Του Ζώη Βέλλα
Ο κόσμος πάλι στους δρόμους σε μία από τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις, που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια. Σαν να μην πέρασε μια μέρα … κι όμως πέρασαν πέντε χρόνια!
Έγιναν έξι εκλογικές αναμετρήσεις (τέσσερεις εθνικές, μια για τις ευρωεκλογές, ένα δημοψήφισμα) με επίκεντρο το μνημόνιο και την κρίση, άλλαξαν τέσσερεις κυβερνήσεις με ισάριθμους πρωθυπουργούς, όμως είμαστε ακόμα στο ίδιο σημείο εκκίνησης. Πίσω στο 2010-2011. Η συζήτηση είναι για τα ίδια πράγματα. Το μόνο που αλλάζει συνεχώς προς το χειρότερο είναι η οικονομική κατάσταση της κοινωνίας…
Στις πολιτικές εξελίξεις και στην ειδησεογραφία κυριαρχούν η κρίση, το μνημόνιο, τα σκληρά μέτρα, η φτώχεια, οι κινητοποιήσεις, οι συγκρούσεις, οι θεσμοί, to grexit, η αποποίηση ευθυνών των πολιτικών δυνάμεων, οι τρύπιες υποσχέσεις, οι «σωτήρες». Κάθε νέα κυβέρνηση ρίχνει τις ευθύνες στην προηγούμενη αλλά εφαρμόζει την ίδια μνημονιακή πολιτική με εκείνη, παρότι υποσχέθηκε απαλλαγή από το μνημόνιο (το έκανε ο Σαμαράς, το κάνει τώρα και ο Τσίπρας) και κάθε αντιπολίτευση φοράει τον αντιμνημονιακό μανδύα παρότι ως κυβέρνηση εφάρμοζε μνημόνια (όπως κάνει τώρα η Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ). Και όλοι μαζί ξοδεύουν χρόνο και ενέργεια να αναλύουν τι έφταιξε και ποιος έφταιξε τα προηγούμενα χρόνια χωρίς να εξηγούν τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα…
Η ψήφιση του μνημονίου του τρίτου μνημονίου από τις πιο πολλές πολιτικές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ) για πρώτη φορά από το 2010 και η μετέπειτα νέα εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, δημιούργησαν την εντύπωση ότι ανοίγει ένα δρόμος, που θα οδηγήσει πιο ομαλά στην έξοδο από την κρίση. Όμως γρήγορα αποδείχθηκε λάθος αυτή η εντύπωση. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης που ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο γρήγορα διαχώρισαν την θέση τους διαφωνώντας ακόμα και με τον εαυτό τους ενώ ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας των εργαζομένων, των αυτοαπαχολούμενων, των ελεύθερων επαγγελματιών βλέποντας ότι η εφαρμογή του μνημονίου θίγει ακόμα περισσότερο κεκτημένα δικαιώματα τους άρχισε να αντιδρά πιο οργανωμένα και πιο έντονα. Από κοντά οι νέες πιέσεις και απαιτήσεις των δανειστών, που ωθούν την κατάσταση στα άκρα δείχνοντας με την στάση τους, να έχουν προεξοφλήσει ότι δεν θα πλήξει την ευρωζώνη μια πιθανή έξοδος της χώρας μας από το ευρώ.
Σε κάθε περίπτωση και τούτη η κυβέρνηση και οι προηγούμενες είναι και ήταν πολιτικά ανέτοιμες και αδύναμες, να εφαρμόσουν τα μνημόνια, που ψήφισαν με αποτέλεσμα για μια ακόμα φορά η χώρα να βυθίζεται…
Δεν χωρά αμφιβολία πως αν χαθεί και το 2016, θα χαθεί κάθε ελπίδα. Οι εκλογές που πολλοί θεωρούν ότι είναι μία λύση δεν θα αλλάξει τα πράγματα γιατί ακόμα κι αν σχηματισθεί κυβέρνηση της Ν.Δ, η πολιτική που θα εφαρμοστεί θα είναι ίδια και ο φαύλος κύκλος θα συνεχιστεί. Το πολιτικό σύστημα που κυβερνά την Ελλάδα και το οποίο ευθύνεται για την σημερινή κατάσταση, δεν πρέπει να γεννήσει μία ακόμα πολιτική κρίση. Οφείλει να συμφωνήσει σε μια πολιτική που ούτε την κοινωνία ούτε την οικονομία, ούτε τη χώρα θα βυθίσουν πιο πολύ στην κρίση. Πάνω απ’ όλα οφείλουν, να αντιμετωπίσουν ενιαία τις νέες απαιτήσεις των δανειστών. Τώρα πια όλοι γνωρίζουν όλους….
