Τριγυρνά σιωπηρός «χαζεύοντας» σε μια έκθεση τέχνης, χωρίς να είναι σίγουρος για το τι είναι «καλό» και τι «κακό», μέχρι να παρατηρήσει κάποια αντίδραση από τους άλλους θαμώνες που φαίνεται να είναι σε θέση να ξεχωρίσουν έναν Μανέ από έναν Μονέ. Ο λόγος για τον Μπέρενσον, έναν ειδήμονα με γουρλωμένα μάτια, καπέλο και κασκόλ, ο οποίος… είναι ρομπότ.
Ο Μπέρενσον έχει σχεδιαστεί στη Γαλλία από το μηχανικό Philippe Gaussier και τον ανθρωπολόγο Denis Vidal και χρησιμοποιεί ένα νευρικό δίκτυο για να διαμορφώσει το δικό του, μοναδικό γούστο στην τέχνη. Πρώτα παρακολουθεί με τρομακτικό τρόπο (τα γουρλωτά μάτια σίγουρα βοηθούν σε αυτό) τις αντιδράσεις των άλλων σε συγκεκριμένα έργα τέχνης. Έπειτα ορίζει την κάθε αντίδραση ως «θετική» ή «αρνητική» και επεξεργάζεται τα δεδομένα στον τεχνητό του εγκέφαλο προκειμένου να διαμορφώσει μια δική του «άποψη». Η ιδέα των δημιουργών του είναι πως, όσο περισσότερη τέχνη βλέπει και όσο περισσότερες αντιδράσεις καταγράφει, τόσο πιο σαφείς γίνονται οι προτιμήσεις του.
Όταν ο Μπέρενσον βλέπει κάτι που του αρέσει, χαμογελάει. Όταν προσβάλλεται και μόνο στη θέα ενός έργου τέχνης κατσουφιάζει και νευριασμένος σηκώνεται και φεύγει! Όποιος από εσάς διαβάζει αυτό το κείμενο από το Παρίσι ή έχει σκοπό να επισκεφθεί φέτος την Πόλη του Φωτός, μπορεί να… απολαύσει αυτό το ξεχωριστό θέαμα στο Μουσείο της Αποβάθρας Μπρανλί (Musée du quai Branly) μέχρι τις 13 Νοεμβρίου. Προς το παρόν πάρτε μια ιδέα από αυτό το βίντεο του Business Insider:
{source}
<script height=»489px» width=»869px» src=»https://player.ooyala.com/iframe.js#ec=llb3E5MTE6vIJxQ41EH0lLyy4pYkSXu-&pbid=6e12e8b3387a44daacfb73afba25a76e»></script>
{/source}
Μια πρώτη σκέψη επί του θέματος θα ήταν πως ο αλγόριθμος του Μπέρενσον λειτουργεί μόνο όταν οι άνθρωποι γύρω του πράγματι αντιδρούν σε αυτό το οποίο βλέπουν. Και όμως, όλοι ξέρουμε καλά πως οι περισσότεροι που περιφέρονται στις εκθέσεις τέχνης «αντιδρούν» μόνο μέσω ενός …κενού βλέμματος. Ο ιδιαίτερος ειδήμων θα μπορούσε να κατηγοριοποιήσει αυτό το βλέμμα ως αρνητική αντίδραση, ωστόσο τουλάχιστον τις μισές φορές προφανώς θα έκανε λάθος.
Από εκεί και πέρα, μια δεύτερη και πιο ουσιαστική -ίσως και τρομακτική- ιδέα, θα ήταν πως μέχρι πρότινος, πιστεύαμε πως τα ρομπότ δεν μπορούν να εκτελέσουν λειτουργίες που φαίνονταν αποκλειστικά ανθρώπινες. Όπως η διαμόρφωση μιας άποψης για ένα έργο τέχνης. Δηλαδή λειτουργίες που οδηγούνται από το ανθρώπινο συναίσθημα… Κάναμε λάθος;
Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτό το ρομπότ-«κριτικός τέχνης» γνωρίζει τόσα λίγα για τέχνη όσα κι εμείς οι υπόλοιποι.
