούλιο, αλλά και το κανάλι της Βουλής. Σαν μια dominatrix, σαν μια αληθινή Μπουμπουλίνα, η διαφωνία στην άποψη της οποίας θεωρούνταν, και τιμωρούνταν, ως ανταρσία.
Εν τέλει, αν και είναι απολύτως θεμιτή η δημιουργία νέων κομματικών προτάσεων, άλλο τόσο θεμιτή, για εμένα τουλάχιστον, είναι και η πλάκα, η σάτιρα, ο χαβαλές, το καλαμπούρι με όλα αυτά. Το ότι υπάρχουν τόσοι ικανοί άνθρωποι, αρσενικοί και θηλυκοί, πρόθυμοι να κοπιάσουν για να με σώσουν, μου προξενεί υψηλή συγκίνηση. Να δούμε μόνο ποιος θα μας γλιτώσει από τους επίδοξους σωτήρες μας –σώσον Κύριε τον λαόν Σου.
