Του Βασίλη Διαμαντάκη
Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα από τα κρισιμότερα σταυροδρόμια της σύγχρονης ιστορίας της. Δολοπλοκίες, σκάνδαλα, μίζες, οικονομικά εγκλήματα. Όλα αυτά εις βάρος του ελληνικού λαού.
Βαδίζουμε σε ατραπούς πολύ δύσκολες. Όπως και να το δούμε και να το κοιτάξουμε, δεν υπάρχει φως στο τούνελ. Αυτά, φίλοι και φίλες, μας οδήγησαν στην κατάσταση μέχρι σήμερα. Με το μέλλον της Ελλάδας να παρουσιάζεται πιο δυσοίωνο από ποτέ στις αρχές του 21oυ αιώνα.
Από πού να το πιάσεις και πού να το τελειώσεις. Πιστεύεις ότι ο κατήφορος δεν έχει σταματημό. Είναι τραγικό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μπερδεύουμε τις εποχές με άλλες του πρόσφατου και τραγικού παρελθόντος μας. Η κατάσταση δείχνει μη αναστρέψιμη. Και να σκεφτεί κάποιος ότι οι προοπτικές φάνταζαν το μακρινό 1974 εξαιρετικές. Η ιστορία έδειξε ότι τα τελευταία 40 χρόνια η χώρα ζούσε στην ευδαιμονία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Καλοπέραση σε όλο της το μεγαλείο. Αλλά οι πολιτικοί πάνω απ΄ όλα ήταν και είναι αυτοί που στη δίνη της εξουσίας τους έχασαν τον προσανατολισμό τους και την αποστολή τους, επιδεικνύοντας μοναδική αναλγησία και οδηγώντας έναν λαό στα τάρταρα.
Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι τα σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα λύνονται με μικρότητες ανάμεσα στους πολιτικούς; Τα λόμπι παρακολουθούν και είναι ικανά να αλλάξουν τις ισορροπίες, ως προς την ανυπόστατη καταστροφολογία. Το 2010 είναι η χρονιά ορόσημο στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, που μένει ως η απαρχή μιας μεγάλης ανηφοριάς για τον ελληνικό λαό. Η σκιά της οικονομικής καταστροφής πλανάται βαριά στον Ελληνα πολίτη. Το θέμα είναι για πόσο ακόμη αντέχεται από την καθημερινότητα ενός λαού που παλεύει με νύχια και με δόντια. Εκτιμήσεις για το πότε θα ξανασυνέλθει η τσακισμένη παραγωγική διαδικασία είναι πολύ δύσκολο να γίνουν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι χρειάζονται άμεσα επενδύσεις τα επόμενα χρόνια, αλλά με τις βιομηχανίες να μεταφέρονται έξω από τη χώρα με προορισμό τα Βαλκάνια τα τελευταία χρόνια, δεν φαντάζει εύκολη μια τέτοια προοπτική.
Ας ελπίσουμε ότι για να δούμε ανάπτυξη και παραγωγικότητα, να χρειαστούμε τη σύμπνοια όλων εκείνων των δυνάμεων, πολιτικών και κυρίως οικονομικών, να προάγουν με αποφασιστικότητα το μεγάλο βήμα για το καλό όλων μας. Όσο βλέπουμε τον απλό Έλληνα να υποφέρει καθημερινά πια για την επιβίωσή του θα θυμόμαστε πάντα τη διαχρονική και προφητική φράση του τεράστιου Στέλιου Καζαντζίδη, του μύθου της Ελλάδας: «Αργά ή γρήγορα όποιος σηκώσει το χέρι εναντίον του αγρότη ή του κτηνοτρόφου θα του κοπεί από τη ρίζα του».
Και πού θα πάει, θα ανακάμψουμε γαμώτο. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας, στην ιστορία μας, στην πατρίδα μας. Στις επόμενες γενιές που οφείλουν να ξαναγεννηθούν μέσα από τις σημερινές στάχτες.
