Του Συμεών Σολταρίδη
Κυριακή πριν την έναρξη της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, γνωστή και ως Τυρινής ή Τυροφάγου. Η σχετική υμνολογία και τα αναγνώσματα αναφέρονται στην συγχώρεση και νηστεία, ενώ το απόγευμα ψάλλεται ο Α΄Κατανυκτικός Εσπερινός και οι παρευρισκόμενοι συγχωρούν ο ένας τον άλλο για την Μεγάλη Τεσσαρακοστή.
Το Δοξαστικό των Αίνων της Τυροφάγου είναι η πεμπτουσία της Θεολογίας, της Πατερικής υμνολογίας και υμνογραφίας, το οποίο ερμηνεύει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την σημασία των πνευματικών αγαθών που πρέπει να έχει ο άνθρωπος. Ιδιαίτερα δε για να κατορθώσει να φθάσει στην εβδομάδα των Παθών και την Ανάσταση.
Η οποία Ανάσταση, είναι και δική του και να μπορέσει να οδηγηθεί στην «κατά Χριστό θέωση» και να γίνει «κατά χάριν Θεός». Ο άνθρωπος θα πρέπει να είναι «εν τω κόσμω» να ασχολείται με τα κοινά, να κρίνει και να διακρίνει, να κατακρίνει τα «εκτός του κόσμου» και να σημειώνει όχι ως κριτής και αναχωρητής, αλλά ως ευδόκιμος και πολιτικό ων, ζώντας την «κατά Χριστό ζωή».
Δεν μπορεί φυσικά να είναι απόλυτα τέλειος, γιατί αυτό είναι αδύνατο, αλλά να προσπαθεί να απολυτοποιήσει το σχετικό και ταυτόχρονα να παρακινεί ότι «έφθασε καιρός, η των πνευματικών αγώνων αρχή». Δεν μπορεί να παραμερίσει το υλικό στοιχείο, την ύλη αφού από ύλη είναι φτιαγμένος. Ενώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι Πατέρες δεν εναντιώθηκαν στην ύλη. Αυτά που κατά καιρούς διαβάζουμε είναι προσωπικές απόψεις που δεν συνάδουν με τις απόψεις της εκκλησίας του Χριστού.
Σαν σήμερα λοιπόν ζούμε την κρίση και την έξωση του ανθρώπου από τον Παράδεισο. Την έξωση του, λόγω της παρακοής. Αλλά μετανιωμένος ο Αδάμ ζητά συγγνώμη , ενώ ο υμνωδός γράφει ότι πνευματικοί αγώνες είναι η κατά των δαιμόνων νίκη.
Πώς θα μπορούσε όμως να συσχετισθεί η σημερινή ημέρα με την εν γένει πολιτική μας ζωή? Πώς θα μπορούσε η πλειονότητα των θρησκευτικών ταγών να κάνει κτήμα της την ακολουθία της συγγνώμης; Τι θα μπορούσε να κάνει η πολιτική ηγεσία ώστε να συνδυάσει το πνεύμα με την ύλη, την αντικειμενικότητα με την υποκειμενικότητα, το πολιτικό συμφέρον με το συμφέρον των πολιτών;
Πώς θα μπορούσε να συμβάλει η πνευματική ηγεσία ώστε με άρθρα, δοκίμια, ομιλίες , αλλά και με τρόπο ζωής, να αναφερθεί αντικειμενικά στο πολυεδρικό νόημα της ελευθερίας, δημοκρατίας, πολιτικού πολιτισμού και κοινωνικότητας. Ή καλύτερα στον «κατ΄ εικόνα πλασμένο άνθρωπο»; Πώς τα πρότυπα θα μπορούσαν να αποτελέσουν το κοινωνικό και πολιτικό πρότυπο, που με την παρουσία τους θα προέτρεπαν στον «αγώνα τον καλόν» υπέρ του κοινωνικού συνόλου και εν γένει στον πολιτικό στίβο;
Ερωτήματα αμείλικτα που ζητούν όμως απαντήσεις απλές, κατανοητές και ρεαλιστικές για το καλό του κοινωνικού συνόλου, μέσα από την Πατερική σοφία και τις κοινωνικές πρακτικές.
Πρέπει λοιπόν οι θεσμοί να εργαστούν για τον άνθρωπο. Το πολιτικό ζώον που θα έχει τα πρότυπα και θα εργάζεται σαν πολιτικόν , έναντι της αδιαφορίας , του ωχαδελφισμού, της ξενοφοβίας μπορεί να αποτελέσει το πρότυπο για τους πολίτες του μέλλοντος.
