Του Πάνου Τσούμα*
Ο μπακαλιάρος για ανόητους που πρέσβευαν ότι «δημοκρατία και πολιτική δεν έχουν αδιέξοδα», ήταν αδύνατο να λείψει από το συσσίτιο αντιμνημονιακής σαβουροφαγίας.
Μέγας χορηγός του «μπακαλιάρου», σ’ αυτή την περίπτωση, ο (αρχι)σιτιστής Τσίπρας, τον οποίο περίνου δεν τον λες. Αστόχαστα προσέλαβε το «σοφιστικό… φρούτο», όπως και τόσα άλλα. Το ίδιο δε απερίσκεπτα το ενέταξε, ως καρύκευμα, στο κυρίως μενού της αντιμνημονιακής αγέλης, η οποία κατασπάραζε, τότε, γερμανοτσολιάδες, μερκελιστές, προσκυνημένους και προδότες εν γένει.
Προφανώς, η «μάνα του λόχου» εξακολουθεί να αγνοεί -η «αγέλη» σίγουρα- πως το «φρούτο» περί «ανύπαρκτου αδιέξοδου» στην πολιτική και τη δημοκρατία φιλοξενεί στο εσωτερικό του ένα πολύ χοντρό «κουκούτσι»!
Στις λεπτομέρειες κρύβεται το «κουκούτσι»! Στο γεγονός, για να εξηγηθώ, ότι μεταξύ των διεξόδων που προσφέρονται στη δημοκρατία συγκαταλέγεται και η άγουσα προς κόλαση.
Μόνο λίγοι [πολύ μυημένοι στα ανθρώπινα (!) της αγέλης] λαμβάνουν υπόψη τους αυτή τη λεπτομέρεια. Οι πολλοί δεν μπορούν να αντιληφθούν τι έχει συμβεί ακόμα και όταν το «κουκούτσι» κόβει την ανάσα της δημοκρατίας, έχοντας σφηνώσει για τα καλά στον ουρανίσκο της.
Ότι στην Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία η «κοινωνική (!) αγέλη», με σχετική πλειοψηφία, επέλεξε δυο φορές το 1915 τη διέξοδο: «πάμε κόλαση βαθιά», δεν υπάρχει πλέον η παραμικρή αμφιβολία. Αναμφίβολα επίσης το «κουκούτσι», που λέγαμε, έχει εγκατασταθεί στον ουρανίσκο τής, ούτως ή άλλως, κοντανασαίνουσας πολιτείας, προκαλώντας της περαιτέρω υποξυγόνωση και επιπρόσθετες λοιμώξεις (οικονομικές, θεσμικές, εθνικές, κοινωνικές).
Στα βαθιά της κόλασης δεν έχουμε φτάσει ακόμη. Κάνει ό,τι μπορεί όμως η κυβερνώσα (!) ζερβοδεξιά, ώστε να πλησιάζουμε ολοταχώς.
Όχι γιατί το θέλει, αλλά ένεκα το… καθήκον! Δικό της έργο, εν πολλοίς, το αφιόνισμα που οδήγησε στην αγελαία επιλογή: «πάμε κόλαση βαθιά», άρα καθήκον και η υποχρέωσή της να τιμήσει τους αγελαίους(ες) που την εμπιστεύτηκαν. Ανταποκρίνεται με το παραπάνω σ’ αυτή του την υποχρέωση το ΣΥΡΙΖ-Α-ΝΕΛ φουσάτο. Και πάλι όμως χωρίς να το θέλει…! Το κάνει γιατί μόνο αυτό του βγαίνει. Επειδή αυτό είναι το φυσικό του, για να το πω ωμά.
Υλικό από τον πάτο του μεταπολιτευτικού ντεπόζιτου είναι, για να μην ξεχνιόμαστε. Και ως τέτοιο -ως ίζημα (μούργα) δηλαδή ενός ντεπόζιτου όπου το λάδι έχει τελειώσει προ πολλού- δεν μπορεί να προσφέρει άλλο τι, παρά βαθύτερο πάτο…
* Εν αποστρατεία αξιωματικός της Π.Α. (1963-1990 ), αρθρογράφος της «Ελευθεροτυπίας» (1991-2011), διευθυντής της εφημερίδας «Εμπρός» Ναυπάκτου (1998-2011)
